Annabel Moore

11.Bölüm

Parlak güneş evimin penceresinden geçiyordu ve o kadar aydınlık olmuştu ki rahatsız edici bir şekilde uyanmıştım. Yüzümü yıkadıktan sonra masadaki o telefon numarasını gördüm ve düşünmeye başladım, ona mesaj mı atlamalı mıyım yoksa onu aramalı mıyım? Hangisi iyi olurdu? Ve karar verdim ki mesaj atmak daha iyiydi çünkü ararsam müsait olmayabilirdi sonuçta şuan onun yanına gelen hastalara bakıyordu. Birkaç dakika sonra ne mesajı atayım diye düşünürken birden gök gürültüsü duydum işte mükemmel bir hava iken birden gri bulutlar kaplamıştı Londra'nın gökyüzünü. Korktum bir an ve ona hislerimi anlatmanın daha iyi olduğunu düşündüm. 

Mesaj da; Şuan çok korkuyorum.

diye yollarken Maria bir mesaj attı. Tereddütlü bir şekilde açtım ve mesaj da ise şunları diyordu;

Kocamın peşini bırak. Gittiğim yerlerde bir sürü şeyler duyuyorum. Kevin'in yanında bir kadın gördüm ve bir kadın Kevin'in yanındaydı. O kadının sen olduğunu biliyorum Annabel. Sana açıkça belirttim, seni istemiyorum ve buradan gideceğim. Bu lanet olası Londra'dan nefret ediyorum. Sadece senin yüzünden. Tıpkı demin havanın bozulması gibi sende üstüme gri bulutları getirip hayatımı bozdun. Başardın yani. Bu mesaj seni daha da kötü hissettirdiğinin farkındayım fakat hissetmelisin. Sana kendine iyi bak demeyeceğim. Umurumda değilsin. Git kendini becer. 

Bu mesajı okuduktan sonra artık ne diyeceğimi, ne söyleyeceğimi ve ne yapacağımı bilemiyordum. Mesaj atmaya korktum. Daha fazla hakaret duymak istemiyordum. Bu yüzden Benjamin'e mesaj attım; 

Lütfen beni ara.

Aradan 10 saniye geçti hemen aradı ve sesi şaşırmış geliyordu;

Benjamin; Kimsiniz?

Ben; Benim Annabel. 

Benjamin; Ah Annabel, sensin. Seni duyduğuma sevindim fakat numaranı kaydetmemiştim. Bu arada sesin kötü geliyor. Bir şey mi oldu?

Ben; Evet. Birisine ihtiyacım var. 

Benjamin; Sana şuan yardım etmeyi çok istiyorum ama edemem ama bunu telafi etmek için akşam yemeğe çıkalım. Bana her şeyi anlatırsın, olur mu?

Ben; Peki, olur. 

Telefon konuşmasında sonra bu olanları ertelemek için uyku ilacı içtim ve uykuya daldım. Fakat uyuyamadım akşam olduğunda uyumuştum Benjamin kapıyı çaldı fakat duyamadım o yüzden kapıyı kırdı ve yemeye gitme işi olmadı. Aksine beni evine götürdü. Benjamin benim telefonuma bakmış ve mesajı okumuştu. Ve ona cevap yazmıştı;

Ben Annabel'in psikologu Benjamin Anders lütfen ona mesaj atmayı bırakınız. Eğer bırakmazsanız sizin için bir rapor oluşturacağım ve onun psikolojisine zarar verdiğiniz için size dava açacağım. Doktoru olarak. Bir süredir dinlediğim kadarıyla kendisi aşırı pişman ve bunu size gösteremediği için kendisini yıpratmakta. Eğer vicdanınız varsa, bu olayları büyütmemeniz gerekirdi. Siz bunları yaptığınıza göre sizin kızgınlığınızın Annabel'e olduğunu düşünmüyorum. Sizin kızgınlığınız başka birisine ve Annabel'i hedef alarak ona karşı çok kötü davranıyorsunuz. Size ihanet etmiş olsa da geçmişte olan bir şey için bu kadar olayı büyütmeniz yani çocukça davranmanız çok saçma. Ne gibi ders veriyorsunuz, anlamıyorum ama bu ders verme değil aksine acımasız bir şekilde onu eziyorsunuz ve eğer buna devam etmeye, devam edersiniz karşınızda beni bulursunuz. Egoist tavırlarınızı ve empatisi yetersiz olan kişiliğinizi lütfen bizden uzak tutun. Eğer tutmazsınız olacak şeyler için kendinizi sorumlu tutmaya hazırlanın... Hanımefendi. 

Bir süre uyuduktan sonra uyanmıştım ve  Benjamin'in Maria'ya attığı mesajı okumuştum. Onun bu işe karışmasını ürkütücü buldum. Maria ile aramızın dahada açıldığını hissettim. Benjamin'e bunu anlattığımda bana bağırdı ve bende evini terk edip kendi evime doğru gittim. 

Ve ulaştığımızda mesaj atmıştı; 

İlk kavgamızı ettik Annabel artık ilişkimiz daha da güçlendi ve bunun farkında olursan daha da sevinirim. 

Ne diyeceğimi bilemiyorum oysa kendini suçlu hissetmesi gerekirdi çünkü Maria ile benim ilişkime karıştı. Sanırım, artık Londra'yı terk eden ben olmalıyım çünkü artık bu olanlardan aşırı derece de bunaldım...