Love is the lyrics of our song

H9

Heel erg sorry dat het zo lang duurde maar hier is het nieuwe hoofdstuk ik hoop dat jullie ervan genieten. Sorry voor het slechte hoofdstuk maar het volgende zal langer zijn. Ik beloof om  snel het volgende hoofdstuk erop te zetten. Laat me zeker weten wat jullie van dit hoofdstuk vonden en vote als je het goed vond. Alvast heel erg bedankt!! <3 <3 <3 → Viomind13 xx

Laura Pov:

Nadat ik een tijdje met mijn rug tegen de koude harde muur had gezeten. Stond ik met moeite recht. Ik ging naar Austin's kamer en wou binnengaan toen ik bedacht dat ik hem een klein beetje had belachelijk gemaakt. Pff, ik hoopte maar dat hij niet meer boos was. Ik wou echt geen afscheid nemen wanneer hij nog boos was.

Ik kon niet eeuwig voor zijn deur blijven staan dus klopte ik maar aan. "Ja" zei Austins stem al vlug, ik hoopte maar dat dat een goed ding was. Schoorvoetend ging ik naar binnen. Ik keek naar mijn voeten en pas na een tijdje durfde ik op te kijken. Zoals ik verwacht had zat Austin op zijn bed. Maar wat ik niet verwachtte was dat hij naar me zat te grijnzen. Hij lachtte me waarschijnlijk uit voor mijn binnenkomst, ik leek vast op een kind dat straf verwachtte omdat ik een koekje had gestolen.

"Wat zit je zo te grijnzen?" vroeg ik en ik deed alsof ik een beetje geïriteerd was. Ik stond met mijn handen in mijn zij en keek hem dreigend aan. Ik zag zijn grijns meteen vervagen. Ik zag dat hij zijn handen in een verontschukdigend gebaar wou vouwen en iets wou zeggen, maar ik hield hem tegen duur mijn wijsvinger op zijn zachte lippen te leggen en hem dood te knuffelen - niet echt natuurlijk, maar toch omhelsde ik hem heel erg stevig. Nad een volle minuut liet ik hem los zodat hij weer kon ademhalen. Ik ging op zijn rechterbeen zitten en keek hem zo lief ik kon aan. "Je bent toch niet meer boos he?" vroeg ik op de liefste toon. Om het nog echter te maken zette ik een pruil-lip op.

"Wel, laten we eens kijken. Je hebt aan mijn broer verteld dat ik knuffels heb. Natuurlijk ben ik niet meer boos. Maar" zei hij bedachtzaam. Ik haatte het woord maar. Dat betekende dat ik iets moest doen om het goed te maken. "om het helemaal te vergeten, dat kost zeker tien wat zeg ik vijftien..." in plaats van te zeggen wat tuitte hij zijn lippen. Ik wist meteen wat dat betekende.

Ik kwam dichterbij en stopte op een paar centimeters voor zijn mond. "Weet je, ik weet niet zeker of ik je die wel kan geven" Ik knipoogde en speels sprong ik recht van zijn knie. "Ohh, ik krijg je wel" hij sprong ook op en zo snel ik kon rende ik de kleine kamer rond. Austin achtervolgde me met dezelfde brede grijns als enkele minuten geleden. Ik was steeds sneller todat ik een bocht mistte en nog net de kledingskast kon ontwijken, maar dat kostte me tijd. En in die tijd greep Austin me bij mijn middel en zwierde me voorzichtig op zijn rug, in een sierlijke beweging. "Wat doe je?" tierde ik, tijdens het lachen.

Hij gooide me op het bed, ik lag op mijn rug op het best aangename bed. Austin begon me te kietelen, hij wist maar al te goed dat ik daar niet tegenkon. Ik begon te lachen en bij elkaar te kronkelen om zijn gekietel te ontwijken. Ik smeekte om genade. Heel even stopte hij en kwam dichterbij, zijn zoete adem streek over mijn gezicht.

"Weet je zeker dat je me niet gewoon die kusjes kan geven" zei hij met een knipoog en zijn haar helemaal in de war. Ik lachtte en hefte mijn schouders op. Met mijn elleboog hielp ik mezelf om recht op te gaan zitten.

"Misschien" fluisterde ik en ik kustte Austin. Het was een wonderbaarlijke kus. Hij voelde weer als de eerste keer, maar ook weer niet. Hij was veel gedurfder en met heel veel passie. Na de kus vroeg ik buiten adem: "Zo goed" Austin knikte en begon weer te kussen.

Na ik weet niet precies hoelang, klopte er iemand op de deur. "Austin, ben je klaar met inpakken? We moeten vertrekken" en plots waren ik en Austin weer in de werkelijkheid. In de wereld waar Austin weg zou gaan van mij. Ver weg. In de werkelijkheid waar ik even niet meer aan gedacht had. Austin vertrok en ik wist niet wanneer ik hem weer zou zien. En dat zorgde voor een raar gevoel in mijn buik. Ik was bang dat onze relatie, net zoals zoveele uit elkaar zou groeien. Dat we net zoals vele uit elkaar zouden gaan. Misschien stelde ik het me allemaal te zwartkleurig voor, misschien waren we niet zoals die andere koppels. Maar wat was misschien waard?

Ik zuchtte en plots werd de stilte in de kamer ongemakkelijk en vol spanning. Austin stond op en stak zijn hand uit. Ik pakte hem en glimlachte. Ik wist dat ik Austin nooit zou kwijtraken. Niets kon ons uit elkaar drijven, dat hadden we bewezen de vorige keer. We waren uit elkaar en toch konden we elkaar niet vergeten. Dat maakte me toch enigzins opgelucht.