«Τομ, σε παρακαλώ! Απλά κοίταξέ με. Μόνο γνέψε μου ή κάνε κάτι για να καταλάβω πως με ακούς. Σε παρακαλώ...» Η φωνή μου πλέον ήταν ένας ψίθυρος και αυτό μόνο τις φορές που δεν έσπαγε σε κάποιο λυγμό.
Δεν μπορούσα να καταλάβω τι του συνέβη. Τη μια στιγμή όλα ήταν τόσο όμορφα και γεμάτα ένταση και την επόμενη ο Τομ μετατράπηκε σε άγαλμα, με τη μόνη διαφορά πως εκείνος ανέπνεε. Μπορούσα ακόμη να αισθανθώ τον σταθερό παλμό που προερχόταν μέσα από το στήθος του. Αυτό μόνο συγκρατούσε την μοναδική ίνα λογικής που μου είχε απομείνει πριν τρελαθώ από απόγνωση.
Πλέον ούτε καν το γυμνασμένο στέρνο του, που κάλυπτε το σώμα μου σαν τον πιο υπέροχο ουρανό μπορούσε να μου αποσπάσει την προσοχή από αυτό τον εφιάλτη.
Στη σκέψη αυτή αυθόρμητα έκλεισα τα μάτια μου και ευχήθηκα αυτό που ζούσα να ήταν απλά ένα απαίσιο όνειρο, ένας εφιάλτης βγαλμένος από τη δική μου προσωπική κόλαση. Παρέμεινα έτσι για αρκετή ώρα μη θέλοντας να αντικρίσω την πραγματικότητα κατάματα. Φοβόμουν πως αυτό που με περίμενε μόλις τα άνοιγα και πάλι θα επηρέαζε ανεπανόρθωτα την εύθραυστη ψυχολογική μου κατάσταση.
«Ρόουζ... Μωρό μου τι συνέ-, Ρόουζ γιατί κλαις;» Η βραχνή φωνή που έφτασε στα αφτιά μου μού έμοιαζε αυτή τη στιγμή σαν το ωραιότερο τραγούδι στον κόσμο.
Αμέσως άνοιξα τα βλέφαρά μου για να αντικρίσω έναν ανήσυχο αλλά ευτυχώς φυσιολογικό Τομ. Τότε επιτέλους οι λυγμοί μου μετατράπηκαν σε ένα λαχανιασμένο γέλιο ευτυχίας. Το σώμα μου χαλάρωσε και η ένταση άρχισε να φθίνει κάνοντας το σφυγμό μου να επιστρέψει στο φυσιολογικό. Αυθόρμητα τύλιξα τα μπράτσα μου γύρω από το λαιμό του σε μία άτσαλη αγκαλιά.
«Ρόουζ! Πες μου τι έγινε γαμώτο! Γιατί κλαις; Και γιατί δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα που να πάρει;!» Ο τόνος του Τομ πλέον ήταν ένα μίγμα οργής και φόβου.
Για μια στιγμή ένιωσα τον πρωτύτερο πανικό μου να επιστρέφει όμως συγκράτησα τον εαυτό μου πριν πάθω ξανά κρίση πανικού.
«Τι εννοείς δε θυμάσαι τίποτα;» Τον ρώτησα χαμηλόφωνα χωρίς να είμαι σίγουρη αν ήθελα να ακούσω την απάντησή του.
«Τη μια στιγμή σε φιλούσα και μετά... μετά...» Το μέτωπό του γέμισε ζάρες καθώς μιλούσε, σημάδι ότι πίεζε τον εαυτό του να θυμηθεί.
«Μετά;» Ρώτησα ξανά ανυπόμονα.
«Γαμώτο δεν ξέρω! Τέρμα όμως με εμένα. Πες μου τι σου συνέβη και έκλαιγες.» Απαίτησε να μάθει με τόνο πολύ πιο σκληρό από συνήθως που με έκανε να ζαρώσω στη θέση μου.
YOU ARE READING
Ένα Απαίσιο Κτήνος (Μέρος 2ο)
Paranormal"Είσαι κτήνος! Τοντ είσαι ένα απαίσιο κτήνος. Μου κατέστρεψες τη ζωή. Πολύ σύντομα όμως θα μετανιώσεις για όλα όσα μου έκανες. Να 'σαι σίγουρος γι' αυτό." Στη συνέχεια του "Ένα Όμορφο Τέρας" η Ρόουζ έχει πλέον αποδεκτεί το γεγονός πως δεν πρόκειτα...
