Love is the lyrics of our song

H4

Laura Pov:

"Hoe lang blijf je eigenlijk?" Het was tijd dat ik de vraag stelde. De voorbije dagen had ik het niet durven vragen bang voor het antwoord. Ik hoopte dat hij nog lang bleef. Maar ik wist ook dat hij ooit terug moest gaan. Naar zijn thuis. Ik wou dat ik met hem meekom. Oké, ik mocht niet klagen. Ik had het hier goed, maar toch mistte ik mijn vorige school en vrienden. Ik had er zoveel meegemaakt. Ik had er Austin ontmoet. 

 "Nog een week" ik zag de spijt in zijn ogen. Hij wou bij mij blijven dat wist ik. Maar hij kon ook niet voor heel lang school missen. Dan zou hij problemen krijgen. Hij had het waarschijnlijk nu al moeilijk genoeg om verlof te krijgen. En hij moest alles inhalen. Dat was vast wel veel werk. Ik voelde me schuldig, ik bracht hem in moeilijkheden. Ik ging hem helpen. Met zijn schoolwerk. Zoveel ik kon.

"Ik vind het jammer dat je niet langer kan blijven" zei ik gemeend. Ik pulkte aan een draadje van zijn T-shirt dat los zat. "Ik ook" zuchtte hij en hij gaf me lief een kusje op mijn haar. Ik kon nogsteeds niet geloven hoe veel geluk is had. Iemand moest me nijpen. Anders zou ik nooit zeker weten dat dit allemaal echt écht is.

Ik kreeg een trieste uitdrukking op mijn gezicht. Hij was nog maar een week bij mij. Daarna zou ik hem weer moeten missen. "Je belt toch nog wel?" vroeg ik met een onzeker stemmetje. Misschien zag Austin zijn vertrek als een afsluiter van onze relatie.

Ik hoopte van niet. DIt was te mooi om te beeindigen. Toch zeker als we allebei voelde wat ik nu voelde.

"Hoe durf je dat nu nog te vragen?!" Austin keek half geschokt en half geamuseerd. Ik glimlachtte blij en legde mijn hoofd weer op zijn borst. Ik hoorde hoe zijn hart regelmatig sloeg en ik vroeg me af of het zou versnellen als ik hem zou kussen.

Het was het proberen waard. Alles voor de wetenschap. Plus ik wou hem wel graag kussen. Ik hefte mijn hoofd op en Austin wist even niet wat ik ging doen. Ik voelde zijn warme adem over mijn wang strijken en net op het moment dat onze lippen elkaar gingen raken, luidde beneden de deurbel.

Ik schrok en Austin en ik gingen wat rechter zitten. Het romantische moment was verpest en dar was best wel jammer. Ik ging recht zitte naast Austin. Niet goed wetend wat te doen. Ineens was de situatie gespannen.

Ik keek expres niet naar Austin en ook hij keek niet naar mij. Ik was blij toen ik niet veel late voetstappen hoorde op de trap. Iemand klopte op de deur van mijn kamer. Ik stond op en ging naar de deur. Austin ging recht zitten met zijn benen over de rand van het bed.

"Laura?! Het is voor jouw" riep mam naar boven. Ik keek verontschuldigend naar Austin. Hij haalde zijn schouders op, maar ik zag dat hij het niet leuk vond dat ons moment verpest was. Ik vroeg me af wie er ons had gestoord. Hij of zij had wel goed ons moment verpest. Maar ik was ook wel nieuwsgierig. Was ik echt vergeten dat er iemand van mijn school langskwam?

Ik ging mijn kamer uit en ik verwachtte eigenlijk dat Austin op bed zou blijven zitten. Maar dat deed hij niet. Hij volgde me braafjes de kamer uit. Zoals een hond zijn baasje volgde, ik moest een beetje giechelen om mijn domme vergelijking. Het was eerder andersom. Ik was de hond die Austin overal volgde.

Ik was verrast om Maia te zien staan op dezelfde plek als Austin enkele uren geleden stond. Ze had een glimlach op haar gezicht maar haar ogen lachtten niet mee. Ik werd bezorgd, er was toch niets gebeurd tussen haar en Logan. Ik hoopte van niet ik vond hen een droom koppel en ze waren niet alleen mooi samen ze waren ook vrienden.

"Sorry dat ik je stoor" zei ze, ze kreeg tranen in haar ogen. Ik ging naar haar toe en omhelsde haar. Ze was blij dat ik het zo opvatte en nam me stevig vast. Mam en Austin wisten niet wat er gebeurde.

"Kom Austin, misschien moeten wij de meisjes even alleen laten. Zo kan ik jouw nog een beetje beter leren kennen" stelde mam voor aan Austin. Ik had een halve glimlach en keek weer excuserend. Weer haalde hij zijn schouders op. "Goed idee miss Lewis" zei Austin beleefd en hij ging samen met mijn moeder naar de keuken.

Ik vond het rot dat Austin nu zat opgescheept met het kruisverhoor van mijn moeder. Maar ik wist ook dat ik er nu even voor Maia moest zijn. Zij zat met problemen, ik moest haar helpen. Zij had ook soms mijn hele uitleg over Austin moeten aanhoren.

Ik ging op de zetel zitten en deed teken dat Maia op de witte zetel naast mij moest komen zitten. "Wat is er aan de hand?" vroeg ik bezorgd. Ik zag dat Maia moeite moest doen om haar tranen te bedwingen. Ik wreef met mijn hand over haar rug in een troostend gebaar.

"H-het is Logan" snikte ze, ze was begonnen met huilen. "Wat is er met logan?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen.

"I-ik h-heb" de tranen stroomden over haar wangen, als een rivier met een sterke stroom. Het brak mijn hart om mijn vriendin zo te zien. "Shht, rustig maar." Ik omhelsde haar nogeens. Ze had het nodig. "I-ik heb h-hem z-zien k-k-kussen m-met een a-ander m-meisje" zei ze in horten en stoten. Vooral het woord kussen kreeg ze moeilijk over haar lippen. "Logan?" vroeg ik. Ik begreep er niets, Logan leek me nu niet meteen de jongen die een meisje zou bedriegen.

Maar wat wist ik er nu over? Ik was zelf ook bedrogen geweest. Ik wist hoeveel pijn het deed. Het grootste verschil was dat ik nooit echt verliefd was geweest op Ethan, maar Maia was wel verliefd op Logan. En er waren geen woorden om haar te troosten. Ik wou dat ik het kon maar ik kon het niet.

"J-ja" zei ze, ze moest nog harder huilen. Al leek dat voor mij eerst onmogelijk. Weer nam ik haar in mijn armen. Soms kon een knuffel veel doen. Tonen dat je er was, was soms meer waard dan duizend woorden.

Maar ik vond het nogsteeds vreemd. Ik kende Logan. Nog niet heel erg lang, maar ik kende hem en ik wist dat hij geen verkeerde jongen was. Zou ik me vergissen? Was Logan een player net zoals zoveel jongens. Niet allemaal. Maar wel veel.

"Hey Maia, ik ken Logan en ik ben er vrijwel zeker van dat hij jouw niet bedriegt" zei ik gemeend. "M-maar ik heb het g-gezien" zei ze met een gebroken hart. "Ik weet zeker dat er een logische verklaring voor is. Weet je wat, ik ga met hem praten. En luister eens" ik nam haar gezicht in mijn handen en duwde haar hoofd een beetje omhoog. "Als hij je bedriegt, ik weet het het doet pijn, maar dan ben je beter af zonder hem. Maar ik beloof het je het komt allemaal wel goed!"

"D-dankje" zei Maia, ze was nog niet opgehoude met huilen maar ik zag haar ogen een beetje oplichten. Dat deed me plezier. Ik moest met Logan praten. Ik kon het niet aanzien dat Maia zo gebroken was. Heel lang kende ik haar niet, maar toch betekende ze veel voor mij.

Er was vast een reden dat Logan kustte met dat andere meisje. En als dat niet zo was was ik ervan overtuigd dat Maia beter af was zonder hem.