Winter x Bucky
นี่เป็นอีกครั้งที่วินเทอรโซลเยอร์เผชิญหน้ากับใครคนหนึ่งที่มักจะมีรอยยิ้มน่าหมั่นไส้มาให้เห็นเสมอคนนั้นมักจะอยู่ในชุดโทรมๆสีขี้หม้าพร้อมดวงตาสีซีดประกายวิบวับแต่ดูเศร้าจับใจ
"ไง" คนนั้นเอ่ยปากทักก่อนเสมอ มีเพียงเขาที่เงียบสนิท
"วันนี้นายฆ่าคนอีกแล้วใช่ไหม?" ชายนิรนามถามอย่างอ่อนใจแต่ถึงกระนั้นยังคงยิ้มมาหาตนอย่างสม่ำเสมอ
"แกก็รู้อยู่" วินเทอร์โซลเยอร์ตอบและมองอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ตนอย่างไม่ระแวดระวัง
"นายไม่รู้สึกอะไรกับการฆ่าคนพวกนั้นบ้างหรอ?" ยังคงมีคำถามออกมาจากเรียวปากสีชมพูระเรื่อนั้น
ทำไมคนๆนี้ชอบตั้งคำถามจัง?
"มันเป็นคำสั่ง" เสียงเรียบนิ่งเย็นยะเยือกเอ่ย
"นายตอบไม่ต้องคำถามนะทหาร" ร่างที่เดินวนไปมารอบตัวเขาส่ายหัวสำหรับคำตอบของเขา
"ไม่รู้สึก"
"จริงหรอ?" หยอกเย้าด้วยเสียงยั่วยวนทั้งยังทิ้งตัวลงมานั่งบนตักของเขาได้อย่างหน้าตาเฉย
ในสมองของคนนี้คิดอะไรอยู่กัน?
"จริง"
"ไอ้คนไร้หัวใจ" การพูดกลั้วหัวเราะเรียกน้ำโหอันน้อยนิดได้จากวินเทอร์โซลเยอร์แต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรอีกฝ่ายที่มีใบหน้าเหมือนเขายังกับแฝด
"แล้วคุณทหารไม่อยากเป็นอิสระบ้างหรือ? หืม" คนตรงหน้ายืนใบหน้าขาวเข้ามาใกล้จนลมหายใจเรารดกัน ร่างบนตักจะมีกลิ่นหอมอ่อนๆของขนมปังอบและเหล้าซึ่งพอได้กลิ่นแบบนี้แล้วมันทำให้นักฆ่าหนุ่มผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด
"ทำไมไม่ตอบ?" ร่างเพรียวถามอย่างสงสัยก่อนจะเอาเอาโอบรอบคอร่างหนาไว้หลวมๆ
"หน้าที่คือแค่รับภารกิจมาทำ" นักฆ่าหนุ่มตอบก่อนจะโอบรอบเอวอีกฝ่ายไว้คนตรงหน้ามีร่างการที่นุ่มนิ่มน่าบดขยี้และเขาชอบที่จะสัมผัส
