Our Destiny L.P. Fanfiction

19.Ο τηλεφωνητής

Φτάνουμε στο μαγαζί που έκανα κράτηση τα παιδιά ο Niall με την Ellena. Ένα ακριβό εστιατόριο με ρομαντική διακόσμηση. Κόκκινα τραπεζομάντιλα με άλλα άσπρα μικρότερα από πάνω ωστε να σχηματίζουν καρδούλα. Ουαου! Κεριά σε κάθε τραπέζι και λουλούδια παντού. Κυριολεκτικά όμως. Στους τοίχους κρεμαστές γλάστρες. Στα τραπέζια μικρά βάζα. Στις γωνίες τεράστια εξωτικά φυτά. Είναι τόσο όμορφο. Εδώ έπρεπε να είχαν έρθει μόνοι τους και τους το είχα πει αλλά δεν ήθελαν. Είναι τόσο γλυκοί. Κάπου σε μια άκρη βλέπω ένα τεράστιο τραπέζι έτοιμο στρωμένο με δέκα σερβίτσια μεγάλα και κάτασπρα και μεγάλα κρυστάλλινα ποτήρια γύρω τους. 

Παίρνουμε θέσεις γύρω από το τραπέζι. Ο Harry με την Malory, ο Niall με τη Ellena, ο Louis και Zayn δίπλα και απέναντι οι Zoella και η Shelley και εγώ δίπλα στον Liam απέναντι από τους εορταζόμενους. 

Είναι πολύ όμορφος σήμερα. Φοράει ένα μπλε σκούρο κουστουμι και τα μαλλιά του είναι υπέροχα χτενισμένα στη μια μεριά. Μου θυμίζει απίστευτα τον Beckham...ναι είναι ολόιδιος! Σαν να διαβάζει τη σκέψη μου, γυρίζει και μου χαμογελάει. Γνωριζόμαστε περίπου 4 μήνες και ακόμα δεν εχω βρει κάποιο ελάττωμα πάνω του. Σαν ψέμα μου φαίνεται. Ειδικά από τότε που με έσωσε έχω αρχίσει να του έχω τη μεγαλύτερη αδυναμία από ποτέ.

Ο σερβιτόρος έρχεται και παραγγέλνουμε σαλάτες τριών ειδών, κόκκινο ημίγλυκο κρασί, και μετά ο καθένας τη μερίδα του. Απ'ότι έμαθα το μενού είναι gourmet. Εγώ παραγγέλνω ένα φιλέτο μοσχαριού με μανιτάρια και δαμάσκηνα με κρέμα γάλακτος και λίγη ποσότητα μελιού (!). 

Ελπίζω να μου αρέσει. Οι υπόλοιποι παραγγέλνουν κάτι περίεργα πιάτα και το μόνο που τους λέω είναι «ιιου πώς θα το φάτε αυτό?». Σκάμε όλοι στα γέλια!

Η βραδιά κυλάει ήρεμα. Έρχεται το κρασί και κάνουμε πρόποση στους φίλους μας. Φαίνονται τόσο χαρούμενοι μαζί. Θυμάμαι τότε που διαμάχονταν για τα φαγητά και επιτίθονταν ο ένας στον άλλο και τώρα είναι μαζί και γελάω μόνη μου. Ο Liam που κάθεται δίπλα μου είναι ο μόνος που με ακούει.

-Τί έπαθες? Γιατί γελάς?, με ρωτάει.

-Θυμήθηκα τότε που μάλωναν. Την πρώτη φορά που γνωριστήκαν, του απαντάω γελώντας ακόμα.

-Ναι ναι το θυμάμαι κι εγώ, λέει και σκάει στα γέλια μαζί μου.

Μας κοιτάνε τότε όλοι και αναρωτιούνται τί στο καλό πάθαμε ξαφνικά.