Mrs.Byun :: Hyunne ရယ္! ဘာေတြအဲ့ေလာက္ အေရးႀကီးလို႔ Jeju အထိ သြားမွာလဲ...
Baek :: အေရးႀကီးတယ္ Omma...သား ေနာက္မွ ေသခ်ာ႐ွင္းျပပါ့မယ္...ခုေတာ့ သြားခြင့္ျပဳပါဦး
ဘာေတြ အေရးႀကီးေနမွန္း မသိေပမယ့္ ဘာမွေမးလို႔မရတဲ့ အေျခအေနမို႔ Mrs.Byun ခပ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ေနလိုက္ပါသည္။
ညသန္းေခါင္ ႏွစ္နာရီ၊ သံုးနာရီေလာက္ႀကီး တေရးႏိုး ေရထေသာက္တုန္း အေပၚထပ္ က အသံေတြၾကားလို႔ တက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ႐ွိတဲ့ ေတြ႔တဲ့ပစၥည္းေတြ အိတ္ထဲေကာက္ထည့္ေနတဲ့ သားေတာ္ေမာင္ Hyunne....
Baek :: ဟိုမွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာမလဲေတာ့ မေျပာတတ္ေသးဘူး အမ်ားဆံုး တပတ္ေလာက္ပဲၾကာမွာပါ...ကုမၸဏီ ကို Channie နဲ႔ လႊဲထားခဲ့လိုက္မယ္...Appa ကို Omma ၾကည့္ေျပာထားေပးပါေနာ္..Channie ကို နံနက္က်မွပဲ သား ဖုန္းဆက္ေျပာလိုက္...
အိတ္ကို ကိုယ္တေစာင္းလြယ္လိုက္ပီး လိုအပ္တာေတြ စံု၊ မစံု ၾကည့္၊ ပါးစပ္က စက္ေသနတ္ပစ္သလို တတြတ္တြတ္ နဲ႔ သူ႔အေမကို မွာစရာ႐ွိတာေတြ မွာပီး အခန္းတံခါး ဆြဲဖြင့္လိုက္တဲ့အခိ်န္မွာေတာ့ ေျပာလက္စ စကားသံေတာင္ ရပ္သြားတဲ့အထိ အ့ံျသသြားရတယ္။
Yeol :: အဆင္သင့္ျဖစ္ပီလား! သြားရေအာင္ေလ...
က်ေနာ့္လိုပဲ အဝတ္အစားအနည္းငယ္နဲ႔ တျခားတိုလီမိုလီေတြ ထည့္ထားတယ္လို႔ ထင္ရတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္တလံုးနဲ႔ ကားေသာ့ကို မ်က္စိေ႐ွ႕ ေဝ့ယမ္းျပေတာ့
Mrs.Byun :: ေနပါဦး...သားတို္႔က အစတည္းက ႏွစ္ေယာက္တည္း သြားဖို႔စီစဥ္ပီးသားလား!
Omma ရဲ႕ သံသယရိပ္စြန္းထင္းေနတဲ့ စကားသံအခိ်ဳ႕ထြက္ေပၚလာေတာ့ ထိတ္လန္႔သြားရသူက က်ေနာ္ပါ။ သူက ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ေျဖ႐ွင္းခ်က္ ထုတ္ေပးေနေသးတယ္...
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ ဒီလိုမ်ိဳး ႐ုတ္တရက္ႀကီး ခရီးသြားရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္ေတာင္ မသိခဲ့ဘူး။
