Moving on from the death of our baby was hard, but life won't stop for us while we mourn. We had to face reality and our baby is dead, naging mahirap ang pagtanggap namin sa kamatayan ng aming anak, hindi naging mabilis ang proseso.
We gave the remain of our baby a proper burial so that his or her soul may rest in peace. Our baby deserves that...
Mabilis ang paglipas ng oras ngunit parang kahapon lang lahat ng nangyari, hindi ko nga namalayan na bukas na pala ang kasal namin ni Elunar. I don't need to detail the past month about all the things that happened, hindi gaanong maraming nangyari na importante maliban sa libing ng anak namin at pagpaplano namin sa aming kasal...
Sa gitna ng pagtitig ko sa mga bitwin sa kalawakan ay tumunog ang phone ko na hawak hawak ko. Ngumiti ako at saka ko sinagot ang tawag, "hello, how's my wife soon in one day?"
Narinig ko ang tinig ni Tito Heraya sa kabilang linya at tunog ng kutsara o tinidor, I am guessing that they are having dinner and she just finished her food.
"Maayos naman!" Sagot nito, "ikaw?"
"I'm perfectly happy now since you called, akala ko nakalimutan mo na akong tawagan."
"Tinatapos kasi namin ni Papa yong video clip na ipapalabas sa wedding reception natin bukas." Sagot niya, "I already want to see you! Pero bawal pa, bukas mo na lang ako makikita sa simbahan."
"Better sleep okay? I don't want the both of us to fall asleep while we are getting married." I chuckled with my own humorless joke. Tumikhim ako at saka bumalik sa pagtingin sa mga bitwin, I was admiring them actually. "I just visited our baby's grave..."
Hindi umimik si Elunar, so insensitive of me to bring the topic up!
"Nag-iwan ako ng bulaklak doon, kinausap ko siya at sinabing magpapakasal na kami ng Mommy niya, na sana ay masaya siya sa kung nasaan man siya."
Bigla kong narinig ang paghikbi ni Elunar, was she actually crying?
Kumirot ang puso ko, siguro nga kahit man na pilitin naming maging masaya, may parte pa rin sa puso namin na malungkot dahil sa lahat ng nangyari, our innocent baby was killed for no apparent reason. Ang masaklap ay ni hindi ko man lang mabigyan ng hustisya ay pagkamatay ng anak namin kahit ano ang gawin ko.
"Hey, huwag kang umiyak! Ikakasira ng kagandahan mo bukas iyan." Pagpapatahan ko, I wish I have teleporting abilities so I can be at her side right now, gusto ko siyang hilahin at saka yakapin, ikulong sa bisig ko at halikan.
"Sa tingin mo ba, masaya na ang anak natin ngayon?"
Natigilan ako, "oo naman... siguro mas magiging masaya pa siya kapag malaman niyang masaya na ang kanyang mga magulang, tiyak ayaw niya na si Mommy ay umiiyak ngayon, sino ba ang anak na gugustuhin na ang inay ay umiiyak, 'di ba?"
"Paano mo naman nalaman na umiiyak ako?"
"I know your voice too well, kahit na hindi kita makita basta marinig ko ang boses mo, malalaman ko agad kung ano ang nararamdaman mo. I can read it in your voice, sounds weird... right?"
She chuckled, "can you not end the call while we sleep? Inaantok na ako pero ayaw kong matapos ang tawag."
"Of course." Sagot ko naman, humilig ako sa railings ng veranda ng kwarto ko at saka dinama ang malamig na ihip ng hangin. "Good night, baby. I love you. Sweet dreams. Dream of me. See you in our dreams. I miss you. Sleep tight. Pray before you sleep. I am excited for our wedding tomorrow."
