Love is the lyrics of our song

H16

Austin Pov:

Ik lag op mijn bed. Mijn ogen gekluisterd aan het plafond. Ik had net gegeten. Eigenlijk had iedereen gegeten behalve ik. Lucas en Will waren ook blijven eten. Ik kreeg geen hap door mijn keel en was al heel snel naar boven gevlucht.

Ik had nog altijd niets gehoord van Laura. Ik maakte me ergens wel zorgen. Ik had echt graag een dag langer gebleven. Zodat ik ofwel haar kon omhelzen van blijheid of anders haar in mijn armen kon houden om haar te troosten. Nu zat ik hier aan de andere kant van de wereld. Machteloos op mijn bed. Ik kon niets doen. Ik kon haar niet eens bellen omdat ik niet wist of ze al terug was van school.

Ik keek nogeens op mijn gsm, al wist ik dat ze nog niets had laten weten. Want dat zou ik zeker gehoord hebben. Ik was echt helemaal geen geduldig persoon. Geduld was iets wat ik niet had, nooit gehad. En al zeker niet als het om Laura ging. Ik wilde dat ze belde en dat we aan de lijn hongen voor meer dan drie uur.Maar nog liever zou ik ze in mijn armen houden en haar bedelven onder de kusjes.  Ik zou in haar oor willen fluisteren dat ik van haar hield. En haar kietelen tot ze zou zeggen dat ik de meest hotte jongen op aarde was. Ik weet zeker dat ze dat zo ookwel vond, maar het was voor een meisje nogal moeilijk dat te zeggen over een jongen, had ik ondervonden.

Ik had geen groot ego, helemaal niet. Maar ik hield erwel van om plagerig er opmerkingen over te maken tegen Laura. Ze wist dat ik het niet meende.

Laura was echt het bijzonderste en mooiste meisje dat er bestond. En ik was zo'n geluksvogel met haar. Ze was van mij alleen. Mijn Laura. Het klonk zo fantastisch goed. Ik kon er geen genoeg van krijgen: mijn Laura, mijn Laura, mijn Laura, mijn Laura, mijn Laura ...

Ik herhaalde het wel honderd keer en elke keer klonk het zelfs nog beter. Ik was vastbesloten om haar nooit meer te laten gaan. Ik weet dat ik dat al eens had verteld en haar dan toch liet gaan maar deze keer ging ik me eraan houden. Laura&ik hoorden bij elkaar, zoals de zon en de maan. Zoals peper en zout. Zoals pen en papier. Zo waren er wel duizend verlijkingen en elke paste bij mij en Laura. Wij waren het perfecte duo.

Laura Pov:

Het leek wel alsof de hele school me had komen feliciteren. Meer dan de helft kende ik niet eens. Toch bedankte ik altijd met een grote glimlach.

De hele voormiddag had niemand les. Iedereen was ontspannen. Ik stond naast het podium nogsteeds felicitaties aan te nemen. Mijn vier vrienden stonden naast mij. Ze hadden wel duizend keer gezegt dat ze zo trost op me waren.

Na de middag had iedereen weer gewoon les. Alleen ik niet. Ik ging praten over mijn platendeal met de twee heren van het bedrijf. Ik was er best nerveus over. Wat als ik een slechte indruk maakte en mijn kans verknalde?

In de middag at ik heel weinig ondanks mijn honger. "Is er wat?" vroeg Maia bezorgd. Ze keek naar mijn ongeaanroerd eten voor mijn neus. "Ik heb niet zo'n honger" loog ik."Laura, ik ken je goed genoeg om te weten dat er iets scheelt. Wat is er?" Maia gaf niet af. Ze kende me echt. Ook de andere keken me vragend aan.

"Ik ben gewoon bang dat ik mijn gesprek met die twee mannen verpest en ook mijn platendeal" gaf ik schaapachtig toe.

"Laura, je gaat dat echt niet verpesten. Hoe jij mensen kan inpakken, jij hebt gewoon zoveel charisma. Je weet het misschien zelf niet maar jij kan zo goed met mensen omgaan. Het lijkt wel alsof het je beroep is. Jij geeft mensen een goed gevoel, gewoon door jezelf te zijn." stemde Logan in.

"Ja, jij bent gewoon zo'n prachtmeid vanbinnen en vanbuiten." meende Luna.

Jonah knikte stellig. Het gaf me een geweldig gevoel vanbinnen.