มีคนเคยบอกเอาไว้ว่า'กระจกจะสะท้อนตัวตนของคนเราออกมา'ซึ่งเขากำลังจ้องมองมันอยู่มันสะท้อนให้เห็นผู้ชายคนหนึ่งที่มีแววตาอ่อนล้าใบหน้าอิดโรยเหมือนคนเจออะไรมามากมายในชีวิตเขาทุบกระจกเบื้องหน้าแตกด้วยหมัดเหล็กก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนพื้นห้องน้ำชื้นๆ...
เขากำลังทำอะไรอยู่?
เขากำลังทำอะไร?
บัคกี้ถามตนเองด้วยคำถามเดิมๆซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้จบภายในหัวของเขานั้นสับสนวุ่นวายเหมือนชิ้นส่วนของกระจกที่แตกกระจายเป็นล้านๆชิ้นรู้เห็นแต่แตะต้องไม่ได้เขาไม่สามารถรวบรวมความทรงจำของตนเองไว้ได้มันเหมือนกับแผ่นฟิลม์เก่าๆเลือนลางสั่นไหวและไม่แน่นอน
นั้นอาจจะอธิบายสิ่งที่โลดแล่นอยู่ในสมองเขาตอนนี้ได้
เขาเกลียดยามที่ตนเองเป็นเช่นนี้แต่ก็ไม่สามารถกำจัดมันไปได้
ตัวเขาที่สับสน...ตัวเขาที่หลงเข้าไปในเขาวงกต
เขาวงกตแห่งอดีต
มือสังหารยันตัวลุกขึ้นก่อนจะพาตนเองไปจากห้องน้ำเท้าแกร่งก้าวไปเบื้องหน้าเพื่อพาตนเองเข้านอนได้แล้วมันดึกเกินกว่าจะเอาอะไรมากวนใจแต่ยามหลับตานั้นสมองของเขากลับทำงานอย่างหนักพายุแห่งความคิดมันโหมกระหน่ำทุกวันทุกค่ำคืน จนเขาด่ำดิ่งสู่ทะเลสาปที่ไร้ก้นบึ้ง...
เพล้ง!
บัคกี้ลืมตาตื่นขึ้นอย่างตกใจเสียงบางอย่างแตกดังขึ้นชัดเจน...
ตี2:59
เสียงมันดังขึ้นมาจากห้องน้ำภายในมือกระชับมีดสั้นไว้แน่นก่อนจะค่อยๆก้าวตรงไปยังเสียงด้วยฝีเท้าที่เบาที่สุด
