Love is the lyrics of our song

H11

Sorry voor het korte hoofdstuk, maar ik beloof er snel een langer op te zetten! <3 <3

Please comment&vote!!! <3 <3 =► Viomind13

Austin Pov:

 Ik rekte me uit in de comfortabele vliegtuigstoel en keek naar buiten. Zachte miezer zorgde ervoor dat de ramen aangedampt waren. Het was een lange vlucht geweest en mijn ogen pikten van moeheid. Ik had geen oog dichtgedaan terwijl het al heel erg laat was. Ik was al zeker meer dan achtien uur wakker en dat begon te pikken. Maar ik wist dat zodra ik mijn ogen zou sluiten en ik zou slapen ik Laura's gescheurde blik voor me zou zien. En de tranen die over haar wangen stroomden. Het deed pijn om daar aan te denken. En nu ik zo ver weg van haar was deed het pijn om aan haar te denken. Het leek zo onwerkelijk dat we minder dan 32 uur geleden zorgeloos van elkaar genoten. Alsof er nooit een einde zou komen aan onze liefde. Maar nu we zover van elkaar waren leek het alsof er een gat in mijn borstkas was, alsof een deel van mijn hart weer weg was. Of toch een groot deel.

 Ik besloot om niet langer achteruit te kijken en me te concentreren om de toekomst van 'To Four'. Ik wist zeker dat die de moeite waard zou worden. En misschien konden we wel op tour gaan, als we wat bekender waren en wie weet zou er wel een tussenstop in Australië bijzitten.

Dat gaf me een opgewonden gevoel, ik kon niet meer wachten om die platendeal binnen te halen. Ik glimlachte half en besloot dat ik me nu voor de volle honderd procent zou concentreren op de muziek. Iets wat ik de laatste tijd veel te weinig had gedaan.

Een vrouwestem klonk via een microfoon door heel het vliegtuig. Ze vertelde dat we over enkele minuten zouden landen en dat we onze riemen moesten vastmaken. Ik deed wat van me gevraagd werd en ik voelde dat het vliegtuig de landing inzette met volle vaart. Ik had al zoveel gevlogen dat ik het helemaal niet meer eng vond. Ik was maar blij ook dat ik geen hoogtevrees had. Dat was volgens mij heel erg ambetant.

 Met een schok voelde ik dat de vliegtuigwieltjes de grond van de landingsbaan raakten. Het vliegtuig remde en we kwamen stilaan tot stilstand. Ik wist niet zeker of er iemand op ons stond te wachtten op het vliegveld. Maar ik wist wel dat ik dringend slaap nodig had. Ik kon nu nog maar net mijn ogen open houden.

Het kostte heel wat moeite voor ik de vliegtuig riem vast kreeg. Dat kwam vast door de vermoeidheid. Jesse daarentegen stond moeiteloos recht en wreef nog even door zijn ogen om de slaap weg te wrijven.

Hij had de hele vlucht lekker liggen knorren en daar was ik zo jaloers op. Welke problemen er ook waren Jesse viel zonder morren in slaap. Altijd en overal. Al van kleins af was hij een makkelijke slaper. Mam vertelde weleens dat hij in een ruk doorsliep en enkel wakker werd als hij honger had. Dat was Jesse nu eenmaal. Niet opzoek naar aandacht maar wel naar eten. Ik grinnikte. Ik zag het al helemaal voor me hoe hij als baby begon te huilen en schreeuwen van de honger. De gedachte zorgde ervoor dat ik even niet meer dacht aan mijn meisje in Australië.

Ik ging haar straks bellen als ik thuis was. Hopelijk was het dan niet te laat en lag ze niet al te slapen. Ik berekende even hoe lang de vlucht duurde maar ik was te moe om de berekening op te lossen en besloot dat maar even uit te stellen.

Ik en Jesse stapten van het vliegtuig en al vlug zag ik tot mijn grote verrassing mam, Lucas en Will staan. Ik wou wel rennen maar mijn benen konden echt niet sneller dan een gemiddelde wandelsnelheid.

Jesse was sneller bij het groepje dan ik en omhelsde hen allemaal vluchtig. Eindelijk kwam ik ook aan en mam sloot me meteen in een stevige knuffel. Ik kreeg bijna geen adem meer maar zaagde niet want ik had haar al lang niet meer gezien. Ik maakte me na een tijdje onhandig los en omhelsde Lucas en Will. Ze hadden beiden een aanstekelijk grote glimlach op hun gezicht, ik kon niet anders dan mee glimlachen. Het deed deugd hen weer te zien.

"Wat fijn dat jullie er zijn!" meende mam. "We hadden jullie niet verwacht hier"bekende Jesse maar zijn ogen straalden. Duidelijk blij met de verrassing.

"We wilden niets zeggen om jullie te verrassen, maar vertel hoe was het in Australië?" mam nam mijn zware rugzak over die ik op mijn rug had gehesen daarnet in het vliegtuig. Met z'n vijven gingen we onze bagage ophalen terwijl Jesse in geuren en kleuren over ons verblijf te vertellen. Hij had het zelfs over Laura en mij. Ik kon  me moeien en mijn eigen verhaal vertellen maar daar had ik geen energie en zin voor.

Mam meende het wanneer ze zei dat ze blij was dat alles weer goed was tussen mij en Laura. Ze was blij dat ik eindelijk iemand gevonden had. 

 We gingen met mam's rode volkswagen naar huis. Ik staarde uit het raam en op de achtergrond hoorde ik de andere vier inzittenden druk praten. Ik staarde naar buiten en ik kon niet ontkennen dat ik het hier niet gemist had integendeel ik had het hier eigenlijk wel enorm gemist.

Mam reed de oprit op en ik schrok ervan dat we nu al thuis waren. Ik keek naar het grote huis dat er heel herkenbaar maar toch ookwel vreemd uitzag. Het leek wel alsof ik maanden was weggeweest in plaats van enkele dagen.

Ik stapte uit en was te moe om iets te dragen. Gelukkig begreep Lucas dat en droeg hij mijn koffer neer binnen. Ik glimlachte dankbaar. Mam zag nu ook dat ik erg uitgeput was en zei moederlijk: "Ga maar eerst even slapen schat, je ziet er niet uit"

Ik sputterde niet tegen. Ik wist best dat ik er niet uitzag. Het deed me zelfs niets dat Jesse grinnikte. Ik slofte naar boven en viel met kleren aan op mijn bed. Ik legde me iets beter en viel al na enkele minuten in een heerlijke droomloze slaap.