Zomerstop

hoofdstuk 12

{"maar als ik hem naar jou zie kijken... nouja, hij is gewoon echt gek op je."}

Vroeg ging de wekker van Hanna af. Ze ging naar de boederij. Ze had s'avonds besloten dat dat nog het minste was wat ze kon doen. Haar opa zou haar mega dankbaar zijn. Dat wist ze zeker.

Ze deed zelfs haar kaplaarzen aan. Meestal had ze dat niet gedaan. Ze waren zo lelijk dat zelfs Hanna echt niet vond dat ze daar mee naar buiten kon.

Vol goede moed liep ze door het hek van de boederij. De geiten stonden al bij het hek, verder waren er nog geen bezoekers.

Hebben we een nieuwe werknemer? Hanna draaide zich om en keek verbaasd in het gezicht van Sunny.

"Wat doe jij hier nou?" Vroeg hij.

"Dit is de boederij van mijn opa," zei Hanna. "Soms help ik hier mee."

"Nog sterkte dan met je opa."

"Dankjewel," zei Hanna. Er viel een korte nogal ongemakkelijke stilte.

"Ik werk hier soms ook weleens vrijwillig," zei Sunny.

Hanna vond het wel iets hebben. Ze hield van jongens die hielden van dieren. Zelf deed ze dat namelijk ook.

"Goed van je Sun!" Zei Hanna oprecht. "We hebben iedereen nodig."

Ze dacht dat ze Sunny's wangen iets roder zag worden. Ergens had deze jongen wel iets.

"Ik doe het graag."

Voordat er weer een ongemakkelijke stilte zou gaan vallen besloot Hanna maar te zeggen dat het beter was om aan het werk te gaan.

Beide gingen ze eigenlijk een andere kant op. Hanna deelde het voer uit aan de koeien en Sunny begon met de hokken schoonmaken van de konijnen.

"Hanna moet je kijken!" Sunny kwam na zo'n uurtje aanlopen met een bruin konijntje in zijn hand. "Hij heeft volgensmij een ontstoken oog," zei hij.

Hanna keek ernaar en gaf hem gelijk. Dat werkt hetzelfde als bij mensen. "Kan je de waterkoker aanzetten?" Sunny liep naar binnen en Hanna schreeuwde er nog achteraan dat hij ook een theedoek mee moest nemen.

Hanna ging zitten op een krukje naast het hek van de geiten. Het konijntje lag doodstil.

"Hier," Sunny gaf de theedoek en het water aan Hanna. Hanna maakte het beestje zijn oog schoon en zette hem erna weer terug in zijn hok.

"Goed dat je dat zag Sun," complimenteerde Hanna.

Sunny begon weer te glunderen door het compliment. "Dankjewel," zei hij.

Beide waren ze wat los gekomen. De hele middag hadden ze lol met elkaar en hadden ze ook nog eens veel en goed geholpen op de boederij.

Hanna was de ramen schoon aan het maken. Ze liet de spons weer in de emmer zakken en ze zag dat Sunny stond te bezemen. Ze kon het niet laten en gooide de spons op Sunny.

"Hé!" Sunny pakte de spons en kwam ermee aanlopen. Hanna rende gauw weg, maar Sunny ging achter haar aan.

"Sorry, sorry," Sunny had haar te pakken en Hanna probeerde hem nog steeds weg te duwen. "Aah!" Schreeuwde Hanna toen de natte spons terecht kwam op haar hoofd. "Nou Sunny!" Ze duwde met haar hand zijn gezicht lachend weg.

Opeens zag Hanna Dragi en Vaclav langs lopen. Dragi keek, en Vaclav eerst ook. Maar uiteindelijk draaide hij gauw zijn hoofd weg en liep hij zelfs door.

"Hé! Ook hoi," riep Hanna. Dragi was wel normaal blijven staan en zij wel hoi. "Wat heeft die nou weer?" Vroeg Hanna fronsend.

Dragi haalde zijn schouders op. Zijn gezichtsuitdrukking zei alleen iets heel anders. Hanna trok dan ook een wenkbrauw naar hem op.

"Is hij boos op me?" Vroeg ze.

"Nee dat is het niet," zei Dragi.

"Jezus wat kinderachtig dan zeg," Hanna sloeg haar armen over elkaar. Dragi trok een sprintje om Vaclav in te halen.

Derest van de middag was Hanna dan ook weer chagrijnig. "Komt dit door Vaclav?" Vroeg Sunny. Hij zag Hanna zitten met haar gezicht steunend op haar handen en een diepe frons.

"Weet ik veel. Ben gewoon moe van vandaag," bromde Hanna.

"Ik vond het anders super leuk," zei Sunny.

Hanna voelde zich een beetje opvrolijken. Sunny was één van de liefste jongens die ze kende in haar leven en dit was ook weer super lief. Ik vond het ook gezellig met jou, zei Hanna. Spontaan liep ze naar hem toe en gaf hem een knuffel. "Dankjewel voor je goede hulp hier."

Sunny's gezicht stond alsof die de loterij gewonnen had. Hanna glimlachte nog eens extra naar hem en liep toen weg.

Op het kruispunt vlak bij haar huis twijfelde Hanna. Zou ze de afslag links of rechts nemen? Naar haar opa of naar huis? Ze besloot links te gaan en kwam al snel uit bij het ziekenhuis.

Hanna walgde van de geur toen ze naar binnen liep. Wat een misselijkmakende lucht toch ook altijd. Ze had zin om haar neus dicht te knepen, maar deed het niet. Hoe raar zou iedereen dan wel niet naar haar kijken?

Snel liep ze naar de afdeling waar haar opa lag. Kamer 115 zocht ze. Toen ze hem eenmaal had gevonden liep ze gauw naar binnen.

"Verassing!" Hanna spreed haar armen en kijk haar opa vol enthousiasme aan. Hij zag er een stuk beter uit dan gisteren, vond ze. Nu hij lachte om Hanna al helemaal.

Hanna keek op haar horloge en zag dat ze er al een uur was. Met haar opa was het altijd gezellig. Op het tafeltje stonden wel drie glazen. "Had u dorst?" Vroeg ze lachend.

"Nee, één is van Vaclav. Hij was hier vlak voor jou."

"Oh," Hanna kon niet even blij reageren als anders. Het was ook anders, Vaclav was tenslotte boos ofzoiets, op Hanna.

"Hij heeft er moeite mee dat ik hier lig," opa fronste. "Ik wil zo graag trainen met hem, maar het kan gewoon echt niet."

Hanna zweeg een beetje. Ze wist niet goed wat ze nu moest zeggen over Vaclav.

"Jullie hebben de laatste tijd steeds meer discussies hè?" Vroeg hij. "Maar tegelijkertijd zien jullie elkaar ook meer dan normaal."

Hanna kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Op deze manier praatte ze eigenlijk nooit met haar opa over Vaclav. "Klopt," zei ze.

"Hanna," opa pakte haar hand. "Één ding moet je áltijd onthouden. Hij zou altijd het beste voor je willen. Wees zuinig op zo'n jongen." Hanna wist dat ook wel. Soms was het alleen zo lastig om nu echt zijn gevoel te weten. Vroeger niet, alleen de laatste tijd. Uit hoe opa praatte wist Hanna dat hij ook met Vaclav over haar had lopen praten.

"Nou weet ik hier echt niks over hoor. maar als ik hem naar jou zie kijken... nouja, hij is gewoon echt gek op je."

"Pff," weef Hanna weg. "Niet op die manier hoor opa."