Love is the lyrics of our song

H19

Hier ben ik weer, geniet van dit hoofdstuk!! Als je het goed vond laat me het weten, ik vind het altijd leuk wanneer jullie voten en/of [liefst de 'en' natuurlijk ;°) ] een comment achterlaten!! <3 <3

Laura Pov:

Ik ging naar beneden om te ontbijten. Al wist ik dat ik niets door mijn keel ging krijgen. Ik ging op een keukenstoel zitten en keek hoe secondes voorbij flitsten. Ik nam een hap van mijn rode appel die ik net uit de fruitschaal had genomen en deed mijn best het door te slikken maar het vergde me veel moeite, al was het maar een kleine hap.

Ik was helemaal niet goed in mensen vertellen dat ik wegging. Dat had ik al bewezen in het verleden. Maar deze keer wou ik het goed doen, en het was anders. Mijn vrienden wisten dat ik dit deed voor de goede zaak. Voor mijn muzicale toekomst. Dat bleef ik mezelf voorhouden. Maar toch zei een heel ander stemmetje in mijn hoofd dat ze het me nooit zouden kunnen vergeven en dat ik enkel en alleen maar aan mezelf dacht. En ik wilde het stemmetje uitbannen maar het kwam steeds terug.

Ik wou echt geloven dat ze blij voor me zouden zijn, maar waarom kon ik het niet?

Na een kwartier naar de klok te staren en de appel - waar ik eenmaal van gebeten had - in mijn handen rond te draaien. Ging ik terug naar mijn kamer om mijn spullen rustig bij elkaar te zoeken. Ik nam mijn gsm vast en zag dat ik een berichtje had. Van Nina.

Dat was een verrassing want we hadden elkaar een tijdje al niet meer gesproken. Ik deed het open en begon te glimlachen toen ik de tekst las: "Ik ben zo blij dat je die platendeal binnen hebt. Niemand verdient het meer dan jij! Je bent fantastisch en het wordt tijd dat de hele wereld dat ook weet. Ik moest je ook proficiat wensen van Lucas (hij is zijn gsm kwijt en kon daarom niets sturen - Je weet hoe slordig hij is. Ik heb hem al zo vaak verteld om zijn spullen ergens op een vaste plek te leggen! Maar jongens en luisteren gaat niet samen. Waarom doe ik nog moeite?! Misschien moet ik maar eens dub-tabe kopen om alles aan hem vast te plakken - Maar ja ik wil ook niet gezien worden met een jongen die al zijn spullen op hem heeft geplakt. Dus ik ben er nog niet echt uit... Alle iedeeën zijn welkom!) Dus, waar was ik gebleven? Oh ja. Ik weet zeker dat het album echt super wordt. Ik hoop echt dat het wordt wat je ervan verwacht - Maar daar twijfel ik niet echt aan. Ik hoop dat we elkaar vlug weerzien, maar daar heb ik wel een goed gevoel over =) Heel veel groetjes, je aller grootste fan Nina, remember I LOVE YOU xx <3 <3 :*"

Ik was ontroerd door het sms'je en las het een paar keer. Ik moest elke keer lachen om het gedeelte van Lucas en zijn gsm. Zo was Nina. Daarom hield ik van haar. Daarom mistte ik haar zo zo erg. Ik was een slechte vriendin, ik had haar al zo lang niets meer van me laten weten. Gewoon omdat ik hier nieuwe vrienden had. Was dat nu echt een rede? Ik mocht Maia en Luna super graag maar ze konden Nina niet vervangen, zeker niet. Onze vriendschap was zo anders. We waren heel echt. Als zussen. Die elkaar alles konden vertellen. Oké, nu ik hier was, heel erg verweg van haar, konden we niet afspreken. En we hadden allebei ons eigen leven. Maar toch we konden die band die we hadden toch niet verloren laten gaan omdat we niet meer in dezelfde stad woonden?

Ik moest iets doen. Voor het te laat was. Ik moest ervoor zorgen dat onze vriendschap niet verloren ging. Maar hoe? Hoe kon ik ervoor zorgen dat we vriendinnen bleven? En geen gewone vriendinnen maar zussen? Ik dacht aan dat ene zinnetje dat al meteen mijn aandacht had getrokken: ''ik hoop dat we elkaar vlug weerzien, maar daar heb ik wel een goed gevoel over" Wat zou dat beteken? Het betekende in elk geval al niet dat ze me niet meer zag als haar beste vriendin. Ze had nog hoop dat alles weer werd zoals vroeger, toch?

Door dat sms'je dat mijn hoofd op zijn kop had gezet, was ik even vergeten dat ik mijn vrienden hier nog moest vertellen dat ik hen ging verlaten. Ik vond dat ik het op een orginele manier moest doen die misschien iets minder pijnlijk zou zijn. Ik keek naar de klok op de display van mijn gsm, ik had nog een halfuur voor ik naar school moest ik wist zeker dat ik wel met iets goed zou komen.

Ik besloot dat ik het op mijn manier zou doen. Door te gebruiken wat ik het best kon. Mijn muziek. Ik ging aan mijn piano zitten en dacht diep na. Ik had wel al een paar ideetjes.

Na een kwartier aan mijn plan te werken nam ik mijn boeken en stopte ze in mijn rugzak. Ik ging naar buiten en snoof de heerlijke geur op. Zenuwen gierden door mijn lichaam. Maar ik had hoop. Het kwam allemaal wel goed. Met die gedachte liep ik door het park naar mijn school.

Op school zag ik meteen mijn vier vrienden staan. Ze waren aan het lachen en dat zorgde ervoor dat ik het nog moeilijker had. De moed zonk in mijn schoenen. Ik keek een tijdje naar Luna, Maia, Logan en Jonah. Ze zagen er zo vrolijk uit. Een lollige bende, die ik zo dankbaar was. Zou het lang duren voor ze me vergeten waren? Ik bande die gedachte snel uit mijn hoofd. Eerst moest ik hen vertellen dat ik naar Sydney ging.

Het optimisme dat ik net nog had was meteeen verdwenen zodra ik hen daar zag staan. Ik verplichte mezelf om naar hen toe te gaan. "Hey" zei ik op de meest luchtige toon die ik maar kon uitbrengen, maar mijn ogen stonden gespannen. Ik hoopte dat ze het niet zouden merken Hoewel het misschien makkelijker was om mijn plan uit te voeren wanneer ze wisten dat er iets mis was.

"Howdie Laura" zei Logan op zijn normale - toch wel een beetje - flirterige toon die hij altijd had wanneer hij tegen mij sprak. Maar ik wist gelukkig dat hij er niets mee bedoelde.

"Heey, heb ik al gezegt dat ik zo trots op je ben?" vroeg Maia met een grote glimlach, die me nog meer de grond indrukte. Ik glimlachte flauw, waarschijnlijk vatte ze het op als een bescheiden glimlach.

"Ik, euhm, zou jullie graag iets willen laten, euh, horen" zei ik met horten en stoten. "Een nieuw liedje?" vroeg Luna enthousiast. Ik beet op mijn lip en zei: "zoiets ja" daarna ging ik samen met mijn vrienden naar een leeg muziek lokaal waar een piano stond. Het lokaal waar ik en Jonah ons hadden voorberijd twee dagen geleden. Het leek al zo lang geleden.

Ik ging aan de piano zitten en Jonah, Logan, Luna en Maia stonden achter me en keken naar me. Ik zette een paar akkoorden in en begon mijn zelfgeschreven afscheid nummer te zingen. 

"Saying goodbye, going away

Seems like goodbye's such a hard thing to say

Touching a hand, wondering why

It's time for saying goodbye

Saying goodbye, why is it sad?

Makes us remember the good times we've had

Much more to say, foolish to try

It's time for saying goodbye

Dont want to leave, but we know

Sometimes it's better to go

Somehow I know we'll meet again

Not sure quite where, and I dont know just when

You're in my heart, so until then

Wanna smile, wanna cry

ohhhh, Saying goodbye, goodbye

It's so hard to say, but we know its for good

It's a chance we can't ignore, just close the door

It's not for forever, but never say never

You're in my heart, just smile and don't forget

All the times we had.

Wanna smile, wanna cry

Its time to say goodbye ..."

Ik keek op met tranen in mijn ogen en zag mijn vrienden versteld naar me kijken. Uit die blik begreep ik dat ze het vast wel hadden begrepen. De eerste die iets zei was Luna: "Je gaat weg he?"

Ik slikte het brok in mijn keel weg en zag dat ook zij tranen in haar ogen had. Ik knikte, niet weetend of mijn stem het wel aan zou kunnen om haar alles te vertellen. Ik stond op en Luna omhelsde me. Ik voelde hoe Maia mee ook omhelsde. Niet veel later sloten ook Jonah en Logan zich aan bij de knuffel. 

Daar stonden we een tijdje in elkaar armen. Ik voelde Luna's hoofd op mijn schouder, Maia's arm rond mijn schouder, Logan's haar dat mijn wang streelde en Jonah's arm rond mijn heup. Tranen stroomden als rivieren en ik deed geen moeite hen tegen te houden. Ik had geen zin me sterk te houden. Ik wou eindelijk mijn tranen de vrije loop laten, ik had al zo vaak me moeten inhouden. Ik moest afscheid nemen van vier fantastische mensen. Ik kon niet anders dan huilen.