Return to life || Niall Horan

12. Miałaś cholerną rację.

Ines POV

Przez cały wieczór chodziły mi po głowie słowa Nicole, dokuczały mi na tyle że nie mogłam skupić się na ukochanej książce. Wzięłam szybki prysznic i przebrałam się w moją piżamę składającą się z jakieś starej koszulki Nialla z napisem "Free Hugs" i szarych szortów. Rzuciłam się na łóżko i głośno westchnęłam, może nie powinnam była tak naskakiwać na Nialla? Cholernie mi go brakuje, nie mam z kim się wygłupiać, a Maddie poszła gdzieś z Zaynem. Moje rozmyślania przerwało stukanie w szybę balkonową, zerwałam się przerażona z łóżka, spojrzałam na telefon który pokazywał 23.00. Po pokoju znowu rozległ się dźwięk stukania w okno, podeszłam na palcach, wstrzymałam oddech i odsłoniłam jednym ruchem firankę, ledwo powstrzymałam się od krzyku gdy zobaczyłam przed sobą sylwetkę człowieka, po sekundzie zorientowałam się, że stoi przede mną Niall. Zdziwiona otworzyłam drzwi i zobaczyłam smutnego blondyna, nie takiego jak widziałam go zawsze - pełnego energii z przylepionym do twarzy uśmiechem.

- Mogę? - spytał zachrypniętym głosem.

Odsunęłam się i wpuściłam go do środka, przez chwilę staliśmy bez słowa na przeciwko siebie patrząc się sobie w oczy. W końcu Niall westchnął i spuścił głowę.

- Miałaś cholerną racje. - powiedział - Mam do siebie pretensje, że nie posłuchałem się Ciebie. - usiadł na moim łóżku i schował twarz w dłoniach.

- Niall co się stało? - usiadłam obok blondyna i położyłam dłoń na jego ramieniu.

- Oglądaliśmy jakiś babski film, pocałowała mnie, a później próbowała się do mnie dobrać. - powiedział nie spoglądając nawet na mnie - Wiem, chcesz teraz powiedzieć "a nie mówiłam".

- Nie Niall nie chce teraz tego powiedzieć, po prostu jest mi przykro, że mi nie ufasz. - westchnęłam.

- Ufam Ci, jest mi cholernie źle z tym co zrobiłem, myślałem że ona na prawdę mnie lubi. - odparł - Wybaczysz mi? - dopiero przy tym pytaniu nasze oczy się spotkały.

- Oczywiście Niall, przepraszam że na Ciebie naskoczyłam. - pociągnęłam nosem i znalazłam się w objęciach chłopaka.

- Należało mi się. - szepnął.

- Chcesz spać u mnie? - spytałam.

- Jeśli nie masz nic przeciwko. - podrapał się po karku.

- Niall jest w porządku, zachowuj się normalnie. - przewróciłam oczami.

- Chce spać u Ciebie, moje ciuchy tam gdzie zwykle? - przytaknęłam - I hej! - zwrócił moją uwagę - Czy to nie jest moja koszulka? - wskazał na mnie.

- Jest. - zaśmiałam się.

- Zgubiłem ją ze 2 lata temu i nie mogłem znaleźć, przekopałem szafę ze trzy razy. - założył ręce.

- Kiedyś ją tu zostawiłeś. - wzruszyłam ramionami.

- Ona ma do mnie wrócić. - zrobił minę niczym obrażony pięciolatek.

- Tak na pewno, już za bardzo się do niej przyzwyczaiłam. - postawiłam się na co pokręcił tylko głową.

Niall poszedł do łazienki, a ja zeszłam na dół po herbatę dla nas, gdy wróciłam blondyn leżał na łóżku. Podeszłam do niego, okazało się że zasnął, ten dzień był dla niego pełen emocji, przykryłam go kocem i wypiłam swoją herbatę patrząc na spokojne chrapiącego chłopaka. Cieszyłam się, że się pogodziliśmy, a Nicole kiedyś zabije za to co odwaliła. Odstawiłam kubek na biurko, pogasiłam wszystkie światła i wślizgnęłam się pod kołdrę tuż obok blondyna, w końcu i ja zapadłam w sen, pierwszy raz od kilku dni spokojny.