Forgive me(Thomas Sangster)

Κεφαλαιο 17ο

Μπορώ να πω οτι οι μήνες της εγκυμοσύνης τελικά δεν είναι καθόλου άσχημα.Καταλαίνεις οτι γίνεσαι γονιός,και έχεις μεγάλη ευθύνη,αλλά παρόλα αυτά είναι ενα νεο ξεκίνημα στην ζωή σου.Είναι η στιγμή στην ζωή σου που οριμάζεις.Μαθαίνεις να φροντίζεις τον εαυτό σου,για να μπορείς να φροντίσεις το παιδί σου.Γίνεσαι παραδειγμα για αυτό,γιατί θα είσαι αυτός που θα του διδάξει τα πρώτα βήματα στην ζωή του.

Είχαν ήδη περάσει 8 μήνες,και σε μια εβδομάδα έμπαινα στον 9ο.Με είχαν ανυσηχήσει οι ζαλάδες και οι εμετοί ολο αυτό τον καιρό,αλλά περισσότερο με ανυσηχούσε που ο γιατρός μου είπε οτι λόγω της δυσκολης εγκυμοσύνης μου,ίσως υπάρξουν συνέπειες.Δεν κατάλαβα τι εννοεί,αλλά δεν άφησα αυτό το σχόλιο να με παρασύρει.Μέχρι το επόμενο βράδυ.Το τελευταίο βράδυ.

[...]

'Τόμας,πονάω πολύ' η φωνή μου αντοίχισε σε ολο το σπίτι ακολουθώντας τα βογγητά μου.
Οχι,οχι δεν γίνεται αυτό.Δεν γίνεται να γεννήσω 3 εβδομάδες νωρίτερα,γαμώτο.
'Όλα θα πάνε καλά μωρό μου' έλεγε ο Τόμας ξανά και ξανά.Δεν ξέρω αν το έκανε για να καθυσηχάσει εμένα ή τον εαυτό του.
Με σήκωσε απο το κρεβάτι και με στήριξε πάνω του,βάζοντας το χέρι μου γύρω απο τον λαιμό του,και παράλληλα μου έπιανε την μέση.

Ξεκλείδωσε το ασημί του τζιπάκι και με έβαλε να ξαπλώσω στις πίσω θέσεις.
Προσπάθησα να ηρεμήσε παίρνοντας βαθιές ανάσες,έχοντας ενα σταθερό ρυθμό.Πονούσα,λες και κάποιος με πυροβολούσε ξανά και ξανά στην κοιλιά,αλλά εγω δεν πέθαινα.
Παρατηρούσα τον Τόμας που με κοιτούσε απο τον καθρέφτη,ανυσηχία είχε καλύψει το προσωπό του.

Όταν επιτέλους είμασταν στο νοσοκομείο,ο Τόμας σταμάτησε το αυτοκίνητο ακριβώς μπροστά απο την πόρτα του νοσοκομείου.Άνοιξε την πίσω πόρτα,και έβαλε το ενα του χέρι κάτω απο τα γόνατα μου,και το άλλο κάτω απο την μέση μου,σηκώνοντας με.Κάθως φώναζε για γιατρό,έκρυψα το προσωπό μου στον λαιμό του και μύρισα την κολώνια του.Θα μου έλειπε αυτό το άρωμα.
Σήκωσα λίγο ακόμα το κεφάλι μου,και μαζί με τις βαθιές ανάσες μου ψιθύρισα στον Τόμας:
'Σ'αγαπω'.
Τότε ήταν που τα χέρια του Τόμας αντικαταστάθηκαν απο πολλά άλλα χέρια,υπέθεσα των γιατρών.Έκλεισα τα μάτια μου καθώς αυτοί με ξάπλωσαν σε ένα απο αυτά τα κινούμενα κρεβάτια με τα ροδάκια.
Ήξερα οτι δεν θα τα κατάφερνα,άλλωστε το είπαν και οι γιατροί.Θα έκανα όμως την σωστή επιλογή.

Μετά απο μεγάλη προσπάθεια,το μωρό μας είχε ερθει στον κόσμο μας.Δεν την είχα δει ακόμα.Ένιωθα τόσο αδύναμη,τόσο διαλυμμένη.Δεν θυμόμουν απολύτως τίποτα.Ήμουν σε ενα δωμάτιο του νοσοκομείου,και ο Τόμας καθόταν δίπλα μου,σε μια ξύλινη καρέκλα.Μου έπιασε σφικτά το χέρι και μου χαμογέλασε αδύναμα.
'Είσαι έτοιμη να δείς το μωρό μας; Την Σοφία μας;' είπε ο Τόμας σιγανά.
Σοφία θα βαφτίζαμε το μωρό μας.Θα έπαιρνε το όνομα της μητέρας μου,συμφώνησε κατευθείαν ο Τόμας σε αυτό.
'Δεν θα μπορέσω Τόμας.Συγνώμη.Σ'αγαπαω.Σε ερωτεύτηκα απο την πρώτη μας νύχτα.Εκείνη στο μετρό.Περίεργος τρόπος για να ερωτευτείς κάποιον,αλλά για αυτό είναι η ζωή.Για να μας εκπλήσσει κάθε μέρα και πιο πολύ.Είτε είναι ευχάριστη,είτε δυσάρεστη έκπληξή.Εμείς όμως πρέπει να προχωράμε παρακάτω,οτι και αν γίνει.Ετσι Τόμας;' είπα ξέπνοα,ενω δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απο τα ματιά μου.Το κλάμα με έκανε να πονάω πιο πολύ,αλλά προσπάθησα να ξεχάσω τα πάντα εκείνη την στιγμή,και να είμαι μόνο εγώ,και αυτός.Ο Τόμας με κοιτούσε με απορία,παρόλα αυτά ενα πλατύ χαμόγελο είχε απλωθεί στο προσωπό του.Μου σκούπισε τα δάκρυα απο τα μαγουλά μου,και εγω πήρα μια βαθιά ανάσα και συνέχισα:
'Απο εκείνη την νύχτα,ηξερα οτι ήθελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου μαζί σου.Εσένα χρειαζόμουν.Συγνώμη μωρό μου που δεν θα γίνει έτσι.Το μόνο που θέλω είναι να πείς στην Σοφία απο εμένα οτι την αγαπάω πάρα πολύ,πιο πολύ απο τον ίδιο μου το εαυτό.Θέλω να την προσέχεις και να την αγαπάς.Συγνώμη που δεν θα είμαι εκεί μαζί σας.Και,γαμωτο,θα μου λείψεις.Σ'αγαπαω πολυ' ψυθύρισα και τον φίλησα για μια τελευταία φορά,πριν κλείσω τα μάτια μου,και το σκοταδι μου με πάρει μακρυά απο όλους.Για πάντα.
______________

Δεν λεω τίποτα για το καρκινιαρικό μου τέλος.Θα βάλω και τον επιλογο σημερα,να τελειωσει αυτη η ηλιθεια ιστορια μια και καλη:)
-Νικη