Forgive me(Thomas Sangster)

Κεφάλαιο 11ο

Ήμουν στο νοσοκομείο πάνω απο τέσσερις ώρες.Δεν με άφηναν να μείνω στο δωμάτιο που ήταν ο Τόμας,έτσι καθόμουν στον διαδρόμο,περιμένοντας να ξυπνήσει.
Αναγνώρισα την Αβα απο το τέλος του διαδρόμου,να έρχεται προς το μέρος μου.Φορούσε μια γκρι φόρμα και μια μαύρη μπλούζα,τα μαλλιά της ήταν πιασμένα σε μια πρόχειρη κοτσίδα.Μόλις με είδε με αγκάλιασε σφικτά,μπορούσα να καταλάβω απο τις βαθιές της ανάσες οτι έκλαιγε,αν και δεν μπορούσα να την δω.
'Πως είναι;' με ρώτησε και με άφησε.
'Οι γιατροί είπαν οτι έχει εσωτερική αιμοραγία,πέρα απο τα χτυπήματα στο προσωπό του,και μια μελανιά στο πλευρό του.Αν ξυπνήσει,θα βγεί σε δυο με τρείς ημέρες'
'Όταν ξυπνήσει' με διόρθωσε,και ξαφνιάστηκα με το σχόλιο της,όμως δεν την παρεξήγησα.Προσπαθούσε να καθυσηχάσει τον εαυτό της.Έγνεψα.
'Ξέρεις ποιός μπορεί να το έκανε; την ρώτησα.Αυτή η ερώτηση γυρνούσε στο κεφάλι μου ολη την ώρα απο τοτε που έγινε ολο αυτό.
Κούνησε αρνητικά το κεφαλι της.
Έφυγε μετά απο λίγο,και μου είπε να την ειδοποιήσω αν έχω κάποιο νέο.
Άλλη μια εφιαλτική ώρα πέρασε.Κάποια στιγμή,είδα εναν γιατρό να με πλησιάζει,και έσπευσα να τον ρωτήσω πως τα πήγαινε ο Τομας.
Μου είπε οτι ξύπνησε και ήθελε να με δεί.
Θεε μου,αυτά ηταν τα πιο ωραία νεα που εχω ακούσει εδω και καιρό.Πήρα μια βαθιά ανάσα,σκούπισα τα δάκρυα μου και προχώρησα στο δωμάτιο.Άνοιξα την πόρτα σιγά,και κράτησα την ανάσα μου.Ξαπλωμένος σε ενα ασπρο κρεβάτι,καλωδια τυλιγμένα γύρω του.Το προσωπό του ήταν παραμορφωμένο αλλά οχι τόσο ωστε να μην μπορώ να ξεχωρίσω ολα του τα χαρακτηριστικά που μου είχαν λείψει.Κάθισα στην καρέκλα δίπλα απο το κρεβάτι,και το χέρι μου έκλεισε το δικό του.Γυρισε το κεφάλι του και χαμογέλασε αχνά.
'Μου έλειψες' είπε πρώτος και ένιωσα ενα χαμόγελο να απλωνεται στο προσωπό μου.
'Και εμένα' είπα οσο πιο ήρεμα μπορούσα.
'Ποιός Τόμας;Ποιός στο έκανε αυτό;' ήταν το μόνο που ήθελα να μάθω αυτη την στιγμή,και αυτό τον ρώτησα.
Αναστέναξε βαθιά.
Ησυχία.
'Δεν ξέρω αν στο εχω πει,αλλά όπως και εσύ,οι γονείς μου πέθαναν σε ένα δυστοίχημα.Μόνο που σε αυτό το δυστοίχημα ήμουν και εγω μέσα στο αυτοκίνητο.Έχουν περάσει 5 χρόνια απο τότε.Ο τύπος που μας χτύπησε,το έκανε επειδή είχε λόγο.Επειδή οι γονείς μου του χρωστούσαν λεφτά,και αυτός οταν κατάλαβε οτι δεν θα του τα έδιναν ποτέ,αποφάσισε να τους βγάλει απο την μέση,και εμένα μαζί.Εγω όμως μπόρεσα να δώ τον τύπο την ημέρα του ατυχήματος και αφιέρωσα 5 χρόνια για να βρω ποιός ήταν.Πέντε χαμένα χρόνια.Ήξερε οτι είχα δει το πρόσωπο του,οτι ήξερα ποιός ήταν,και οτι αργα ή γρήγορα θα με έβγαζε και εμένα απο την μέση.Και δεν με ένιαζε να χάσω την ανούσια ζωή μου.Μετα όμως γνώρισα εσένα,και δεν ήθελα να σε χάσω.Δεν ήθελα να τον αφήσω να με πάρει μακρυά σου.Με κάποιο τρόπο όμως,5 γαμημένα χρόνια μετά,με βρήκε.Δεν ξέρω πως αλλα με βρήκε.Και όταν τον είδα στο πάρτυ να έχει καρφωμένο το βλέμμα του πάνω μου,δεν μου πήρε παρα μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να καταλάβω ποιός ήταν.Και δεν μπορούσα να τον αφήσω να με δει μαζί σου,ξεροντας οτι αν με εβλεπε με εσένα,θα ήσουν ο επόμενος στόχος του.Έτσι βγήκα έξω,και ακολούθησε αυτό που βλέπεις.Αν δεν υπήρχε τόσος κόσμος θα με είχε αποτελειώσει.Όμως δεν θα μπορούσα να ζήσω ξέροντας οτι θα ήθελε να κάνει και σε εσένα κακό'.
Δεν μπορούσα να πω τίποτα,απλα καθόμουν και τον κοίταζα.Δηλαδή,έφταιγα εγω για άλλη μια φορά που ο Τόμας βρισκόταν σε αυτή την θέση;Αν το ηξερα απο την αρχή...
'Τόμας,λυπάμαι,νιώθω οτι εγω φταίω' του είπα και στυγκράτησα το κλάμα μου.
'Όχι οχι,φυσικά και δεν φταίς εσυ' μου είπε και με φίλησε.

Πήγαμε με ταξί στο σπίτι,αφου ο Τόμας δεν μπορούσε ακόμα να οδηγήσει.Είχαν περάσει δυο μέρες και δεν είχα φύγει ουτε μια στιγμή απο δίπλα του.Αφου κατεβήκαμε απο το ταξί,τον έπιασα σφικτά απο την μέση και τον βοήθησα να ανέβει τις σκάλες του σπιτιού.Ήταν η δικια μου σειρά να του συμπαρασταθώ οσο χρειαστεί,και να τον βοηθήσω.Με έπιασε απο τον ωμο.Τον έβαλα να ξαπλώσει στον καναπέ και του ετοιμασα κάτι για να φάει.Έφαγε με υπερβολική ταχύτητα,και ξ
ξαναξάπλωσε.Έκατσα δίπλα του,και έβαλα το κεφάλι μου στο στηθος του προσεχτικά.
Έκλεισα τα μάτια μου και ήρθε το σκοτάδι.

Είδα τον Τόμας να ανοίγει την πόρτα και να φεύγει,με μια βαλίτσα στο χέρι.Του φωναζα να γυρίσει όμως δεν με άκουγε.Εκλεισε την πόρτα πισω του,και εγώ με κοκκινα απο το κλάμα μάτια πηγα στο δωμάτιο,βγήκα στο μπαλκόνι και ανέβηκα στα κάγκελα.Έκλεισα τα μάτια μου.
'Σ'αγαπάω Τόμας' ψυθύρισα και έγειρα μπροστά.
_________
Άνοιξα τα μάτια μου και σηκώθηκα απότομα,ανασαινοντας βαριά.Κοίταξα γύρω μου.Ήμουν ακόμα στο σαλόνι.
'Ήταν απλά ενα εφιάλτης' σκέφτηκα.
'Τι έγινε;' άκουσα τον Τόμας να λέει απο πίσω μου.
'Τίποτα,ήταν απλά ενας εφιάλτης' του είπα και τον σκέπασα με μια κουβερτα.
'Είσαι καλά;' με ρώτησε,λες και δεν περίμενε να ήμουν.
'Μια χαρά' του χαμογέλασα και τον φίλησα.
'Κοιμησου' είπα και έκλεισα το φως του σαλονιού.
Πήγα στο δωμάτιο μου,πήρα την μικρη μου χαρτοπετσέτα και πηγα στο μπάνιο.

ΦΤΑΣΑΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ 1000 VIEWS😍😍Ευχαριστω παρα πολυ,σημαινει πολλα για εμεναΣυγνωμη αν ηταν βαρετο το κεφαλαιο,τα επομενα εχουν πιο ενδιαφερον.Ευχομαι να σας αρεσει,σχολιαστε για να μου πειτε τις γνωμες σας,και καλη επιτυχια σε οσους/οσες γραφουν εξετασεις,θα τα πατε υπεροχα.Φιλια πολλα.😍😙

-Νικη💞💝