ความสุขมักอยู่ได้ไม่นานก็โดนทำลายลง รัมโลว์หวังว่าให้มันยาวนานกว่านี้หรืออาจชั่วนิรันดร์แต่ความรักระหว่างเจ้าหญิงกับพ่อมดคงเป็นไปไม่ได้ เจ้าหญิงต้องครองคู่กับเจ้าชายขี้ม้าขาวไม่ใช่มาจมปลักอยู่ในกระท่อมกับพ่อมด
เป็นเช้าวันหนึ่งที่ไม่ธรรมดา บัคกี้ออกไปทำงานที่ร้านคาเฟ่แต่เช้าขณะที่รัมโลว์ต้องพักอยู่บ้านเพราะหัวหน้ายิมเป็นหัวสภาพหลังเขาเกนกว่าเหตุเลยให้หยุดพักหนึ่งอาทิตย์เลยต้องมาเปิดประตูให้กับแขกไม่ได้รับเชิญอย่าง สตีฟ โรเจอร์
"บัคกี้อยู่ไหน?" นี่คือแรกโยคแรกที่สตีฟเอ่ยถามบุรุษตรงหน้าที่ไม่เผยสีหน้าใดๆออกมาทั้งสิ้นนอกจากความว่างเปล่า
"ช่วยบอกเหตุที่ผมต้องบอกคุณหน่อยสิกัปตัน" รัมโลว์กวน รอยยิ้มเย้ยหยันถูกส่งไปให้ สตีฟบุกเข้าไปในบ้านโดยที่รัมโลว์ไม่ได้ขวาง เขาค้นหาทุกซอกทุกมุมของบ้านแต่สิ่งที่พบมีเพียงความว่างเปล่า
"นายเอาเขาไปไว้ที่ไหน?" เจ้าของเรือนผมสีสว่างถามอย่างดุดัน
"คุณต้องถามว่า เขาอยากอยู่ไหนต่างหากล่ะ" รัมโลว์หยิบปืนขึ้นมาจ่อหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวเพื่อเจมส์เขายอมทำทุกอย่าง เจมส์กลัวที่จะเผชิญหน้ากับเพื่อนเก่าเลยมาอยู่กับเขาโดยที่ตัวเองนั้นทั้งสับสนและหวาดกลัว ส่วนเขานั้นก็ฉวยโอกาสกับความรู้สึกอีกฝ่าย รั้งให้อีกฝ่ายอยู่กับเขาไม่ให้ไปไหน
เพราะเขารักทุกอย่างที่เป็น เจมส์ บาร์น หรือ วินเทอร์ โซลเยอร์
ส่วนสตีฟคือรอยด่างและความเจ็บปวดของเจมส์ เจมส์กำจัดเจ้าหมอนี่ออกไปจากชีวิตไม่ได้เพราะความเป็นเพื่อน ความผูกพันธ์ของมิตรภาพในอดีต สตีฟสำคัญกับเจมส์ฉันใด เจมส์ก็สำคัญกับเขาฉันนั้น
เขารักเจมส์
รัมโลว์ลดปืนลงจ้องมองใบหน้าดุดันของคนตรงหน้า....
