Ένα Απαίσιο Κτήνος (Μέρος 2ο)

Ευτυχία

ΤΟΜ

Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα μόλις άνοιξα τα μάτια μου ήταν τα καστανά της μαλλιά. Κοιμόταν γαλήνια μέσα στην αγκαλιά μου και το μεγαλύτερο μέρος του σώματός της ήταν καλυμμένο με την κουβέρτα που την είχα σκεπάσει το προηγούμενο βράδυ.

Αντικρίζοντας και μόνο το γυμνό δέρμα στο σημείο κοντά στο γοφό της οι αναμνήσεις της προηγούμενης νύχτας έβαλαν φωτιά στις σκέψεις μου. Παρ' όλα αυτά μου ήταν αδύνατον να πιστέψω πως αυτό που έζησα μόλις μερικές ώρες πριν ήταν αληθινό και όχι απλώς ένα ακόμη απίστευτα ζωντανό όνειρο. Μέρες τώρα προσπαθούσα να φανταστώ πως θα ήταν να ζω αυτή την εμπειρία μαζί της. Από την αρχή γνώριζα πως θα ήταν κάτι μοναδικό. Όμως αν κάποιος μου έλεγε μέχρι χθες πως θα ζούσα κάτι τόσο δυνατό δεν υπήρχε περίπτωση να τον πιστέψω. Ήταν κάτι σχεδόν ασύλληπτο για τον ανθρώπινο νου.

Και να σκεφτεί κανείς πως πριν συμβούν όλα αυτά ήμουν σχεδόν σίγουρος πως την είχα χάσει. Μετά την ψυχρή συμπεριφορά μου χθες το πρωί και την ηλίθια επίθεση της Μέγκαν φοβόμουν πως είχα άθελά μου τεντώσει υπερβολικά το σκοινί. Βλέποντας το ξέσπασμά της ήμουν σίγουρος πως όλα είχαν τελειώσει.

Ευτυχώς τελικά είχα άδικο. Η Ρόουζ είχε πολύ περισσότερη πίστη σε μένα απ' ότι της είχα καταλογίσει. Αλλά αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα χρειαζόταν να στηριχτεί μονάχα στην πίστη της. Δε θα της έδινα άλλη αφορμή να αμφιβάλλει για τα αισθήματά μου ποτέ ξανά.

Ξάφνου άκουσα την Ρόουζ να αφήνει έναν σιγανό αναστεναγμό. Αρχικά νόμιζα πως ξύπνησε μα όταν κοίταξα όσο πιο προσεκτικά και αθόρυβα μπορούσα το πρόσωπό της κατάλαβα πως ακόμη κοιμόταν. Όμως τώρα ένα σκανταλιάρικο χαμόγελο ήταν ζωγραφισμένο στα υπέροχα χείλη της. Βλέποντάς το η καρδιά μου σχεδόν σταμάτησε.

Μπορούσα να θυμηθώ κάθε αναστεναγμό, κάθε λαχάνιασμα, κάθε μα κάθε σημάδι απόλαυσης που μου χάρισε το προηγούμενο βράδυ όταν κάναμε έρωτα. Το κάθε ένα πυροδοτούσε μια μικρή έκρηξη μέσα μου. Το κάθε ένα μου έδινε ζωή και ενέργεια να συνεχίσω. Κάθε φορά που μουρμούριζε πως με αγαπάει ένιωθα την καρδιά μου να χτυπάει τόσο δυνατά που νόμιζα πως θα σπάσει. Μέχρι να έρθει η λύτρωση την είχα ερωτευτεί δεκάδες φορές ξανά από την αρχή.

Την πρώτη φορά που φίλησα αυτά τα χείλη νόμιζα πως είχα φτάσει στο τέρμα. Ήταν λες και μονομιάς μου είχε δοθεί όλο το μερίδιο ευτυχίας που μου αναλογούσε και μόλις τα αποχωριζόμουν η δυστυχία θα ήταν το μοναδικό συναίσθημα που θα ήμουν ικανός να νιώθω. Μέχρι χθες νόμιζα πως δεν υπήρχε παραπάνω από αυτό. Μα πλέον γνώριζα πως μαζί της ο ουρανός έδειχνε πάντα πιο γαλανός και τα αστέρια πιο λαμπερά μέρα με την μέρα.