Ένα Απαίσιο Κτήνος (Μέρος 2ο)

Το τέλος μιας μεγάλης μέρας

Όταν επέστρεψα στο σπίτι μου ο Τομ ακόμη κοιμόταν. Δεν ήθελα να ρισκάρω να τον ξυπνήσω, έτσι ξάπλωσα όσο πιο προσεκτικά μπορούσα δίπλα του. Άθελα μου άρχισα να τον παρατηρώ.

Ήταν τόσο χαριτωμένος καθώς κοιμόταν. Τα καστανά μαλλιά του είχαν ανακατωθεί περισσότερο απ' ότι συνήθως και τα χείλη του ήταν μισάνοιχτα σε μια έκφραση που τον έκανε να μοιάζει με έναν νεότερο Τομ που είχα να δω χρόνια. Όμως το σώμα του, σε αντίθεσή με το πρόσωπό του, δεν θα μπορούσε με τίποτα να ανήκει σε ένα μικρό παιδί. Οι ώμοι του ήταν γραμμωμένοι όπως και τα μπράτσα του που διαγράφονταν κάτω από την κοντομάνικη μπλούζα, η οποία σε ένα σημείο είχε ανασηκωθεί κι έτσι μπορούσα να διακρίνω ένα 'V'να σχηματίζεται λίγο κάτω από την κοιλιά του.

Η αλήθεια ήταν πως ακόμη μου φαινόταν εξωπραγματικό που ένα τόσο όμορφο αγόρι μου είχε πει πως είναι ερωτευμένο μαζί μου. Για την ακρίβεια πριν ένα χρόνο ούτε καν θα το πίστευα. Βέβαια πάντα υπήρχε η πιθανότητα να ξυπνήσω από αυτό το υπέροχο όνειρο.

Αδυνατώντας να πάρω το βλέμμα μου από πάνω του συνέχισα να τον κοιτάζω χαμένη στις σκέψεις μου. Συχνά πυκνά κουνιόταν ή μουρμούριζε κάτι ακατάληπτο κάνοντάς με να πιστεύω πως ξυπνούσε όμως εκείνος απλώς άλλαζε πλευρό και συνέχιζε να κοιμάται. Κάποια στιγμή άκουσα να ψιθυρίζει το όνομά μου και ήμουν σχεδόν σίγουρη πως είχε ξυπνήσει αλλά εκείνος παρέμεινε με μάτια κλειστά παρόλο που στο πρόσωπό του σχηματίστηκε ένα πανέμορφο χαμόγελο.

Ξαφνικά μια γλυκιά νύστα έκανε τα βλέφαρά μου να πεταρίσουν. Η αλήθεια ήταν, πως όλο το βράδυ είχα μείνει άυπνη να αναλογίζομαι τα πρόσφατα γεγονότα έτσι τώρα δεν ήταν περίεργο που η κούραση είχε αρχίσει να με καταβάλει. Μέσα σ' ένα βράδυ είχα ζήσει τόσα πολλά και διαφορετικά πράγματα όσα δεν είχα ζήσει για μέρες ολόκληρες.

Όλα ξεκίνησαν μόλις τελείωσε ο αγώνας ποδοσφαίρου και εμφανίστηκαν ο Εντ και ο Νέιθαν. Αφού προκάλεσαν την αναστάτωση τους (η οποία ήταν και ο λόγος που ήρθαν εξαρχής, το δίχως άλλο) και έφυγαν αφήνοντας έναν θυμωμένο Τομ και εμένα ακόμη πιο θυμωμένη, διαπίστωσα πως έλειπε και ο φίλος μας Νικ. Τον ακολούθησα μέχρι το δάσος, όπου είχαμε μια πολύ περίεργη συζήτηση, κάτι που με έκανε να αναρωτηθώ τι μπορεί να είχε προκαλέσει αυτή την εντελώς απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς του.

Όμως η βραδιά μου ακόμη δεν είχε σκοπό να φτάσει στο τέλος της. Στο δρόμο της επιστροφής προς το σπίτι μου συνάντησα τον Τομ και παρόλο που μέχρι τότε είχα καταφέρει με νύχια και με δόντια να μείνω μακριά του προσπαθώντας να τον προστατέψω, οι άμυνες μου γκρεμίστηκαν. Το να τον αντικρίσω μπροστά μου τη συγκεκριμένη στιγμή, έχοντας ζήσει υπερβολικά πολλά για μια μέρα ήταν χτύπημα κάτω από τη ζώνη. Παρόλα αυτά δεν μετάνιωσα για τίποτα απ' όσα συνέβησαν. Αργά ή γρήγορα ήταν αναμενόμενο πως θα υποχωρούσα. Από εγωισμό; Από αγάπη; Πραγματικά δεν ήξερα. Αλλά το μόνο σίγουρο ήταν πως σύντομα θα παρέδιδα τα όπλα μου.