Promise of Forever

Chapter 20

Wala akong gana na pumasok sa school ngayon. Well, after what embarrassing moment happened yesterday, I feel like  I'm the bitchest in THU. Funny right? >____<

My phone vibrated all of a sudden. A text message from Aldrin.

From: Aldrin
Hey, get up. I brought you foods. Open your door.

Bigla akong nagulat sa sinabi niya. And I felt happy in other side of mine.

I do my daily routine. Bumaba na rin ako para mabuksan na ang pinto.

"Hey! What took you so long?" Inis niyang sabi. Kahit kailan talaga, ang bilis niyang mainip.

"It's none of your business. Come in."

Pumasok na kami sa condo ko at dumeretso na sa kusina. Sakto, gutom na ko. "Thanks for this. I appreciate it." Ngumiti ito tsaka ako yinakap at inakbayan.

"Always welcome. And, ba't ko namang gugutumin yung prinsesa ko noh." Inirapan ko naman siya at nagpeace sign naman siya.

"Prinsesa ka diyan. Kumain ka na rin." Alok ko at ngumiti lang siya sakin kaya natawa ako. "Tss. What are you laughing at? Kumain ka na nga. Tapos na ko. Wag mo na kong alalahanin." Tinaas taas niya yung kilay niya. Aba, ang hangin talaga netong abnormal na to.

"Hindi ako nag-aalala noh. Ang kapal mo talaga." He chuckled quietly. Tinapos ko na rin yung kinakain ko kasi kanina pa niya ako nginingitian. Nakakailang naman kasi e.

"Halika na. Bka late na tayo." Tumango lang ako sa kanya.

----
Tahimik lang kami sa biyahe. Patingin tingin rin kasi samin yung driver niya. Nakakailang talaga. Isama mo pa si Aldrin na kanina pa ang lawak ng ngiti.

Napabalik ako sa realidad nung nagsalita na si Aldrin. Minsan talaga kung ano ano ang sinasabi ng mapangusap kong utak.

"We're here." Bago ako bumaba sa kotse niya tumingin muna ako sa school. Sa mga estudyante.

Masakit man ang mahusgahan pero hindi ako susuko. Papatunayan ko ang sarili ko na mali ang iniisip nila.

Inhale. Exhale.

Bumaba na rin ako nung buksan ni Aldrin yung pintuan ng kotse niya.

Kinakabahan ako. Hindi ko alam kung ano ang kahahantungan ng lahat ng ito pero kailangan kong pumasok.

They are not my big loss. I won't let myself drag them down.

Hinawakan ko yung kamay niya at hinigpitan niya ito.

"I will hold on. Serve me as your strength and hero." Simple lang pero kahit papaano, nakakapagpagaan ng loob.

"I may not be superman nor batman, but I will try my best to protect you." He kissed my forehead.

Naglakad na rin kami papunta sa room. Lahat ng nadadaanan namin, nakatingin samin at sa kamay naming magkahawak.

Bulong bulungan. Yan ang sumalubong sa amin. Ganun na lang ba kadiri yung ginagawa ko? Na umaabot na sa puntong kinamumunghian na nila ako.

Yung dating tinitingala dahil nasa akin na ang lahat. Talino, ganda, talento pero ngayon kinaiinisan at pinagdidirihan dahil lang sa simpleng yakap.

Parang ilang minuto lang, sasabog na yung dibdib ko at tutulo na yung luha ko.

Malambot lang ang puso ko. Madaling umiyak. Ang sakit kasi para sakin na tingin na lang sakin, gusto na nila akong patayin.

Wala akong magawa. I hate myself. I can't even defend it. I am really weak. Damn it.

What now, Stacey? You'll gonna just hold Aldrin's arm and let him protect you?

Tudyo ng isang bahagi ng utak ko. Pero kahit na anong sabihin ngayon ng utak ko, mahina parin ako kasi wala akong ginagawa kundi yumuko na lang at pigilan ang mga luha ko na gusto ng kumawala sa mata ko.

"See? Magkahawak pa talaga sila ng kamay. What a bitch. Mang-aagaw!"

"Yep. May Kyle na nga siya. Jusko. Pustahan tayo, may ibang balak yan."

Sa sinabi nila, parang ang rumi rumi kong babae. Mas masahol pa nga sila e.

At pagdating namin sa corridor, lahat na ng hinahawakan nila binabato na sakin.

In that case, I suddenly ask myself, why me? Ba't ako pa? Ba't kailangan kong maranasan ngayon 'to?

Naninigas na ako sa kinatatayuan ko. Bukod sa bulong bulungan, may binabato pa sakin.

I saw Aldrin's fist turned close kaya hinawakan ko ito at tinignan niya ako. Ngumiti ako kahit pilit lang.

He hug me and all of a sudden, I saw him quietly lying down with a broken pot on his head.

Wala akong marinig kundi ang lakas ng kabog ng dibdib ko.

It was my fault.

Before he close his eyes, I saw him smiled at me and say, "I'm happy. I save you."