เป็นอีกครั้งที่บัคกี้ตื่นขึ้นมาจากนิทราแล้วไม่พบเพื่อนรักอย่างสตีฟ สงสัยมีงานเข้ามาอีกตามเคย ฝ่าบาทให้สิทธิ์ในการอยู่ที่นี้มากมายแต่บัคกี้มักจะเลือกไปนั่งสุ่มเงียบอยู่ในป่ามุมหนึ่งที่ไม่ไกลจากตัวเมืองมากหนักเขาไม่อยากพบปะผู้คน ไม่อยากจ้องมองใคร ไม่อยากได้ยินเสียง อยากเป็นเพียงหินที่ไร้วิญญาณไร้ความกลัวและความคิด
วันนี้ท้องฟ้าโปร่งไร้เมฆ อากาศเย็นสบายในตอนเช้าของวัน เป็นหนึ่งที่ในโลกที่เงียบสงบและปลอดภัยจากโลกภายนอกอย่างแท้จริง
กร๊าว~
บัคกี้หันไปตามเสียงคำรามเล็กแหลมนั้น เสือดำตัวเล็กหมอบอยู่กับพื้นจ้องมองมาทางตนอย่างขี้เล่นดวงตาซุกซนจ้องมองมนุษย์เบื้องหน้าอย่างสงสัย อดีตมือสังหารจ้องกลับอย่างอ่อนโยน เจ้าเสือตัวน้อยลดอาการหวาดกลัวลงไปก่อนจะเดินเข้ามาใกล้คนแปลกหน้าอย่างอยากรู้อยากเห็น มือแกร่งคว้าลูกเสือมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะวางมันลงบนตัก เท้าทั้งสี่ของมันตะปบเล่นมือแกร่งที่ลูบหน้าท้องตนไปมาจนเป็นรอยข่วน ก็อย่างว่า มันคือสัตว์ป่า เล็บนั้นต้องแหลมคมไว้ล่าเหยื่อ
เจ้าตัวเล็กในมือพลิกตัวมายืนบนตักก่อนจะหัวมาดันท้องอีกฝ่ายอย่างออดอ้อน
น่าฟัดชะมัด
บัคกี้ขยี้หลังมันอย่างหมั่นไส้ ชั่ววินาทีนั้นสิ่งที่ใหญ่โตกว่าตนเองก็พุ่งเข้ามา เสียงของมันดังข่มศัตรู มันยืนสองขาเตรียมฟาดมือที่ประดับไปด้วยเล็บยาวแหลมคม ร่างแกร่งหมุนตัวหลบโดยไม่ลืมคว้าเจ้าเสือดำมาไว้ในอ้อมแขน แขนข้างเดียวทำให้การขยับตัวป้องกันค่อนข้างลำบาก และในสถานการณ์ที่ไร้อาวุธการเตรียมตัวแบบนี้
"เวรเอ้ย!" บัคกี้สบถก่อนจะหาทางหลบ ถ้าหันหลังวิ่งจะเพิ่มจังหวะให้มันโจมตี ถ้าเขาอยู่คนเดียวก็พอมีทางแต่แขนข้างเดียวดันถูกเจ้าตัวเล็กครอบครองไปเสียแล้ว
