Our Destiny L.P. Fanfiction

14.Η απαγωγή

Στη δουλειά τα πράγματα κυλάνε ήρεμα σήμερα. Τα ίδια και τα ίδια. Meetings και άρθρα. Διάλειμμα και πάλι άρθρα. Μόλις πηγαίνει η ώρα 14:00 κλείνω τον υπολογιστή παίρνω την τσάντα μου και εγκαταλείπω το κτήριο. Στην έξοδο βλέπω μπροστά μου δύο γιγαντιαίους τύπους με μαύρα κουστούμια να περιμένουν κάτι ή κάποιον. Με εξετάζουν από πάνω έως κάτω εξονυχιστικά. Ο ένας από αυτούς πλησιάζει προς το μέρος μου. Μετά έρχεται και ο άλλος.

-Κοπελιά μήπως έχεις ώρα? , ρωτάει ο πρώτος.

-Εμ ναι, είναι 14:05, του λέω

-Ευχαριστώ πολύ, μου απαντάει και ξαφνικά νιώθω ένα υφασμα να μου κλείνει το στόμα.

Τρομοκρατούμαι.Προσπαθώ να φωνάξω, αλλά μάταιος κόπος. Το πανί που εισπνέω κάθε δευτερόλεπτο είναι ποτισμένο με κάποιου είδους ουσία. Μάλλον ναρκωτικό. Ξαφνικά νιώθω μουδιασμένη. Τα πόδια μου δε με κρατάνε και τα βλέφαρα, που με κόπο προσπαθώ να κρατήσω ανοικτά, κλείνουν. Λιποθυμώ.

Μετά από κάποιες ώρες ξυπνάω αλυσοδεμένη σε έναν καναπέ με παγιδευμένο το στόμα τα χέρια και τα πόδια μου. Κάνω να κουνηθώ χωρίς αποτέλεσμα όμως. Το κεφάλι μου είναι βαρύ και η όραση μου θολή. Ένας κουκουλοφόρος έρχεται με μια-δύο φέτες ψωμί και νερό, ενώ δίπλα του βρίσκεται άλλος ένας που με στοχεύει με ένα ασημί περίστροφο.

-Θα σε ταίσω τώρα, μου αυτός με το ψωμί. Φρόντισε να είσαι καλό κορίτσι. Αν τολμήσεις και φωνάξεις θα βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα σε λιγότερο από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Σύμφωνοι?

Νέυω. Η φωνή του και μόνο είναι αρκετή ώστε να με τρομάξει σε σημείο να μην μπορώ να αρθρώσω λέξη.

-Ε-ε-εντάξει, τραυλίζω τελικά.

Αφού τρώω και τις δύο φέτες ψωμί και πίνω όλο το νερό πλησιάζουν να μου ξανακλείσουν το στόμα. Εκεί πανικοβάλλομαι.

-Όχι παρακαλώ. Μη με ξαναφιμώσετε. Σας παρακαλώ. Δε θα πώ κουντέβα. Ούτε θα φωνάξω, ούτε καν θα βήξω.

Το υπόσχομαι, λέω κλαίγοντας.

Προφανώς με λυπήθηκαν και δεν μου έκλεισαν το στόμα, αλλά συνέχιζαν να με σημαδεύουν. Τί έγινε? Πώς κατέληξα εδώ? Σε τί έφταιξα και το πληρώνω έτσι?