Ένα Απαίσιο Κτήνος (Μέρος 2ο)

Απολογίες

Τα λόγια της Μπλουμ όσο προσεκτικά κι αν καμουφλάριζαν την αλήθεια δεν έπαυαν να περικλείουν το πιο τρομακτικό ενδεχόμενο. Ίσως ο Νικ απλά να περνούσε μια άσχημη εφηβεία και να του έφταιγαν όλοι και όλα. Όμως πλέον δεν μπορούσα να αγνοήσω τη πιθανότητα να μεταμορφώνεται σε κάποιο μεταφυσικό πλάσμα. Όχι όταν αθώοι άνθρωποι όπως η Βικτώρια ή ο Τομ κινδύνευαν.

Τώρα έπρεπε διαρκώς να τον παρακολουθώ στενά και με πολύ περισσότερη προσοχή από το προηγούμενο βράδυ αφού, σύμφωνα με τη Βικτώρια, ο Νικ είχε αντιληφθεί την παρουσία μου. Φυσικά εγώ τότε είχα λάβει υπ' όψιν μόνο τις ανθρώπινες αισθήσεις του. Έτσι ήμουν υπερβολικά απρόσεκτη και όχι τόσο αθόρυβη όσο θα έπρεπε.

Μόλις μπόρεσα να βάλω επιτέλους σε μια σειρά τις σκέψεις μου γύρισα και πάλι το βλέμμα μου προς την Μπλουμ.

«Σ' ευχαριστώ που ήσουν ειλικρινής μαζί μου Μπλουμ. Όλα όσα μου είπες με βοήθησαν πολύ αν και ελπίζω να μην μου χρειαστούν. Θα τα ξαναπούμε.» Είπα καθώς σηκωνόμουν από την πολυθρόνα και την πλησίαζα.

«Ήταν χαρά μου να σε δω Ρόουζ. Πραγματικά εύχομαι τα καλύτερα για το φίλο σου. Πάντως να ξέρεις πως αν και η διαδικασία της μεταμόρφωσης εγκυμονεί κινδύνους για τους απλούς ανθρώπους όταν ολοκληρωθεί θα μπορεί να συνυπάρχει μαζί τους χωρίς πολύ μεγάλη προσπάθεια από τον ίδιο. Αυτό εξαρτάται φυσικά και από το πλάσμα στο οποίο θα μεταμορφωθεί. Αν όμως ο φίλος σου έχει τις δικές σου αντοχές και ψυχικές δυνάμεις νομίζω πως θα τα κατάφερνε ακόμη και ως βρικόλακας, ένα από τα δυσκολότερα πλάσματα όσων αφορά την επανένταξή τους στην ανθρώπινη κοινωνία.» Μόλις ολοκλήρωσε με αγκάλιασε σφιχτά.

«Νομίζω πως τώρα υπερβάλεις... Δεν έχω δείξει και πολύ ψυχική δύναμη από τότε που μεταμορφώθηκα. Κάνω τη μία ανοησία μετά την άλλη. Και ας μη μιλήσω καλύτερα για αντοχές...» Είπα φέρνοντας στο μυαλό μου τις συναντήσεις μου με τον Τομ.

«Αντιθέτως... Εγώ νομίζω πως παλεύεις με την ημίαιμη φύση σου περισσότερο από τους περισσότερους του είδους σου.» Ο τρόπος που είπε αυτά τα λόγια με έκανε να αναρωτηθώ για το εάν λέγοντάς τα είχε κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό της. Όμως μου φαινόταν σχεδόν απίθανο να ήξερε για τον Τομ. Μπορεί απλά να το έλεγε επειδή έμενα ακόμη με τους γονείς μου...

«Δεν ξέρω... Ούτε γνωρίζω τόσους πολλούς για να συγκρίνω.» Παρατήρησα αδιάφορα προσπαθώντας να χαλαρώσω τη συζήτηση.