Zomerstop

hoofdstuk 25

Vrolijk liep Hanna overstraat. Winter was dan wel haar ding niet, maar ze hield van kerst. Het was al avond en Hanna was net klaar met cadeautjes kopen voor onder de kerstboom. Het was een traditie bij haar thuis.

Alles leek eigenlijk wel perfect te gaan. Met haar studie ging het goed, haar relatie ging super en eigenlijk was ze elke dag wel vrolijk.

De eerste druppels natte sneeuw vielen naar beneden. "Shit!" Vloekte Hanna. Volgens buienradar zou het pas negen uur gaan regen. Niet nu al om acht uur.

Ze liep snel het winkelcentrum uit. Op de weg terug naar Vaclav's huis waar ze alles in zou gaan pakken kwam ze opeens Nemanja tegen. "Hé!" Begroette hij haar enthousiast. Het was alweer een tijd geleden dat ze elkaar hadden gezien. Ze gaven elkaar een knuffel.

"Hoe gaat het?" Vroeg Hanna.

"Goed hoor." Er volgde een standaard gesprek, tot Nemanja opeens iets heel opmerkelijks zei. "Ik zag Vaclav gisteren nog met z'n ex lopen hier. Weet jij daar iets van?"

Hanna fronste. "N-nee," mompelde ze. Waarom vertelde hij dit aan haar?

"Oh, nou dat betekent dus dat hij niet helemaal eerlijk tegen je is. Sorry,
ik vond dat je dit moest weten."

"Dankjewel," zei ze een beetje kortaf. Snel liep ze ook weer weg.

Toen schoot het Hanna opeens te binnen dat Vaclav en Nemanja de laatste tijd wel heel erg weinig bij elkaar waren. Of zeg maar gerust nooit meer. Het was haar nooit écht opgemerkt, maar nu werd het wel duidelijk waarom hij dit zei. Ze hadden ruzie om iets.

Hanna wist niet zo goed wat ze met de informatie moest. Alleen toen Vaclav haar een kus wou geven, draaide ze haar hoofd weg.

Ze wist de rede waarom hij met z'n ex - ze wist zelfs nog niet welke - afsprak nog niet eens.

"Wat is er?" Vroeg hij. Hij trok een wenkbrauw op.

"Niks hoor," zei Hanna luchtig terwijl ze doorliep. Ze wou hem eerst nog de kans geven om het haar zelf te vertellen.

"Is dat meisjes taal voor wat een ontzettende lul ben je?" Hij trok een sprintje om haar in te halen. Hij liet haar er niet langs toen ze door wou naar de woonkamer. Geleund met ze armen stond die tegen de deurpost.

Hanna trok een wenkbrauw naar hem op. Via links wou ze erlangs, maar hij verschoof ook weer naar links.

Een geamuseerde grijns bevond zich op Vaclav zijn gezicht. Hanna raakte er super geïrriteerd door. "Dan ga ik wel weer," zei ze boos.

"Hé!" Hij trok haar aan haar arm terug. "Heb ik iets verkeerds gedaan?" niet begrijpend kijk hij haar aan.

"Vertel jij het me maar," dit keer sloeg Hanna haar armen over elkaar.

"Nee, Hanna ik kan het uitleggen." Hij wist dus donders goed waar het overging.

Hanna rolde met haar ogen en liep weer weg. Hij kwam niet meer voor haar staan en trok haar ook niet meer terug, maar hij deed wel pogingen haar te laten blijven.

"Ik kwam haar tegen en ze blijf maar praten. Ik heb haar letterlijk vertelt dat ik een vriendin heb."

Dit liet Hanna omdraaien. "Wie was het?" Vroeg ze al een klein beetje minder boos.

"Serra van Battum." Hanna dacht even na, maar toen schoot het haar weer te binnen. Zij had hun notabene ooit gekoppeld op een feestje. Ze kende Serra van haar basisschool en kwam haar tien jaar later, nu alweer twee jaar geleden, tegen op een feest.

"Dus je kwam haar zomaar tegen en bent niet vrolijk met haar gaan praten?" Het was de laatste vraag die ze nog had.

"Nee, dat beloof ik je."

Hanna omhelsde hem stevig en drukte een kus op zijn wang. "Sorry," zei ze. "Ik ben nogal gestresst denk ik. Je kan ook zoveel leuke meisjes krijgen."

"Je moet niet zo onzeker zijn Han. Ik houd van jou. Niemand anders, alleen jou. Meer dan dat ik ooit van iemand gehouden heb en dat meen ik."

Hanna lachte. "Sorry, ik ga eraan werken."

Vaclav knipoogte en trok haar naar haar hand weer mee naar binnen. Hanna ging aan de grote witte tafel zitten om te studeren en Vaclav zoals gewoonlijk op de bank.

"Hoe weet je eigenlijk dat ik met haar sprak gisteren?"

Hanna zuchtte en legde haar pen neer. Ze hoopte dat deze vraag niet zou komen, want dan moest ze het vertellen en Vaclav zou opzeker nog bozer worden op Nemanja. "Nemanja," zei ze toch maar.

"Wat? Serieus? Wat een matenaaier zeg. Hij weet hoe jij in elkaar zit!"

"Hoe weet hij dat?" Vroeg Hanna beschuldigend.

"Jullie meisjes vertellen niet als enige elkaar dingen hoor."

"Waarover hebben jullie eigenlijk ruzie?" Vroeg ze nu.

Vaclav gaf geen antwoord, maar keek wel extreem woedend. Zijn spieren spande zich aan, dat zag ze in zijn nek.

Hij stond op en rukte boos zijn jas van de kapstok. "Ben zo terug Han."

Dit ging niet goed. Dat wist Hanna nu al, maar ze kende hem als geen ander en wist dat ze hem niet tegen kon houden.

Ze gooide haar armen hopeloos in de lucht en ging toen toch maar door met haar werk.

Het was inmiddels alweer tien uur s'avonds. Vaclav was er nog steeds niet. Hanna maakte zich zorgen en besloot Faya te bellen in de hoop dat zij thuis was.

"Hé Han! Hoegaatie?" Vroeg Faya meteen vrolijk.

"Ja helemaal goed. Is Vaclav daar. Of, ben je überhaupt thuis?" Vroeg ze wanhopig.

"Ja ik ben wel thuis, maar alleen. Niemand is hier verder. Is er iets?"

Inmiddels hoorde Hanna de voordeur opengaan. Zonder iets te zeggen hing ze op. Ze stond op van de bank en liep naar de gang.

"Wat is er gebeurd?" Riep ze terwijl ze naar hem toe liep. Hij had een zware bloedneus, knokkels geschaafd en er liep een snee over zijn wenkbrauw.

"Hij sloeg eerst! Ik wou nog normaal praten," verontschuldigde hij zich meteen.

"Kleuters," zuchtte ze.

Ze liep de badkamer in en pakte een washandje. Uit de vriezer in de keuken pakte ze de ijsblokjes die ze in de washand stopte.

"Hier," ze vond Vaclav in de slaapkamer liggend op bed z'n schoenen uittrekken. Zachtjes drukte ze de washand op zijn wenkbrauw. Geconcentreerd en over hem heen hangend maakte ze alles schoon.

Uit het niets duwde hij haar met z'n arm op haar rug waardoor ze op hem viel.

"Ik wist het wel. Je valt op me," hij grijnsde.

"Jeetje wat flauw." Hanna sloeg hem op zijn borst en  wou weer opstaan, maar Vaclav hield dat tegen. "Blijf even zo liggen asjeblieft," fluisterde hij. De grijns was verdwenen en Hanna zag dat hij het meende.

"Oké dan," Gaf ze toe. Ze maakte het zichzelf iets gemakkelijker door goed te gaan liggen. "Het is eerder de vraag of jij niet stikt," zelf kon ze redelijk lachen om die grap, alleen aan Vaclav's hoofd te zien hij schijnbaar niet.

Hij haalde zijn wenkbrauwen op.

Hanna haalde haar schouders op. Of voor hoever dat dan ging. "Sorry," meende ze.

Vaclav legde zijn handen op haar kont en kuste der op haar lippen. "Geeft niet," fluisterde hij