บัคกี้เข้ามานั่งดื่มเบียร์ในบาร์แห่งหนึ่ง เป็นบาร์เงียบๆที่มีคนนั่งอยู่เพียงไม่กี่คน เขาเลือกที่นั่งลงบนเก้าอี้ของเคาน์เตอร์ บาร์เทนเดอร์มองเขาและถามว่าคืนนี้เขาต้องการที่จะรับเครื่องดื่มอะไร ซึ่งเขาไม่มีเงินมากพอที่จะดื่มเบียร์หรูหราอะไรเพราะงั้นทางเลือกของเขาคงไม่พ้น VB เบียร์กรรมกรที่ราคาไม่แพงแต่แรงได้ใจแต่ไม่มากพอที่จะทำให้เขามึนเมาต่อให้ดื่มกี่แก้วต่อกี่แก้วก็ตาม
เสียงดนตรีคลาสสิคดังคลอคำคื่นนี้เบาๆพาให้คนฟังหลงใหลผ่อนคลาย เสียงเดินหมากรุกโต๊ะริมหน้าต่างดังเป็นระยะ บาร์เทนเดอร์เช็ดแก้วค่าเวลาไปเรื่อย ส่วนเขาก็นั่งจิบเบียร์ไปเรื่อยๆให้ค่ำคืนนี้ผ่านไป
ปัง
เสียงประตูดังขึ้นพร้อมกับเสียงรองเท้ากระทบพื้นไม้ตรงมาทางข้างหลังของเขาก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างๆ บัคกี้ไม่ได้หันไปมองได้แต่ก้มหน้าจิบเบียร์ในมือต่อไปเงียบๆ
"ผมขอ Dry Martini ที่หนึ่ง" เสียงทุ้มมีเสน่ห์ด้วยสำเนียงแบบอังกฤษบอกกับบาร์เทนเดอร์ที่เดินไปจัดดการเครื่องดื่มให้กับลูกค้ารายใหม่ของวัน ใช้เวลาไม่นานเครื่องดื่มสีใส่ที่ประดับด้วยมะกอกสีเขียวแก่เสียบไม้สามลูก
"คุณมาคนเดียวหรอครับ?" คนแปลกหน้าถามบัคกี้ บัคกี้เงยหน้ามองจนอดแปลกใจไม่ได้ที่อีกฝ่ายสูงกว่าตน เป็นผู้ชายหุ่นสมส่วนในสุดสูทเรียบๆสีดำ ผมสีท้องฟ้ายามราตรีถูกหวีเรียบไปด้านหลัง ดวงตาสีมรกตเข้ากับผิวขาวของอีกฝ่าย จนเขาอดคิดไม่ได้ว่าคนตรงหน้าเป็นคุณชายหลงยุคหรือเปล่า?
"ครับ ผมชอบมาคนเดียว" บัคกี้ตอบก่อนจะสั่งเบียร์เพิ่มอีกหนึ่งแก้ว "แล้วคุณล่ะ?"
"ผมก็ชอบมาคนเดียว" หนุ่มปริศนาเว้นช่วง "เพราะมันทำให้ผมตีสนิทกับผู้คนได้มากขึ้น" รอยยิ้มมีเลศนัยถูกวาดขึ้นลงบนใบหน้านั้น
"เป็นความคิดที่ดี" บัคกี้ไม่รู้จะตอบอะไรต่อเมื่ออีกฝ่ายเปลี่ยนความสนใจมาทางเขาแทนแทนที่จะเป็นDry Martiniตรงหน้า
