Zomerstop

hoofdstuk 19

{"Wat heb ik gedaan?"}

Hanna had het idee alsof haar hele haar in de war zat en dat haar kleding stonk naar verotte eieren. Naarmate ze dichter naar Vaclav's appartement was gaan lopen, sloegen de twijfels steeds meer toe. Diep van binnen zat de hoop dat hij niet thuis was. Misschien bij Nemanja? Of gewoon extra training. Het was oprecht ook niet vaak dat Vaclav thuis was.

Net toen ze de hoek omliep en de flat zag, zag ze licht in het bovenste penthouse branden. Nog iets wat Nemanja, Dragi en Vaclav gemeen hadden. Ze woonde alle drie in een penthouse.

Het was redelijk laat in de avond. Ze scheen met haar mobiel op de knopjes met huisnummers. "Honderdveertig," mompelde ze. Toen ze hem zag hield ze nog even haar vinger erop. Als ze nu aan zou bellen kon ze niet meer terug. Ze had het idee alsof deze beslissing haar hele leven kon veranderen.

Afgelopen nacht had Hanna het hele verhaal in haar hoofd al wel drie keer afgespeeld. Één ding wou ze niet, en dat was voorschut staan. Daarom zou ze er alles aandoen om hem het gevoel te geven dat ze niks van hem wou. Ze wou het alleen maar even kwijt.

Snel drukte ze de knop toch maar in. "Hanna?" Klonk de verbaasde stem algauw.

"Ja, ik ben het," zei Hanna zoals ze dat ze goed ongemakkelijk kon laten klinken zonder dat het de bedoeling was.

Toen ze de zoem hoorde en de deur openduwde, liep ze met lood in haar schoenen de trap op. De lift ging sneller dus vermeed ze. Uitstellen was ze goed in.

"Hé," Vasa klonk ook nogal ongemakkelijk toen hij haar zag.

Hanna probeerde haar adem normaal te krijgen, maar de combinatie twaalf trappen en een mega sexy, natuurlijk shirtloze Vasa voor haar, lukte het amper. Het was nog niet dat ze het nooit gezien had. Vaak genoeg zelfs. Ze zag hem vaker zonder dan met shirt.

Hij liet haar binnen. "Ga zitten," zei hij nog.

Hanna ging er niet op in. "Ik blijf liever even staan." Als Hanna zenuwachtig was, gingen haar ogen altijd mega groot staan. Ze had het zelf amper door, maar haar ogen waren zo groot als schotels.

"Wat is er Han?" Vroeg Vaclav achterdochtig.

Hanna opende haar mond en sloeg hem weer dicht. Wat was dit gênant zeg. Haar hele tekst die ze die nacht had uitgedacht, was ook opeens verdwenen. Het kwam op haar hersens en creativiteit aan.

En toen opeens, vloog er als een razende een hele lap tekst uit haar mond.

"Ik ben verliefd op je." Ze zag Vasa's ogen meteen groter worden, maar voor hij haar gênant kon afwijzen hield ze hem tegen door haar naar voren te steken. "Het maakt niet uit Vasa, ik snap dat jij niet hetzelfde voelt, ik bedoel. Je schaamt je lichtelijk hard met mij in de buurt, wat opzich dan ook nog wel logisch is want ik vraag me dus echt af hoe mongolisch ik me wel niet heb gedragen af en toe bij jou in de buurt. Nee echt ik schaam me dood. Mijn punt is," Hanna slikte. Ze praatte zo snel dat ze eigenlijk niet genoeg adem meer had. "Jij bent een voetballer, Hanna zuchtte en had ook nog geen keer geknipperd met haar ogen die begonnen te prikken. En ik ben nou niet echt een vrouw die je verwacht met een voetballer. Dus ik snap het helemaal en ga je ook vooral niet schuldig voelen. De rede waarom ik dit hele verhaal wat natuurlijk nergens op slaat vertel is omdat ik vind dat we geen vrienden meer kunnen zijn... niet dat jij het nog zou willen, maar ookal zou je dat wel, zou het alleen maar ongemakkelijk zijn."

Elke zin, elk woord klonk ironisch uit Hanna haar mond. Ze kon zich niet voorstellen dat ze zich ooit nog zo voorschut kon gaan zetten bij haar ex beste vriend. Vanbinnen was het alleen niet allemaal zo sarcastisch meer. Het voelde alsof ze op het punt stond om in huilen uit te barstten.

Ze keek voor het eerst sinds het hoge woord eruit was, op naar Vaclav. Hij zei niks, letterlijk niks. Hij keek haar alleen maar heel serieus aan. Ook zijn ogen waren groot.

Hanna keek van hem naar links en weer naar hem. "Was dat het dan?" Het voelde als een soort bevestiging van het hele verhaal, wat Hanna opzich weinig verbaasde. Alles wat ze zei was nou eenmaal waar, het kwam niet als een shock dat Vaclav dit, ookal was het maar met een blik, bevestigde.

Achter zich hoorde Hanna opeens de vloer kraken. Geschrokken keek ze om. Iedereen zag ze staan. Nemanja, Dragi, Faya, Appie en Donny. En alle vijf keken ze haar geschrokken aan. Het was ook wel een heel pleidooi wat ze had gezegd, besefte ze.

Toen ze een kwartier zo ongeveer geleden naar binnen liep bij Vaclav had ze de deur niet dichtgedaan. Stom besefte ze nu. Ook was het nogal stom dat ze nog eerder die dag Faya had ge-appt over dat ze Vaclav dit alles duidelijk ging maken. Als ze het nu in haar hoofd na ging, leek het wel alsof ze gek was geworden. Dat dacht Faya natuurlijk ook.

Ze maakte snel dat ze wegkwam. In de deuropening duwde ze Faya aan de kant. Ze rende haast weg. Alle trappen af naar beneden.

"Gast, ga erachter aan man," hoorde ze Appie nog zeggen. Maar Vaclav kwam niet, en Hanna had zojuist precies de rede vertelt waarom.

Zij was niet dat knappe meisje uit Amsterdam. Helemaal geen meisje die ooit iets zou hebben met een voetballer. Dat kon gewoon niet.

Thuis was het enige was ze deed huilend naar haar kamer rennen en neerstorten op haar bed. Er was toch niemand thuis als ze naar eerder vandaag iedereen moest geloven.

Toch hoorde ze iemand op het begeven moment haar kamer inlopen. Ze voelde dat de persoon op haar bedrand was gaan zitten.

"Gaat het meisje?" Het was haar opa. Hij legde een hand op haar schouder. Verbaasd keek Hanna hem aan. "ik mocht een keer een dagje naar huis," verklaarde hij.

"Wat goed!" Probeerde Hanna zo enthousiast mogelijk te zeggen. Er was al niks meer aan toe doen. Hij had haar rode betraande ogen allang gezien.

"Vaclav, niet?" Vroeg hij.

Hoe wist hij dat toch altijd. Hij was nog erger dan haar eigen moeder. Terwijl die kon er ook was van. Ze wisten altijd meteen was er aan de hand was, terwijl Hanna een redelijk gesloten boek was.

"Ik... heb... het hem... vertelt," Hanna kon moeilijk praten door het gehuil dat alleen maar erger werd.

Meisje toch, haar opa vroeg niet door. Hij trooste alleen maar. Precies wat ze nodig had. Wat had ze hier toch weer een groot drama van gemaakt.

Als je denkt dat dit het grootste drama is, heb je het volgende hf nog niet gelezen ;)

P.s. ooit word alles beter. Alleen het volgende hf word nog heel erg.