The Walking Dead

Rozdział 15

Rozdział ten będzie inny niż wszystkie. Dzięki wam dobiliśmy 1000 wyświetleń. Dziękuję bardzo, że ktoś czyta to, co chciałbym wam przekazać. Co dzieje się w mojej małej główce i jak, według mnie, wyglądał by świat, gdy wszystko jest martwe, lub pół martwe

To już był ten czas, czas na ucieczkę. Emocje sięgały zenitu. Kiedy doszlismy do drzwi mój ojciec powiedział:
- Uważajcie na siebie.
Po tych słowach otworzył drzwi. Były bardzo stare, a zawiasy były mocno zardzewiałe. Pierwsze co zobaczyliśmy, to samochody. Mój tato wpadł na pomysł, aby jeden z nich im ukraść. Z kolei bardzo byłoby słychać odpalony silnik.
- Raz sie żyje - Powiedział Rafał.
Mój ojciec tylko mu przytakiwał, nie jakby miał na niego "wylane" co może zgadzał się z tym, co powiedział. Zakradliśmy się do wozów, otworzyliśmy bagażnik, w którym było dosyć dużo zapasów jedzenia i wody. W drugim były bronie i amunicje, które również zabraliśmy.
Następnie pobiegliśmy prosto w las. Był strasznie mroczny, jak to mówił Rafał. Moja mama, wraz z moim ojcem, poszli bardziej do przodu, natomiast ja, Rafał i ta tajemnicza matka z synem byliśmy w tyle i obserwowaliśmy, czy żaden zombie za nami lub na nas nie idze. Zbliżała się noc, a my byliśmy w samym środku lasu. Emma i Carl, tak mają na imię ci nieznajomi, z którymi tak ciągle idziemy.
Postanowiliśmy się zatrzymać. Położyliśmy się przy dużym kasztanie. Ojciec miał pilnować warty, co 2 godziny będziemy się zmieniać. Jako ostatni w kolejce, poszedłem spać.

Nagle usłyszałem wrzaski.
- Pomocy, moja mama, ugryzły ją! - Krzyknął Carl.
Matka już nie żyła. Krótko mówiąc, zostala przez nich zeżarta. Zombie nawet nie zwracały na nas uwagi, dlatego mogliśmy od tyłu wbić im nóż w głowę. Carl był rozpaczony, widząc swoją matke wpół zjedzoną i martwą. Wyjął z plecaka pistolet. Przyłożył go sobie do głowy i trzymał palec na spuście.
- Carl nie! - Krzyknąłem. I rzuciłem się na niego, zabierając przy tym mu z ręki pistolet.
- Zostaw mnie! - Wykrzyczał najmocniej z siebie te słowa.
Nagle zjawila się reszta zombie. Liczyła z jakieś 50 tych potworów.
- Uciekajmy, krzyknął ojciec, zabierając przy tym plecak z zapasami.
Ja natomiast, wziąłem szybko plecak z brońmi i amunicją.
- Zostawcie mnie tutaj. - Odrzekł Carl.
Zombie zbliżały się coraz bliżej.
- Nie możemy czekać! Biegniesz z nami czy chcesz skończyć jak twoja matka?!
Po długim zastanowieniu, powiedział :
- Dobra.
Wszyscy, prócz Emmy, biegliśmy w kierunku małego miasta "Georgia".
Tam weszliśmy do pierwszego lepszego domu, sprawdziliśmy czy nikogo lub niczego nie ma. Zabarykadowaliśmy drzwi starą kanapą. Okna zasłoniliśmy, i weszliśmy na górę do jednego pokoju się schować. Słychać było, od strony ulicy, głosy zombie. Trzymaliśmy się wszyscy za ręce z nadzieją, że nas nie wyczują.
Czekaliśmy tak do rana.

Horda zombie przeszła już miasto. W miasteczku nie było nikogo i niczego.
Zeszliśmy na dół, do kuchni, sprawdzić, za jakąś żywnością.
- Jest! Znalazłem 5 batoników. Akurat dla nas.
Zaśmialiśmy się. Tak dawno nie jadłem nic słodkiego. Odpakowałem jednego i w jedną sekunde go zjadłem. Był taki pyszny, o smaku czekoladowym z nadzieniem toffi. Mniam. Usiedliśmy w salonie, aby zobaczyć, ile mamy jedzenia i na ile nam wystarczy. Mieliśmy pełną torbę puszek z jedzeniem i zupek chińskich. Ja osobiście "błyskawicznych zupek" nigdy nie lubiłem, ale muszę cieszyć się z tego co mam. Wszedłem z Carlem na górę, ponieważ chciałem dowiedzieć się czy wszystko z nim w porządku. Oczywiście rozumiem, że utrata matki to coś okropnego, ale żyjemy w świecie w jakim żyjemy i musimy się z tym uporać. Carl był w moim wieku. Mieszkał w mieście, gdzie był sklep, w którym przebywaliśmy ostatnimi czasy. W końcu zapytałem się czy jest z nim wszystko ok. On natomiast nic mi nie odpowiedział. Widziałem po jego twarzy, że nie jest zbyt szczęśliwy. Odsłoniłem zasłony, by można było rozkoszować się wschodem słońca.