Ένα Απαίσιο Κτήνος (Μέρος 2ο)

Απογοήτευση

ΤΟΜ

Φεύγοντας από το σπίτι της αισθανόμουν λες και άφηνα πίσω μου ένα ενεργό ηφαίστειο που ανά πάσα στιγμή μπορούσε να αρχίσει να βγάζει καπνούς και λάβα. Μόνο έτσι μπορούσα να περιγράψω το θυμό της Ρόουζ. Ο λόγος που έφυγα όμως δεν ήταν επειδή φοβόμουν πως μπορεί να γινόμουν στόχος για τα πυρά της αλλά επειδή ήθελα να την αφήσω να ηρεμίσει και να σκεφτεί τα πράγματα πιο λογικά.

Θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως δεν αισθάνθηκα έστω και ελάχιστη ικανοποίηση από το γεγονός πως η Ρόουζ ζήλευε τη Μέγκαν. Παρόλο που γνώριζα πως ενδιαφερόταν για μένα σπάνια μου το έδειχνε τόσο έντονα όσο πριν. Από την άλλη όμως με προβλημάτιζε το γεγονός πως δεν μου είχε εμπιστοσύνη.

Ήταν αλήθεια πως η Μέγκαν επιδίωξε πολλές φορές να με πλησιάσει και με πολλούς τρόπους αλλά πάντα εγώ είχα τον τρόπο μου να κρατάω αποστάσεις. Θυμόμουν πολύ καλά την αντίδρασή μου εκείνη την μέρα που θεώρησα πως το είχε παρακάνει.

Ήταν κατά τη διάρκεια της χρονιάς, μόλις είχαμε τελειώσει το σχολείο και επιστρέφαμε όλοι μαζί στα σπίτια μας με τα πόδια. Ήμασταν εγώ και ο Λόγκαν μπροστά και λίγο πιο πίσω ακολουθούσαν εκείνη με τη Στέιση. Με τη Μέγκαν ήμασταν στην ίδια τάξη έτσι πολλές φορές ερχόταν περπατώντας μαζί με το υπόλοιπο τμήμα αφού όλοι μέναμε σχετικά κοντά.

Ως συνήθως, εκείνη τη μέρα δεν παρατήρησα καθόλου τη ξανθιά κοπέλα που προσπαθούσε από το καλοκαίρι να με προσεγγίσει. Όμως όταν την άκουσα να γελάει έντονα παρέα με τη φίλη της αυθόρμητα γύρισα το κεφάλι μου για να τις κοιτάξω. Τότε είδα τη Στέιση να με κοιτάει και έπειτα να σκύβει και να ψιθυρίζει κάτι στο αφτί της Μέγκαν, η οπαία στη συνέχεια της έγνεψε.

Δεν έδωσα παραπάνω προσοχή και απλά συνέχισα να περπατάω και να λέω διάφορα άσχετα πράγματα με το Λόγκαν. Κάποια στιγμή τα κορίτσια μας πλησίασαν και η Στέιση με χαδιάρικη φωνή -που σιχαινόμουν να την ακούω από τα κορίτσια- είπε στο Λόγκαν να πάνε μια βόλτα. Έτσι έμεινα μόνος μου με μία υπερβολικά χαρούμενη Μέγκαν.

Μιλήσαμε λίγο για το σχολείο και για διάφορα πράγματα που η μνήμη διέγραψε εντελώς και έπειτα με την ίδια απαίσια και ψεύτικη φωνή με την οποία μίλησε πριν λίγο και η φίλη της μου ζήτησε να την πάω μέχρι το σπίτι της.

Σίγουρα θα αρνιόμουν αν το σπίτι της δεν βρισκόταν τρεις δρόμους πριν το δικό μου αλλά μονάχα από ευγένεια δέχτηκα.