[One Shot]
This book is a work of fiction. Names,characters, some places and incidents are products of the author's imagination and are used fictitiously. Any resemblance to actual events,places or persons,living or dead,is entirely coincidental.
©2016||cutiepoutootie
__________________________________
"Good morning Philippines and the whole wide world. I am Maria Kathleen C. Recafrente saying that , I am pure beautiful with the heart. Thank you!"I said with accent. Nagmo-model kasi ako ngayon sa harap ng umiiyak kong best friend si Ana. Galing lang kasi sa break up ng boyfriend niyang si Andrew.
"Tumig--"may naramdaman naman ako na something na matigas na tumama sa ulo ko. Siyempre titignan mo yon noh. Alangan naman na ngumiti ka pa at magdiwang dahil may bumato sa ulo mo.
When I'm completely faced at the front. I just saw only an ugly shokoy that live in land and a half impakto na din. And that guy is Paul Oliver Suarez. He's smiling at me mischievously. Ano bang problema ng ugok na yan?
"Hoy gunggong na si Paul Oliver Suarez na bumato sakin ng blackboard eraser. Gusto mo bang samPAULan kita ng saPAUL sa mukha mo?! Did you know how hurt it is?! Papansin ka talagang ulupong ka!"sigaw ko dito habang pinagdidiinan ko pa sa kanya yung 'paul' niya. Pero itong gagong 'to iismiran lang ako! Sarap talagang isabit sa flag PAUL ng patiwarik eh.
"Edi gawin mo! Baka nga matamaan mo lang yung braso ko eh."he said habang naka-sandal sa blackboard at naka-cross arms pa with matching mischievous smirk flashing on his face.
"Sabihin mo,matangkad ka lang talaga! Ang kapal mo! Sing-kapal mo yung malaking dictionary sa library! Kung hindi mo pa nakikita,puntahan mo!"I said with matching raised eyebrows and mataray look pa. Oh diba bongga!
"Ewan ko sayo! Huwag mo na ngang uulitin yung pagmo-model mo! It's not suit to you. Don't you dare..."here we go. AGAIN. He is always said that 'don't you dare' thingy on me. Hihintayin ko naman yung kasunod pero iismiran niya lang ako,ii-snobin,lalayasan at hindi papansinin yung tanong ko.
"Dare what?!"inis kong sigaw. Sinusubukan niya ba ako? Nakakainis na siya. Ano tingin niya sakin. Kahit crush ko siya hindi ako magpapatalo sa kanya noh. Pretty crazy,right? Crush ko yung enemy ko na kinaiinisan ko pa.
"Basta!"he said then he walked out. Ano pa bang aasahan ko?
Humarap na lang ako ulit kay Ana na umiiyak pa din at pinapatawa naman ni Janine. Well,kaming dalawa ni Janine,mga takas kami sa mental hospital. At ito namang si Ana,she's a freaking nerd slash bookworm slash tanga sa love life.
"Ayoko na! Pagod na ako! Minahal ko naman siya. Ginawa ko naman lahat ha! May kulang pa ba sa lahat ng ginawa ko?! Nagkulang ba ako? Bakit ganoon--"
"Sinabon ko naman..."agad naman kaming naghanap ni Janine ng dingding na pwedeng pag-wallingan bago sabihin yung huling sentence.
"...bakit ayaw kuminis?!"we said in unison at tumawa. See how crazy we are. Magkadugtong lang talaga bituka namin ni Janine.
Pero,itong babaeng to mas lalo pang humagulgol. Wala na ba siyang balak tumigil kaka-iyak? Agad naman kaming lumapit sa kanya at pinatahan muli.
"Alam mo girl. Hindi lang naman siya yung lalaki dito sa buong mundo eh. There are so many boys-handsome boys."Janine said at napatango tango naman ako sa sinabi niya.
"But I love him. I love him so much yung to the point na siya yung mundo ko and I can't live without him."she said at yumuko na sa lamesa niya. Ay ang drama ni atech.
