Ένα Απαίσιο Κτήνος (Μέρος 2ο)

Ξεσπάσματα και Αλήθειες

Δε θα σταματούσα μέχρι να την αφανίσω. Αυτό ήταν υπόσχεση. Και πάντα κρατούσα τις υποσχέσεις μου.

Η ανάσα μου γινόταν ακόμη πιο βαριά ώρα με την ώρα. Το αγρίμι μέσα μου, που τώρα είχε τραβηχτεί με τη βία στην επιφάνεια, γρύλιζε άηχα. Ήθελα να ορμήσω πάνω της. Ένιωθα πως θα τρελαινόμουν αν δεν το έκανα. Αλλά ένας καλός κυνηγός περιμένει πάντα την κατάλληλη στιγμή. Διαφορετικά όλα ίσως πήγαιναν στράφι...

Κανείς ακόμη δεν είχε προλάβει να αντιδράσει, αφού είχαν περάσει μόλις μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου. Όμως για μένα αυτός ο χρόνος ήταν υπεραρκετός. Θα μπορούσα ήδη να είχα ελαφρύνει το υπόλοιπο σώμα από το βάρος του κεφαλιού της. Θα μπορούσα να δαγκώσω και να σκίσω το λαιμό της με μια κίνηση. Μα μια τέτοια απότομη επίθεση μπορεί να έβλαπτε τον Τομ και αυτή τη στιγμή δεν ήθελα να χύσω τζάμπα αίμα. Δεν ήταν η δική του ώρα ακόμα αλλά της Μέγκαν.

Μόνο στη σκέψη του ονόματός της ταρακουνήθηκα. Ξαφνικά, το βλέμμα μου έπεσε πάνω της και κλειδώθηκε. Και τότε συνειδητοποίησα πως η υπομονή μου είχε τελειώσει. Δεν είχα άλλη δύναμη να αντισταθώ στις ορμές μου. Ήταν ή τώρα ή ποτέ. Έτσι, μονάχα για μια στιγμή, αφέθηκα. Ήταν όμως αρκετή.

Και τότε πολλά πράγματα έγιναν ταυτόχρονα. Στα επόμενα τρία δευτερόλεπτα είχα πλησιάσει την Μέγκαν, η οποίο όμως τελευταία στιγμή βρέθηκε μισό μέτρο μακριά καθώς την έσπρωχνε ο Τομ από πάνω του. Τη στιγμή όμως που ετοιμαζόμουν να ορμήσω ξανά ο Νικ άρπαξε τα χέρια μου και τα έφερε στην πλάτη μου συγκρατώντας με έτσι στη θέση μου.

Αυτό φυσικά δε θα με εμπόδιζε για πολύ. Περισσότερο με ακινητοποίησε το σοκ παρά η δύναμη του Νικ. Εξάλλου δεν μπορούσε να συγκριθεί με τη δική μου. Ένα μικρό σπρώξιμο στο κατάλληλο σημείο και το κράτημα του Νικ θα χαλάρωνε μια για πάντα.

Αλλά μόλις ετοιμαζόμουν να πραγματοποιήσω τη σκέψη μου μπροστά μου αντίκρισα το πρόσωπο της Βικτώριας. Έδειχνε αναστατωμένη. Στην αρχή έβλεπα απλά τα χείλη της να ανοιγοκλείνουν χωρίς να ακούω τον παραμικρό ήχο. Τα αφτιά μου βούιζαν και η ανάσα μου ήταν ακόμη υπερβολικά βαριά. Έπειτα από λίγο όμως επιτέλους άκουσα την περιέργως ήρεμη φωνή της.

«Ρόουζ, μ' ακούς; Ηρέμησε εντάξει. Αν μ' ακούς θέλω να ξέρεις πως όλα είναι μια χαρά, για λίγο έστρεψε το βλέμμα της κάπου πίσω μου που υποθέτω πως βρισκόταν ακόμη ο Νικ, νομίζω πως έπαθε κάποια κρίση γαμώτο! Ρόουζ ηρέμησε!» Φώναξε ικετευτικά.