Love is the lyrics of our song

H8: The name is Lewis, Laura Lewis

heey men aller aller liefste lezers!! Hier is een nieuw hoofdstuk en ik hoop heel erg dat jullie het leuk vinden :-) Mijn beste vriendin (en ook super goeie schrijfster) jolientje heeft op wattpad ook redelijk wat boeken. ze schrijft echt super super goed dus please lees ook haar super goeie (en hilarische) boeken ;-)

alvast bedankt en jullie zijn fantastisch echt waar!!!! pleasecomment&vote!!!! :-) xxxx <3 <3

Ahh ja nog een ding, ik heb proberen wat humor in dit hoofdstuk te steken. Maar voor degenen die mij kennen, ik heb heel flauwe humor. Dus sorry daarvoor. Maar toch hoop ik dat jullie het een klein beetje grappig vonden (of juist heel erg, wat wss niet gaat gebeuren) Laat me weten of jullie het wel/niet grappig vonden en of ik het meer moet (proberen) te doen

Thnx <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3

Laura Pov:

ik was meegegaan naar Austin's hotel. Hij had een deel van zijn koffer gisteren gemaakt. Precies de helft, alsof hij tijdens het maken van de koffer nog geen besluit had genomen. Dat was waarschijnlijk ook niet zo. Maar ik vond echt dat hij moest gaan. Ik wou niet egoïstisch zijn en zo'n grote kans kon hij niet laten liggen. Zelfs niet voor mij.

Ik was een hemd aan het opplooien om in zijn koffer te leggen. Austin kon duidelijk een extra lesje kleren opvouwen gebruiken want zijn kleren lagen niet echt netjes in de koffer. Ik was geen pietje precies maar ik hield wel van wat orde. Austin was aan het praten met zijn broer Jesse in de kamer hiernaast. Ik had geen idee waar het gesprek precies over ging maar het had vast iets met de band te maken, of mij. Waren ze aan het praten over ons? Ik werd er nieuwsgierig van.

Het kon geen kwaad om even aan de deur mee te luisteren. Of wel? Austin zou niets voor mij verbergen, of wel? Ik tuitte mijn lippen. Austin zou het me wel vergeven. En hij moest er niet eens iets van weten. Ik kon best onzichbaar zijn. Dat had ik al vaak genoeg in de klas bewezen.

Op mijn tenen sloop ik naar de gang. Ik keek links en rechts om er zeker van te zijn dat ik alleen was. Ik wou niet dat iemand me zag en dacht dat ik gestoord was. Ik voelde me net een of ander hoofdpersonage uit een spannende film.

the name is Lewis, Laura Lewis...

Ik zag het al helemaal voor me ik was de held en Austin mijn helper, maar niemand wist dat we eigenlijk heel erg verliefd waren.

Oh man, ik had veel te veel fantasie. Ik dacht terug aan vroeger. Nina en ik speelde altijd een spelletje waarbij je heel wat fantasie nodig had. Zelfs toen droomde ik al van Austin. Mijn prins op het witte paard.

Ik glimlachte. Ik kon me niet meer herinneren wanneer ik niet verliefd was op Austin, want bij mijn wete was ik al heel mijn leven smoorverliefd.

blijf bij de missie agent zei een stemmetje in mijn hoofd tegen me. Zoals ik eerder al zei veel te veel fantasie. Of was ik gek aan het worden. Wat het was ik kon er niets aandoen.

Ik streek mijn haar uit mijn gezicht en legde mijn oor weer terug tegen de harde en best wel koude muur.

"- weet ze dat je van haar houd?" vroeg een bekende stem. Het was niet de stem van Austin, nee het was de stem van zijn broer. En ik kon het niet laten te grijnzen van oor tot oor. Hij had het over mij dat wist ik vrijwel zeker. Als dat niet zo was dan zou Austin daar spijt van krijgen. Wees daar maar zeker van, Muhahahaha