BIRAK BENİ! (Klaroline-Delena FanFiction) #Wattys16

23. Bölüm

                 
ELENA ANLATIM:

Acı.

Kimsesiz bir çocuğun sokakta aile sevgisini görüp de özenmesi değil midir? Ne kadar istese de elde edemeyeceği,  gözlerinin önünde olduğu halde parmaklarını uzatıp dokunamayacağı hisler. İçinde olduğunu bildiği halde hissedemediği, düşündükçe içinde kaybolduğu hisler.

Acı.

Kör bir insanın sokağa ilk kez çıkmasında gizli değil midir? Kırmızı, mavi, yeşil... Sadece siyahı görmek değil midir?

Acı.

Bir annenin ölen bebeğini kucağına almasında gizli değil midir? Parmaklarının ucunda olmasını bildiğin halde kalp atışlarını hissedememek, sadece ondan geri gelmesini istemek değil midir?

Yalnız. Çaresiz. Korkmuş.

Ben de kendimi aynen böyle hissediyordum. Nerede olduğumu bilmeden, karanlığın içinde kaybolmuş. Tanımadığım bir arabada, tanımadığım yollardan, tanımadığım birkaç adamla geçiyordum. Genzimi gıdıklayan çam kokusundan ormanda olduğumuzu anlıyordum. Ama ne zamandır yolda olduğumuzu bilemiyordum. Saç köklerimde hissettiğim acı ve sıcaklık gittikçe kendini belli ederken, ben sadece kendimi her şeyin yolunda olduğuna inandırmaya çalışıyordum.

Kaç dakikadır bu şekilde durduğumu bilmiyordum. Hareket etmekten korkar halde, gözlerim kapalı. Parmağımı kıpırdatsam, sanki bana doğrultulan tabancadan fırlayan bir mermi olacaktı. Tam kulağımın altından beynime saldıracaktı. Öyle hissediyordum.

Araba bir anda sarsılınca ağzımdan küçük bir çığlığın kaçmasına engel olamadım. Aslında sadece toprak patikaya geçiş yaptığımı saniyeler sonra anladım.

"Uyandığını anlayacak kadar zekiyim minik kuş."

Buraya kadarmış. Sesimi çıkarmadım ve içimden son dualarımı etmeye başladım. Belki de cennete giderdim?

Kafamdan bir anda göz bağlarımın çekilmesiyle yine çığlık attım.  Bu aralar bunu çok yapmaya başlamıştım.

Arabaya baktığımda kafama doğrultulmuş bir tabanca ve iki tane üç katım adam beklemiştim ama arabada ben ve arabayı süren adam dışında kimse yoktu.

"Ne istiyorsun benden?"

Açıkçası ağzımı nasıl açabildiğimi bilmiyordum. Parmak uçlarıma kadar tir tir titriyordum. Ama bunu ona hissettirirsem daha hoşuna gitmez miydi?

"Senden bir şey mi istemek? Güldürme beni güzelim. Benim derdim seninle değil. O yanında kaldığım insan müsvetteleriyle."

"O zaman beni niye kaçırdın?"

Güldü. "Neden bahsettiğimi anlamadın mı hala? Seni daha zeki beklemiştim. En azından ona kendini aşık edecek kadar."

"Kime ne yaptıracak kadar?"

"Sen gerçekten salak çıktın. Anlaşılan başıma dert aldım."

"Açık konuşur musun? Kimi kendime aşık etmişim?"

"Şu mavi gözlü olan var ya. Adı şey... Damien?"

Gözlerim büyüdü. "Damon'dan mı bahsediyorsun?"

"Hah aynen. Sonunda."

Bu sefer gülme sırası bendeydi. İstemsizce gülmeye başladım.

"Sen çok yanlış kişiyi kaçırdın."

Göz ucuyla ona baktığımda kaşlarının çatıldığını gördüm.

"Yanlış kişi derken?"