Love is the lyrics of our song

---Hay, het spijt me om zo gemeen te zijn en mijn vorige boek: Life is like a song. Te laten eindigen met een cliffhanger. Maar zoals beloofd is hier het volgende hoofdstuk. Ik hoop dat jullie er van genieten. Vergeet niet om te voten&Comment achter te laten&me te volgen!! Het betekend echt super veel voor mij!! Bedankt voor het lezen van mijn boek(en)!! Love y'all!! <3 <3---

 Het tweede deel van Life is like a song begint NU

Austin Pov:

Ik had net het liedje voor haar gezongen. Het liedje was gedaan en ik stond één meter van haar af. Ik had mijn hand uitgestoken naar haar maar ze bleef verstijfd staan. Ze keek de hele tijd recht in mijn ogen en keek dan weer naar mijn hand. Het leek alsof ze binnenin een tweestrijd voerde. Ik hoopte dat de tweestrijd in mijn voordeel zou eindigen. Ik zou hier niet weggaan voor ik had gedanst met haar. Dat had ik mezelf voorgenomen en al moest ik hier honderd jaar lang wachten ik bleef hier. Al moest ik hier sterven, dan was het maar zo.

Ik vroeg me af of het geen roekeloos plan was dat niets te betekenen had, maar toch was ik blij dat ik hier naartoe was gekomen. Misschien kon ik nu wel verdergaan met mijn leven.

Misschien...

Nee, ik kende mezelf veel te goed om te weten dat ik gewoon niet meer zonder Laura kon leven. Ze was mijn zuurstof en zonder haar had het leven geen zin. Ik wou niet meer zonder haar. Dus haar vergeten zou ik nooit kunnen. Dat stand zo vast als het maar kon zijn.

Ik hoopte maar dat zij hetzelfde voelde en dacht over de situatie. Ze twijfelde, betekende dat wel iets goed? Betekende ik niets voor haar? Was ze me al vergeten? Wacht hoe zat het trouwens met haar date, misschien vond ze die jongen wel erg leuk en was ik hier om haar wat dubbele gevoelens te bezorgen. Ik zuchtte hoe langer ze me in ongeduld liet hoe minder zeker ik was over hoe het verder moest. Heel de zaal leek zijn adem in houden.

Ze keken Laura allemaal zo verwachtend aan dat ik in haar plaats al lang bezweken was onder de druk. Niemand zei een woord. Het was muisstil als de stilte voor een storm.

Mijn lot lag in Laura's handen. Ik wou één dans. Zekerheid. Verdergaan.

Laura Pov:

Ik zag dat hoe langer ik wachtte hoe meer Austin zijn moed verloor. Ik moest dus snel beslissen. Mijn hart zei iets totaal anders dan mijn verstand. Maar naar wie ik moest luisteren was een raadsel. Iedereen zei wel dat het hart het meestal juist had, maar was dat in dit geval ook zo?

Hij was speciaal voor mij naar hier gekomen. Had een prachtig nummer voor mij gezongen. En bovendien zag hij er geweldig uit. Wat wou een meisje nog meer? Wat moest een jongen nog meer doen om een meisjes hart sneller te laten slaan?

Waarom twijfelde ik eigenlijk nog? Mijn hele lijf gierde dat ik zijn hand moest pakken, met hem moest dansen. Maar waarom ik het niet deed, daar was een simpele verklaring voor. Ik was bang om hem weer te verliezen. Hem weer te moeten laten gaan. Het kon ook niet anders. We woonden zo ver van elkaar af.

Austin keek me aan en ik wist dat ik nu echt moest beslissen. Ik hield hem aan het lijntje. Dat was niet vriendelijk van mij. Hij was al zo onzeker.

Ik zag hem naar beneden kijken. Hij stond op het punt zijn uitgestoken had terug te trekken en weg te gaan. Het was nu of nooit. Hij deed er langer over dan een normaal mens zou doen. Expres of niet? Ik wilde niet dat zijn hand weg zou gaan. Ik wou mijn kans niet missen. Nee, ik wilde bij hem zijn.

Dat was het moment waarop ik zijn hand pakte. Nog voor Austin hem helemaal had kunnen laten zakken. Hij keek me verrast aan, hij had vast niet meer verwacht dat ik me zou bedenken.Austin kwam dichterbij en ik moest mijn best doen om mijn armen niet rond zijn nek te slaan en hem plat te knuffelen. Maar ik moest gezond blijven nadenken, zodat ik geen verkeerde beslissing zou nemen. Ik mocht me laten leiden door mijn gevoel maar daar mocht ik me zeker niet te hard door laten meeslepen. Want dan zou ik het gemis enkel erger maken. Austin had de eerste stap gezet om onze relatie nieuw leven in te blazen. Maar ik was bang, bang voor de gevolgen. Bang dat onze relatie een van de zoveel gevallen zou zijn waar het mislukte vanwege de afstand.