Love is the lyrics of our song

H7

Lucas Pov:

Ik zat alleen thuis. Ik had nogsteeds een glimlach op mijn gezicht. En dat kwam doordat dé grootste muziekproducer van het moment ons wou horen spelen. Dat wou zeggen dat hij geïnteresseerd was. En wie weet wat er zou volgen als hij ons zou laten tekenen bij zijn label. Een album, daarna misschien nogwel een, een tour of nog beter een wereldtour. Dat zou echt fantastisch zijn.

Maar we moesten realistisch blijven. Nog niet beginnen te zweven. Want wat als hij ons helemaal geen contract zou aanbieden. Dan zou dat een harde teleurstelling zijn. Dat kon er zelfs voor zorgen dat we zouden stoppen met de band.

We waren al heel erg uitelkaar gegroeid door die hele situatie met Austin en Laura. Daardoor hadden we weinig goede repitities gehad. Ik hoopte maar dat alles nu beter werd. Hij had Laura terug gezien en volgens mij hadden ze het wel bijgelegt.

Plots ging de ringtone van mijn gsm. Ik schrok op van het luide geluid. Ik nam op en hoorde Austin's stem aan de andere kant van de lijn. Ik was verbaasd dat hij me belde. We hadden nog geen tien minuten geleden met elkaar zitten sms-en.

"Hey Lucas" zei hij. Hij klonk anders dan normaal Maar dat kwam vast door het nieuws van de muziekproducer en omdat hij afscheid moest nemen van Laura. "Hey Austin waarom bel je?" vroeg ik. Austin belde niet zo vaak. Hij was meer het sms type. Maar zo was bijna iedereen tegenwoordig.

"Ik wou gewoon even met je praten" zei hij serieus. Ik werd bang. Hij wilde toch niet uit de band stappen om bij Laura te kunnen zijn. Nee, ik kende hem en hij zou nooit de band opgeven. Zelfs niet voor Laura. Of zou hij dat wel doen voor haar? Ik leek hem niet meer helemaal te kennen sinds Laura terug was uit Engeland. Hij was totaal verandert. Positief maar ook negatief.

Ik had het gevoel dat ik hem elk moment kon verliezen. Ik wou Laura daarvan niet de schuld geven. Ze was echt een fantastisch meisje maar wat ze deed met Austin was niet altijd even goed voor onze vriendschap. Ik wist dat Laura dat niet opzettelijk deed, natuurlijk niet. Ze was een meisje met een groot hart van goud en ze meende het echt goed met iedereen. Maar sinds ze terug was was er gewoon zoveel verandert. Niet alleen tussen mij en Austin maar ook tussen mij en Nina. Ook zij was niet meer helemaal de Nina van vroeger. Ik kon mijn vinger niet precies leggen op wat er verandert was. Maar er waren dingen verandert dat wist ik wel.

"Ik wéét dat ik wel terug moet komen, voor de band. Het is echt een mega kans die we krijgen en we kunnen die niet zomaar laten schieten, dat wil ik ook niet." Ohnee, ik zag al waar hij naartoe wilde en ik hoopte zo op een ploste wending. Maar diep in mijn hart wist ik dat dat niet ging gebeuren. "Het is gewoon, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Maar ik heb het gevoel dat als ik nu wegga van Laura dat dingen nog harder gaan veranderen. Dat wil ik echt niet. Ik zie Laura doodgraag en ik zou echt niet willen dat dat verandert. Dat alles nog meer verandert." ik hoorde de emotie waarmee Austin sprak. En dat gaf me stof tot nadenken. Ik twijfelde geen moment aan het feit dat hij haar doodgraag zag, daar kon niemand aan twijfelen. Maar wat moest ik tegen hem zeggen? Natuurlijk begreep ik hem, maar de band ging nu toch voor. Dat zag hij nu toch ookwel. Als we die platendeal binnenkregen kon er een heel nieuwe wereld voor ons opengaan. En ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik daarvoor niet bang was maar soms moest je in de duisternis springen om uit te vinden wat er ging komen.

De Austin van vroeger zou daar niet zo bang voor zijn. Hij zou zonder nadenken de sprong maken en ik zou degene zijn die alles overweegde. De vroegere Austin was impulsief en niet bang en deze nieuwe Austin was het omgekeerde.

"Austin, begrijp me niet verkeerd jij en Laura passen perfect bij elkaar. Er is niemand in de hele wereld die jullie liever samen wilt dan ik, maar ik vind dat je de band nu niet in de steek kan laten. Het is niet alleen een kans voor de band, het is een kans voor ons allemaal. En vind je zelf ook niet dat je deze kans moet grijpen met beide handen? Natuurlijk is het moeilijk om Laura los te laten, maar hey als jullie echt bij elkaar horen, geloof me, dan komt het weer goed. En zijn jullie niet zoals die koppels waarbij hun relatie uit elkaar valt. Jullie band is veel en veel hechter. En het lot vind altijd wel een weg, geloof me." Nadat ik deze hele preek had gegeven was het even stil aan de andere kant van de lijn. Hopelijk zorgden mijn woorden ervoor dat hij de juiste keuze zou maken. Ik hoopte het niet alleen voor hem, maar ook voor mij en voor de band. Zonder Austin waren we een gewone band. Maar mét Austin waren veel meer.

 "Je hebt gelijk, ik pak het volgende vliegtuig. Ik hoop dat Laura het begrijpt" hij klonk vastbesloten maar ergens was er nog twijfel. "Ik weet zeker dat ze dat doet. Ik zie je straks?"de vraag kwam er onzekerder uit dan ik had bedoeld. "Jep, tot straks." De lijn werd verborken. Ik stuurde een sms-je naar Will. Over dat we straks een bandmeeting hadden en dat Will en Jesse op het vliegtuig zaten. Hij stuurde terug dat hij er zou zijn.

Jesse Pov:

Ik zat in mijn hotelkamer op mijn bed. Austin had me enkele minuten geleden een sms gestuurd waarin stond dat hij meekwam. Dat was een hele opluchting, maar dat betekende ook dat hij Laura moest achterlaten. En mijn broer kenende was dat voor hem heel erg zwaar.

Ik had mijn koffers al gepakt en wachtte tot enig teken van Austin. ik hoopte maar dat hij er snel zou zijn want ons vliegtuig vertrok al over anderhalf uur. En het was vast weer super druk op de autosnelweg.

Austin Pov:

"Je doet het juiste" zei Laura met een halve glimlach. Ze hield zich sterk maar  ik wist dat ook zij vanbinnen zich helemaal anders voelde. Net als mij. Ik voelde me rotslecht en verscheurd. Aan de ene zijde wou ik niets liever dan die cd opnemen maar aan de andere kant wou ik bij Laura zijn.

"Weet je dat zeker?" vroeg ik kleintjes. Laura knikte en trok me tegen haar aan. "Ik ga je wel missen" pervelde ze tegen mijn borstkas. Ik boog mijn hoofd zodat het op haar hoofd lag en plante een kusje in haar zoet geurende haar. Zo zaten we een tijdje.

"Je moet weg straks mis je je vlucht nog" zei Laura en haar stem brak. "Je bedoelt wij" verbeterde ik haar. Ze keek op en keek me bevreemd aan. 

"jij gaat met me mee" ik glimlachte. "Zo hebben we toch nog een beetje meer tijd samen"