Zomerstop

hoofdstuk 11

{"Ik ben niet jaloers!"}

"Hoe heb ik jou in hemelsnaam kunnen overtuigen?" Hanna knipperde perongeluk voor de derde keer terwijl Faya mascara bij der op probeerde te doen.

"Weet ik veel," zuchtte Hanna. Ze had gezworen na Tsjechië nooit meer naar een feest of iets in die buurt te gaan. Faya, Faya's broers en Vaclav hadden Hanna overtuigd mee te gaan, met als belofte van Vaclav dat die goed op haar zou letten. 

"Ik hoef helemaal niet super mooi te zijn," Hanna sloeg Faya's hand weg toen ze het borsteltje van de mascara in haar oog voelde prikken. "Als ik het wel wil doe ik het zelf wel." Hanna was echt wel een meisje meisje, alleen ze wou gewoon niet mooi zijn in een club waar mensen alleen maar waren om elkaar te fixen en te zuipen tot ze er bij neer vielen. Ze had dat echt nooit begrepen.

"Trek vooral je pyjama aan meid," Faya sloeg geïrriteerd haar armen over elkaar heen. Daarna barstten ze beide in lachen uit.

"Ja jeetje Faay," lachte Hanna. "Ik trek wel iets leuks aan, maar dan wat ík leuk vind."

Ze keek in Faya's kast. Jurkjes, rokjes, panty's, croptops. "Heb je echt niks normaals in je kast?" Hanna zocht met haar handen naar iets normaals.

"Neem dit." Faya sprong van haar stoel en trok een jurkje, dat iets subtieler was dan de andere, van het haakje. Deze zal jou vast goed staan. Met hangertje en al hing ze hem voor Hanna's lijf. De jurk was zwart met een strak bovenlijf en onder iets meer los. Hij was simpel en daarom besloot Hanna hem aan te nemen. Wel met een diepe zucht.

"Misschien pas die trouwens wel helemaal niet," Hanna stond te klungelen met het jurkje aantrekken. Ze viel bijna een paar keer om. Faya was een fanatieke sporter. Ze zag er voor een meisje heel afgetraind uit. Hanna... nouja, totaal niet.

Ze kreeg hem net aan, keek in de spiegel, trok haar wenkbrauwen op en trok een smerig gezicht. "Deze is op zeker drie maten te klein." Hanna wou de jurk alweer uitdoen, maar Faya hield dat tegen.

"Nee, nee, nee, nee. Af! Staat beeldig. Nu mee, we moeten gaan." Faya trok Hanna weg voor de spiegel. Hanna bedacht zich nu toch maar dat ze zich voor eeuwig aan de afspraak dat ze nooit meer mee zou gaan zou houden.

Op het feest zag ze Vaclav drinken. Hij dronk vrijwel nooit en ze vond het eigenlijk redelijk raar. Hij hield haar dan ook niet in de gaten, maar daar kon ze nog wel inkomen. Ze was tenslotte zijn vriendinnetje niet.

"Hé!" Faya had Hanna blijkbaar weer gevonden. "Wat is hij aan het doen?" Schreeuwde Faya om boven de muziek uit te komen.

Hanna haalde haar schouders op. Waarom vroeg ze dat nu weer aan haar. Zij was zijn oppas niet.

Vaclav, Dragi en Nemanja hadden een super knap meisje in het ogen. Dragi was Vaclav aan het uitdagen, zo leek het. Vaclav liep naar het meisje toe. Verder kan Hanna het niet zien doordat ze naar buiten werd getrokken door Faya.

"Zo even frisse lucht," zei ze. Ze leunde tegen een muurtje aan en stak een sigaar aan. Hanna trok haar neus op. "Ik hoef geen preek over hoe slecht het voor me is, dankjewel," zei Faya snel voor Hanna iets kon zeggen.

"Doe eens één keer blij in je leven depressieve kut," lachte Faya. Hanna vond dit tien keer niks, en dat gevoel was alleen maar gestegen nadat ze Vaclav zag. Dat hield ze natuurlijk wel voor zichzelf.

"Kom we gaan terug," zei Faya toen er één van de mensen die ook buiten stonden over ze nek ging.

Ze liepen terug, Faya haar eigen kant op. Het eerste wat Hanna zag was Vasa zoenend met het meisje van daarnet.

"Zo ken ik hem weer," Nemanja sloeg een arm op Hanna haar schouder heen. "De laatste tijd was die echt nitlet meer bezig met dit soort dingen. Gelukkig nu weer wel. Ik wou het ziekenhuis al bellen."

Hanna bleef maar naar Vaclav kijken. Kwalijk nemen kon ze het hem niet. "Nou, laatst lag die anders ook al in bed met die ene chick." Het klonk zo jaloers dat Hanna zichzelf wel kon slaan.

"Niet zo vrolijk doen kabouter," zei Nemanja. Zo noemde hij haar wel vaker. "Als jij hem zó leuk vind had je actie moeten ondernemen. Honderd procent dat Vaclav jou terug zou zoenen."

"Ik ben niet jaloers!" Hanna sloeg haar armen over elkaar. "En wedden van niet." Wat heeft iedereen toch de laatste tijd. Ze liep weg bij Nemanja. Ze kon er niet tegen dat mensen dingen dachten die misschien wel helemaal niet waar waren. Straks dacht Vaclav dat zij op hem is.

"Wow!" Hanna liep vol tegen Dragi op die een drankje had gehaald. "Wat heeft die?" Hoorde Hanna hem vragen aan zijn broer.

De avond verder verliep vreselijk. Hanna had nog meer te doen in een les op school. Ze verveelde zich dood.

Toen Hanna eindelijk op Faya's kamer in bed lag was ze vreselijk opgelucht en viel ze als een blok inslaap. Faya daarintegen lag nog half te space van de drank.

Hanna werd letterlijk wakker gemaakt door een haan. Ja echt, net als in de film. Ze keek op haar mobiel en zag dat het pas zeven uur was. Het voelde alsof ze een kater had. Zo beroerd.

Faya lag bewusteloos op bed, die was niet wakker te krijgen, zag Hanna. Ze besloot meteen naar huis te gaan. Het was niet een geslaagd weekend.

"Wat doe jij hier zo vroeg?" Hanna dacht dat het beter was via de achtertuin te gaan. Zo maakte ze niemand wakker met de voordeur die altijd heel erg kraakt.

"Kan ik ook aan jou vragen," Rick stond in de tuin te trappen op het goal. Hun tuin was opzich niet groot, maar het goal paste er goed in. Rick oefende eigenlijk dan ook altijd daar.

"Ik moet oefenen. Straks denkt Ajax dat ze een fout hebben gemaakt."

Hanna keek haar broertje raar aan. Als Rick ergens niet bang voor hoefde te zijn was dat het wel. Vaker heeft de familie gehoord dat het talent er vanaf droop. "Ga jij lekker oefenen, ga ik proberen naar binnen te komen zonder mensen wakker te maken."

"Ze zijn al wakker," zei Rick terwijl hij de bal keihard tegen de lat aanschoot. "De ambulance staat trouwens ook voor deur. Opa had een burn out. En hij heeft waarschijnlijk ook nog een longontsteking."

"Maar sinds wanneer? Opa heeft nooit gezegd dat hij keelpijn had of whatever." Hanna schrok redelijk, waarom ging het nu zo slecht met hem? Nog erger was het voor Rick en misschien was het zelfs erger voor Vaclav dan Hanna. Voor hun was opa een coach.

"Je weet hoe eigenwijs hij is," weer trapte Rick tegen de lat. Nu was echt te verklaren waarom Rick daar stond in de tuin. Hanna had veel medelijden met hem.

Ze liep naar binnen en keek de woonkamer in. Twee broeders van de ambulance, Serja, Ferry en opa zaten daar. Hij zag er slecht uit.

"Hanna schatje," Serja kwam naar Hanna toegelopen. "Niet schrikken liefje."

"Ik heb het al gehoord," zei Hanna. Haar mond stond een beetje open. Hij zag er echt slecht uit. Zo kende ze hem niet.

"Je kan beter naar boven gaan," fluisterde Serja. Serja pakte Hanna's schouders er draaide haar om richting de trap.

Boven op haar kamer belde ze Vaclav. Geen idee of hij wakker was.

"Hé Han. Als je belt over gisteren. Neem Nemanja niet te serieus. Hij loopt maar wat te-"

"Daarvoor bel ik niet," zei Hanna zacht. Ze voelde zich echt rot.

"Niet? Wat is er dan Hanna? Ik kom wel naar je toe ja?"

Bezorgde, lieve Vaclav. Precies zoals Hanna hem kende. Altijd stond hij voor haar klaar. "Ja," zei ze en ze hing op.

De ambulance was weg, net als opa en haar ouders. Vaclav kwam net de straat in fietsen toen die weg reed. Hij fronste naar Hanna in haar deuropening. Hij gooide zijn fiets tegen het muurtje. "wat is er aan de hand?" Vroeg hij al redelijk in paniek.

"Het gaat alleen maar slechter," kreunde Hanna. Vaclav wist meteen waar ze het over had.

"Wat heeft hij?"

"Een longontsteking en een burn out daarnet."

Vaclav keek een beetje hulpeloos. "Wat kunnen we nog doen?" Vroeg hij. "Jezus," hij haalde een hand door zijn haar dat nog in de war zat.

"We kunnen niks," Hanna en Vaclav bleven elkaar voor een paar minuten in stilte aankijken. De blikken zeiden al genoeg voor hun beide.