Forgive me(Thomas Sangster)

Κεφάλαιο 8

Τον είδα να στέκεται στην πόρτα του δωματίου,στήριζοντας το βάρος του στην άκρη της πόρτας και έχοντας τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου,με ένα ζεστό χαμόγελο στα χείλη του.
'Μωρό μου' του είπα γλυκά και του έκανα νόημα να καθίσει δίπλα μου.
'Πως είσαι;' με ρώτησε χαμογελόντας αχνά.
'Εντάξει είμαι,σου έφτιαξα φαγητό,είμαι σίγουρη οτι πεινάς' του είπα με την σειρά μου.
'Νίκη,σου είπα να μην κουράζεσαι' είπε ο Τόμας,τονίζοντας κάθε του λέξη.
'Ηρέμησε,δεν θα πάθω τίποτα κάνοντας μερικές δουλειές.Νιώθω ήδη αρκετά άχρηστη,μην το κάνεις χειρότερα'.
'Είσαι ο μόνος λόγος που χαμογελάω,ο μόνος λόγος που αναπνέω,και μου λες οτι νιώθεις άχρηστη;' είπε γελόντας.
Μιλήσαμε για λίγο ή για πολύ,δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα.

Καθόμασταν στον καναπέ και βλέπαμε ενα θρίλερ(βασικά ο Τομας το έβλεπε,εγω φοβόμουνα και έκρυβα τα μάτια μου με τα χέρια μου).Μετά απο μιάμιση ή δυο ώρες,ο Τόμας έκλεισε την τηλεόραση και άρχισε να με φιλάει παντού.Σε μιά προσπάθεια του να με τραβήξει,έπνιξα μια μικρή κραυγή,και καυευθείαν με άφησε.Δεν είπα τίποτα,απλά σηκώθηκα και πήγα στο υπνοδωμάτιο,κλεινοντας την πόρτα πίσω μου.Ο λαιμός μου είχε γίνει ενας κόμπος,και ένιωθα τα δάκρυα να ανεβαίνουν στα μάτια μου,έτοιμα να ξεχυθούν.Είχα δίκιο,δεν μπορούσα να κάνω τίποτα,ήμουν και θα είμαι άχρηστη.
Έσειρα την πλάτη μου στον ψυχρό τοίχο,και έκατσα στο πάτωμα.Ακόμα και αυτή η κίνηση μου πίεζε το στομάχι και πονούσα,αλλα δεν με ένοιαζε.Έφερα τα γόνατα μου στο στήθος μου,και έθαψα το κεφάλι μου στα γόνατα μου,πνίγοντας το κλάμα μου.Μετά απο λίγα λεπτά,η πόρτα χτύπησε.Δεν απάντησα.Η πόρτα άνοιξε,και δεν σήκωσα το κεφάλι μου απο τα γόνατα μου.Ένιωσα μια ακόμα παρουσία να κάθεται δίπλα μου,και δυο δυνατά χέρια τυλίχτηκαν προστατευτικά γύρω μου.
'Εγω θα είμαι πάντα εδω για εσένα,να το ξέρεις' μου ψυθύρισε γλυκά.
Σήκωσα το κεφάλι μου και τον κοίταξα.Τα μάτια του ήταν καρφωμένα πάνω στα δικά μου,μια ανυσηχία είχε καλύψει το πρόσωπο του.Σκούπισε μερικά δάκρυα απο το πρόσωπο μου με τον αντίχειρα του.
'Συγνώμη.Για ολα' του είπα.
'Δεν χρειάζεται' μου είπε και με τράβηξε πιο κοντά του.Έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του και έκλεισα τα μάτια μου.

Το κουδούνι της πόρτας χτύπησε αρκετές φορές.Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα απο το κρεβάτι.Υπέθεσα οτι αποκοιμήθηκα πάνω στον Τόμας εχτές το βράδυ,και με κουβάλησε στο κρεβάτι.Μόρφασα απο την απότομη κίνηση που έκανα για να σηκωθώ,και ζαλίστηκα λίγο.Ο Τόμας κοιμότανε,και έτσι έκλεισα την πόρτα του υπνοδωματίου και κατευθύνθηκα στο σαλόνι.Άνοιξα την πόρτα και είδα μια κοπέλα,οχι πολυ μεγάλη,με καστανοκκόκινα μαλλιά,και καστανά μάτια.
'Νίκη' είπε με μια ενθουσιώδης έκφραση και με αγκάλιασε κατευθείαν.Προσπάθησα να σκεφτώ γρήγορα αν την ήξερα απο κάπου αλλα δεν μπόρεσα να θυμηθώ.Με άφησε και χαμογέλασα αχνα.
'Αβα' ακούστηκε μια φωνή πίσω μου και γύρισα για να δω τον Τόμας να στέκεται στην πόρτα του υπνοδωματίου,ένα μεγάλο χαμόγελο απλωμένο στο πρόσωπο του.Πλήσιασε στην κοπέλα και την αγκάλιασε σφιχτά.Ξαφνικά,η ομοιότητα ανάμεσα τους με χτύπησε στο κεφάλι.Ω Θεε μου,ήταν ολόιδιοι.
'Νίκη,η Άβα,η αδερφή μου' μου είπε ο Τόμας με έναν ενθουσιασμό στην φωνή του.
'Για αυτό είστε τόσο ίδιοι' είπα απότομα.
Γέλασαν και οι δύο,και ξαφνικά ένιωσα οικεία ανάμεσα τους,λες και τους ήξερα χρόνια και τους δυο.
Κάθισαμε στον καναπέ,η Άβα στον μεγάλο,και εγώ στον μικρό απέναντι,ένω ο Τόμας πηγε να φτιάξει καφέ.
'Λοιπόν,πως είσαι;' με ρώτησε η Άβα και με ξάφνιασε η ερώτηση της.Παρόλα αυτά χαμογέλασα.
'Καλά,ευχαριστώ' ήταν το μόνο που είπα.Δεν ήξερα τι έπρεπε να ρωτήσω για αυτήν,οπότε δεν είπα τίποτα.
'Τι γίνεται με την δουλειά;' άκουσα τον Τόμας να λεει καθώς ερχόταν με τους καφέδες.Τους άφησε προσεχτικά στο τραπέζι,και έκατσε δίπλα μου,τυλίγοντας τα δάχτυλα του ανάμεσα στα δικά μου.
'Αρκετά καλά,η συναυλία που κάναμε προχτές,πούλησε πάνω απο 10.000 εισητήρια' είπε και είπε μια γουλιά απο τον καφέ της.
Μιλούσανε αρκετή ώρα.Τελικά έμαθα οτι η Άβα ήτανε 25 χρωνών,τραγουδίστρια 3 χρόνια,και έμενα λίγο πιο κάτω,κοντά στον Τόμας.
Έφυγε μετά απο 2 ώρες γιατί είχε πρόβα με το συγκρότημα της.
'Πως σου φάνηκε;' με ρώτησε ο Τόμας καθώς καθόταν στον καναπέ δίπλα μου.
'Πολυ καλή κοπέλα' του είπα και μου ξέφυγε ενα χασμουριτό.Πήρε τα χέρια μου μέσα στα δικά του,και ξεκούρασα το κεφάλι μου στον ώμο του.Μου φίλησε το μέτωπο και καθίσαμε εκεί για λίγα λεπτά,χωρίς να πούμε τίποτα.
'Θα μου κάνεις μια χάρη;' του είπα χαμηλόφωνα.
'Οτι θες' μου είπε καθώς είχε κλειστά τα μάτια του,με το κεφάλι του ακουμπισμένο στο πίσω μέρος του καναπέ.
'Θα με πάς στην δουλειά σήμερα το βράδυ;'του είπα ξέροντας την απάντηση του.
Σήκωσε απότομα το κεφάλι του και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.
'Όχι φυσικά' είπε εντονα.
'Σε παρακαλώ,πρέπει να παω αλλιώς θα με απολύσουν.Μπορείς να κάτσεις και εσύ στο μαγαζί αν θες' του είπα προσπαθώντας να τον πείσω.
Αναστέναξε βαθιά και έγνεψε.
'Εντάξει,αλλα αν θελήσεις να φύγεις και δεν νιώσεις καλά έστω και για μια στιγμή,θα μου το πείς' μου είπε και σήκωσε τα φρύδια του,σαν να περίμενε απάντηση.
'Εντάξει' του είπα και τον φίλησα.

Γεια σας αγαπες μου.Συγνωμη για την καθυστερηση, απλα γραφω και εχω μεγαλη υλη να καλυψω.Θα ανεβασω αλλο ενα κεφαλαιο σηνερα για να επανορθωσω,αν και δεν το διαβαζει και κανεις.Σχολιαστε για να μου πειτε αν σας αρεσει ή οχι.Φιλια πολλα

-Νικη😻💝💞