Zomerstop

hoofdstuk 22

De weken gingen mega snel zo met haar studie, had Hanna het idee. Voor ze het wist was het alweer herfstvakantie.

Vasaaa♡♡♡: ik MOET je spreken. 3 uur jou thuis?

Het eerste wat ze zag was dat ze de hartjes nog steeds niet weg had gehaald bij zijn naam. haar hart begon sneller te kloppen. Was ze niet duidelijk genoeg? En waarom drie uur als kwart voor negen z'n wedstrijd begon?

Ze wist niet wat en of ze wel moest reageren. Faya was hier in huis. alleen voor Rick dit keer. En om haar nu te moeten storen vond ze een beetje onzin.

Hanna: oké

Impulsief als ze was had ze het al geschreven voor ze het wist. Ze werd kwaad op haarzelf. Dat was niet de afspraak die ze met haar hoofd had gemaakt.

Zo kortaf als zij was, was hij ook. Ze had het idee dat hij haar na deed. Hij schreef namelijk niks meer terug.

Hanna keek op haar horloge. Nog één uur had ze om zich om te kleden. Ze snelde naar de spiegel en tegelijkertijd kast toe en trok hem wild open.

Eigenlijk vrijwel meteen liep ze met een schuldig gevoel terug. Wat deed ze in vredesnaam? Wat kon haar het nu interesseren hoe ze eruit zag?

Zo erg zag ze er serieus niet uit op het moment. Ze kende zichzelf. als het wel zo was dan had ze echt wel wat anders aan gedaan. Maakt dan ook niet meer uit hoe slecht dat eigenlijk is.

Een uur lang had ze nog de tijd, lang genoeg om nog wat door te nemen voor haar studie.

Met haar oortjes in zat ze een samenvatting te schrijven over wat ze laatst had geleerd in de les. Opeens zag ze iets bewegen in haar deuropening die open stond.

Ze keek opzij en zag Vaclav geleund tegen de post met zijn armen over elkaar. Meteen ging haar hart een stukje sneller kloppen, maar ook dacht ze aan de vernedering. Dit was de eerste keer dat ze weer iets tegen elkaar zouden zeggen sinds zo'n drie maanden. Drie maanden waarin ze hem mega erg had gemist.

"Hoelang stond je daar al?" Vroeg ze snel.

"Lang genoeg om te kunnen zien hoe jij je huiswerk doet met muziek in," antwoorde Vaclav gevat. Hij glimlachte terwijl zij minder vrolijk keek. Wat was hier hier nou grappig aan?

Er viel een stilte van een halve minuut die zij erg ongemakkelijk vond. Hem leek het vrij weinig te interesseren.

"Dus jij vind me leuk?" Het was het tweede wat die zei. Meteen waar het op neer kwam. Geen ingewikkeld verhaal, niks niet.

Hanna deed haar mond open en toen weer dicht. Wat moest ze hier nu weer op zeggen? Nee? Dan loog ze plus hij had eigenlijk haar bevestiging al. Ze haalde dus maar haar schouders op. "Nog gecondoleerd," zei ze van onderwerp veranderd.

"Ja, jij ook." Eindelijk gingen ze mondhoeken wat hangen. "Ik wou er voor je zijn Hanna."

Ze kromp wat ineen van zijn harde stem. "Sorry," zei ze zacht. Meteen durfde ze hem niet meer aan te kijken. Hij was duidelijk boos.

Hij nam naast haar plaats en zuchtte luid. "Waarom heb je niks van je laten horen?" Vroeg die nu.

Allemaal vragen die ze had verwacht, maar waar ze eigenlijk niet echt een gepast antwoord op had. "Ik uhm, dacht eigenlijk dat ik een afgang kon besparen zo ofzoiets," luchtig haalde ze haar schouders op.

"Je hebt niet eens aan mij gevraagd hoe ik erover dacht," verweet Vaclav Hanna.

"Is dat niet duidelijk dan?" Vroeg ze een beetje beschamend.

"Nee!" Hij zei het op een harde en bozige toon. "Ik vond jou ook leuk. Al heel lang zelfs. De enige rede waarom ik er nooit wat mee deed was omdat ik je niet kwijt wou raken als vriendin. Waarom denk je anders dat al mijn andere relaties zo snel uit waren?"

"Maar-"

'Nee niks maar Hanna. Ik vond jou leuk en je kan er niks aan veranderen. Weet je wel niet hoe kut ik me de afgelopen maanden heb gevoeld? Je hebt me laten vallen."

Hanna liet zich niet zo snel beledigen en dit vatte ze toch echt op als een belediging. "Jij hebt anders toch ook niet echt mij het gevoel gegeven dat je me leuk vond hoor. Hoezo eigenlijk niet? Dat had je veel eerder kunnen zeggen."

"Jij liet mij daar niet de kans voor."

"Onzin, de enige rede waarom jij het niet kon zeggen is omdat ik geen Estelle, Tiara of Renske ben... sukkel." Alle drie waren het exen van Vaclav. En niet de minste ook.

Langzamerhand begon het gesprek weer uit de hand te lopen.

"Dat. Is. Niet. Waar! Weet je wel hoe hard ik me best heb gedaan? Jij bent gewoon zo naïef dat je nooit wat zag."

Ze dacht terug aan de laatste tijd, maar kon zich niet meer bedenken of hij nou met haar flirtte of niet. Het was raar om opeens te weten van iemand die je heel lang kent dat als de tijd dat je met elkaar om was gegaan elkaar leuk vond.

"Laten we maar geen ruzie maken nu ja?" Hij haalde een hand door zijn haar.

Weer viel er een lange stilte.

"Weet je nog toen ik je zoende?" Vroeg Vaclav.

Hanna knikte. Dat stond nog in haar geheugen gebrand.

"Toen vond ik je ook al leuk. Je wilt niet weten hoelang ik dat al wou doen."

Hanna's wangen werden helemaal rood. Opeens was ze zich van alles bewust wat er gebeurde.

Ze dwong zichzelf om hem aan te kijken. Hij keek haar ook aan. Een prangende blik die hij wel vaker had. Het koste dan altijd zoveel moeite om hem los te maken. Twijfels sloegen ook meteen weer toe. Zou die medelijden hebben dat die zegt dat die haar ook leuk vind? Zal het niet snel saai worden?

Twijfels werden steeds waziger toen hij met zijn hoofd dichterbij kwam. Vorige keer was het onverwachts en opeens, maar nu was ze zich van alles bewust. Hij drukte zijn lippen zacht op die van haar en dwong met zijn tong haar mond binnen. Hij had zijn armen om haar heen geslagen. Ze voelde zijn warme lichaam tegen dat van haar. Zijn hartslag was versneld en ze kon wel raden dat dat het bij haar ook was.

Ze wou niet loslaten, en naar haar idee hij ook niet. Maar opeens werd haar inmiddels dichte kamerdeur open geramd.

"Oh shit," razend snel lieten ze elkaar los. Faya stond geschrokken in de deuropening. "Ik wou vragen wie er bij je was, maar uhm... ik ga wel weer." Spastisch wees ze met haar duim naar achter en ze vertrok.

Hanna keek opzij en Vaclav barstte in lachen uit. Met al haar kracht probeerde Hanna niet te lachen, maar het lukte voor geen meter. Ook zij begon keihard te lachen.

"Moeten we ondertussen niet naar je wedstrijd?" Vroeg Hanna met een lichte grijns.

Vaclav glimlachte breed. "Laten weten dat maar doen."