Love is the lyrics of our song

H5

Austin Pov:

Ik zat ongemakkelijk op een stoel in de keuken tegenover de moeder van Laura. Ze was een lieve vrouw en ik appricieerde haar. Maar ik was ook bang om iets verkeerd te zeggen. Ik wou het niet bij haar verpesten. Dus dat maakte alles ongemakkelijk.

Ze had me drinken aangeboden. Dat had ik geweigerd maar nu had ik daar spijt van. Ik had een droge mond en dat maakte het knap lastig om te antwoorden op de vragen die op me werden afgevuurd. Ik was nerveus dat ik fout antwoordde en dat maakte me onzeker.

Ik vond het belangrijk wat haar moeder van me vond want zij was de enige ouder van Laura, omdat haar vader was overleden. Een rilling liep over mijn rug toen ik terugdacht aan dat nare moment dat ik het liefst zo ver mogelijk uit mijn gedachten banden. In een heel klein hoekje duwen waar ik het nooit tegen zou komen.

 "Austin, vertel me nou eens." lap daar begon het al, mijn hart begon nog sneller te komen en dat kwam deze keer niet door Laura. "Waarom ben je helemaal naar hier gekomen, ik begrijp het niet helemaal"

Ik besloot te antwoorden vanuit mijn hart. Ik keek naar de tafel en keek dan vastbesloten in de ogen van de vrouw recht tegenover me. "Omdat ik van uw dochter hou, met heel mijn hart. Ik mistte haar zo hard dat het ongezond was. Ik kon geen licht meer zien, zelfs muziekmaken kon me niet afleiden. Ik kon enkel aan Laura denken. Mijn broer vond ook dat het niet langer zo kon doorgaan. Hij hielp me om hier heen te komen. Ik ben echt gelukkig dat Laura me alles kon vergeven want ik zat zo fout."

Ik ademde uit. Misschien was het niet het antwoord dat ze wilde maar ik had geen spijt van wat ik had gezegt. Ergens wou ik dat Laura het ook gehoord had. Want haar had ik niet met zoveel woorden gezegt waarom ik was gekomen.

Laura's moeder bleef stil voor een minuut ze staarde me aan en de moed zonk ik mijn schoenen. Mijn hart was nogsteeds niet gekalmeerd. Mijn handen lagen op tafel en ik keek ernaar. Plots namen twee handen de mijne vast. Ik keek op en zag dat de moeder van Laura degene was die het had gedaan, ze had een halve glimlach op haar gezicht. Die me heel erg gerrust stelde. Ik had het juiste antwoord gegeven daar was ik zeker van.

"Jij bent echt een goeie jongen Austin" zei ze om haar daden te benadrukken. Ik glimlachtte een beetje opgelaten. Ik voelde dat het ijs gebroken was na deze uitleg. "Dus nu ik weet dat je een goede jongen bent voor mijn dochter, wil ik wat meer van je te weten komen. Laura vertelde dat je in een band zat" Ik knikte "Ja ik zit een een band 'To Four'. En het gaat steeds beter, we hebben al enkele optredens gehad en er komen er steeds meer bij" "Wel, ik zou je graag een keer horen spelen. Ik ben zeker bij jullie volgende optreden" "Daar zorg ik voor" zei ik glimlachend.

Laura Pov:

"Bedankt Laura, je bent echt een super vriendin!" Ik stond in de opening van de voordeur en Maia stond recht tegenover me. Ze ging naar huis vertrekken. Ik omhelsde haar. "Geen probleeem, jij bent ook een geweldige vriendin. En denk niet te veel meer aan Logan, laat het hem eerst uitleggen. Ik weet ook dat het gemakkelijker gezegt is dan gedaan maar probeer het toch"

Ze knikte en vertrok met haar fiets naar huis. Ik had zoveel medelijde met haar. Ik begreep echt niets van de hele situatie. Logan zou haar toch niet zomaar bedriegen, er zat meer achter zoveel was duidelijk. Ik vond het nogsteeds rot dat door Maia ik minder tijd had met Austin. Dat was heel erg egoïstisch van me. Maar ik had al zo weinig tijd met Austin. Dus de Maia-Logan situatie stond nu even op de tweede plaats. Hopelijk begreep ze dat wel.

Ik ging weer naar de woonkamer. Ik was nieuwsgierig naar waarover mam en Austin aan het praten waren. Ik luisterde dus aan de keukendeur. Want ik zou vast hun gesprek verstoren als ik gewoon naar binnen zou gaan. Ik hoorde Austin's stem als eerste.

"We zingen over heel erg veel verschillende dingen, maar de meeste liedjes gaan over liefde. Dat is gewoon een heel erg goed onderwerp en ik heb veel inspiratie" hoorde ik hem zeggen en ik kon een glimlach niet tegenhouden.

"Schrijf je zelf mee de nummers?" vroeg mam en van haar stem kon ik afleiden dat ze wel echt geïnteresseerd was.

"Ja, ik schrijf de meeste nummers. Soms helpen de andere mee, maar de meeste liedjes schrijf ik en worden daarna nog wat verbeterd door de andere drie"

Nu wist mam dat hij echt zo getalenteerd was dan ik altijd tegen haar zei. Plots was het stil. Heel erg stil. Oppeens ging de deur open. Dat deed serieus veel pijn. De dader was mam, ze had vast doorgehad dat ik stond te luisteren aan de deur. Ik wreef over mijn voorhoofd dat bonkte van de pijn. Mam keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik verzinde snel een smoes: "Ik wou net naar binnen komen. Maia is juist vertrokken"

Mam keek me bedenkelijk aan. Austin kwam nu ook naar buiten. Hij zag me wrijven over mijn voorhoofd en vroeg of ik veel pijn had. Ik schudde mijn hoofd. Het was mijn eigen fout. Ik had niet mogen afluisteren, maar toch had ik geen spijt. Ik wist nu dat Austin inspiratie haalde uit mij en dat was de pijn waard.

Toch ging mam een ijszak halen voor op mijn hoofd. Ze lachtte me een beetje uit maar ik deed alsof ik het niet zag. Austin was een veel beter medicijn dan die ijszak. We zaten naast elkaar in de zetel en ik legde mijn hoofd op zijn schouder. Dat was echt veel beter dan dat dom ijs.

Mam zei er niets van. Ik was blij dat Austin er nogsteeds was. Maar voor hoe lang nog?

"Wil je misschien blijven eten Austin?" vroeg mam vriendelijk.Ik keek hoopvol naar Austin."Heel graag maar dan moet mijn broer alleen eten en dat zal hij vast niet leuk vinden" zei hij. Dat vond ik echt wel jammer. "Je broer mag ook komen, ik heb toch genoeg in huis" ik keek mam dankbaar aan. Jesse was echt een leuke jongen. En ik zou veel gelukkiger zijn als Austin zou blijven eten.

"Dat is echt heel erg lief, wacht. Ik bel hem even op om het voor te stellen" Austin stond op van de zetel en pakte zijn gsm uit zijn zak en ging naar de hal om daar te bellen. Enkele minuten later kwam Austin terug de kamer binnen. "Als het geen probleem is zouden we graag blijven eten" zei Austin. Mam haalde haar schouders op en zei: "Hoe meer zielen hoe meer vreugd"

De avond werd vast en zeker fantastisch zoveel was duidelijk. Jesse belde een halfuur later aan. Met z'n vieren praatte we wat over vannalles en nogwat. Daarna ging mam naar de keuken om het eten klaar te maken. Zoals ik al dacht was het echt heel erg gezellig met Jesse erbij.

Al snel was het eten klaar. Ik ging naast Austin zitten en tegenover Jesse. Mam zat over Austin en naast Jesse. Je zou denken dat ze te oud zou zijn om mee te delen aan het gesprek, maar niets was minder waar. Ze nam deel alsof ze even oud was als ons.

Het eten was geweldig en dat dachten de jongens er ook over. Het werd redelijk laat, al veel te snel moesten de jongens naar huis. Dat vond ik wel heel erg jammer want ik wou graag dat ze langer bleven. Gelukkig moest ik morgen niet naar school. Daar was ik echt wel blij om.

Het was een lange dag geweest, maar lang niet lang genoeg. Veel te snel was ik weer alleen in mijn kamer. Ik voelde nogsteeds de lieve kus van Austin op mijn lippen. Elke keer we kusten leek weer de eerste keer. Het heftige gevoel ging nooit weg.

Zoveel vlinders vlogen rond in mijn buik. En ze leken elke dag weer te verdubbellen. Ik wou dat dat gevoel nooit over ging. Austin was de enige waarvan ik zoveel kon houden. En elke dag weer wist ik dat een beetje meer.

Ik maakte me klaar om te gaan slapen en ging op bed liggen. Met gesloten ogen. Ik hoopte dat ik in mijn dromen de kus weer kon herbeleven.