วันนี้ฝนตก รัมโลว์กับบัคกี้เลยต้องติดแหงกอยู่ในบ้านออกไปไหนไม่ได้ นี้อาจจะเป็นข้อเสียของการมีบ้านอยู่ติดริมทะเลก็ได้
"เฮ้ ลุกจากเตียงมากินข้าวได้แล้วคนขี้เซา" รัมโลว์ในชุดผ้ากันเปื้อนถือแก้วนมอุ่นๆมาวางไว้โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งข้างร่างเปลือยที่นอนนิ่งสนิทใต้ผ้าห่มผืนหนา
"เจมส์ ตื่นได้แล้ว" มือแกร่งเขย่าตัวมือสังหารขี้เซาที่นอนนิ่งเป็นแมวป่วยอยูบนเตียง
เมื่อคืนทำไปรอบเดียวเอง ทำเป็นเหนื่อยไปได้
ใช่ เมื่อคืนแค่รอบเดียวเพราะเขาปวดเอว เป็นคนมีน้ำใจไปช่วยสาวชราถือของ เห็นกล่องเล็กแต่หนักโคตรแถมยังยกผิดท่าเลยมาลงเอยที่หลังจากจบกิจกรรมบนเตียงก็ต้องมานอนให้เจมส์ทายาแก้ปวดให้อีก
เริ่มแก่แล้วสินะเรา
"หายปวดเอวแล้วหรอ?" เจมส์ถามขึ้นอย่างงัวเงีย เมื่อคืนเขาแทบไม่ได้นอนเพราะรัมโลว์ร้องโอดโอยทั้งคืนทั้งที่หลับไปแล้ว หนักเขานะสิที่ต้องตื่นขึ้นมากลางดึกหาผ้าร้อนมาประคบให้เอย นวดให้เอย ทายาให้เอย มานอนจริงๆก็ตอนตีสี่
เขาอยากจะบ้า!!
"ก็ดีขึ้น แต่คงอุ้มนายไม่ได้สักพัก" รัมโลว์บอกพลางหยิบแก้มนมอุ่นๆส่งให้
"ใครอยากให้นายอุ้มกัน" แขนเหล็กคว้านมมาดื่มรวดเดียวหมดหลังจากนั้นจึงลุกขึ้นคว้ากางเกงมาสวมก่อนจะเดินนำเข้าไปในห้องครัว
"วันนี้เป็นอาหารเช้าแบบธรรมดานะ" เสียงทุ้มแหบดังมาจากด้านหลังก่อนที่จะสวมกอดเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลเข้มเบื้องด้าน
"กินได้หมดแหละ" บัคกี้ตอบพลางหันไปเผชิญหน้ากับอีกฝ่าย มือแกร่งลูบไปตามโครงหน้าที่เริ่มมีริ้วรอยตามวัยขึ้นมาเล็กน้อยของอีกฝ่าย
"เหนื่อยหรือเปล่า?" อดีตมือสังหารถามอย่างเป็นห่วง
"หืม? อ่อ..ไม่หรอก" รัมโลว์ตอบ
