Zomerstop

hoofstuk 20

Sorry dat het zo lang duurde. En ook meteen sorry voor dit depressieve hoofdstuk. Hierna word alles beter guyss! :p :p oja en ik probeer hierna zo snel mogelijk nog een hoofdstuk te posten.

{"Dus je zorgt maar dat het goed komt."}

E

n toen ging die week opeens heel snel. Hanna werd op de woensdag wakker. Twee dagen na hét incident. Die dinsdag had ze iedereen en alles genegeerd. Vaclav die had natuurlijk niet geprobeerd contact te zoeken en Hanna schaamde zich ervoor dat dat haar teleurstelde.

Ze zouden opa terug gaan brengen in de middag naar het ziekenhuis. Één dag mocht die naar huis. En die dag was voorbij. Alleen die middag werd ochtend. Vanaf dat moment stond Hanna's leven pas echt stil. Hij had een hartaanval gehad.

Het eerste wat de Ambulance broeder zei tegen Hanna's moeder was: "het ligt niet aan dat hij hier was mevrouw. Het had ook in het ziekenhuis gebeurd." Hij praatte over opa alsof die al dood was, maar dat was die niet.

Op dit moment werd hij kunstmatig in leven gehouden. Alleen omdat het beter voor hem was, heeft Serja na twee dagen besloten de stekker eruit te trekken. Precies zoals hij zelf wou. Hij wou niet op zo'n manier doorleven.

Dit was pas met lood in je schoenen ergens heen lopen, besefte Hanna zich. Ze slenterde door de gang van het ziekenhuis. Stuk voor stuk mocht de hele familie afscheid gaan nemen.

Hanna's hart deed pijn. Letterlijk gewoon zeer. Alsof erop getrapt werd door een kudde olifanten. Hoe kon zoiets toch zo snel gaan? Vroeg ze zich af. Tranen liepen sinds vanochtend pas echt over haar wangen. Die twee dagen ervoor zat dat sprankje hoop op overleven er nog en durfde ze niet te huilen.

Net toen Hanna de deur van de kamer waar haar opa lag open wou doen, liep Vaclav het kamertje uit. Hij bleef een aantal seconden voor haar staan. Niks zeiden ze, ze keken elkaar alleen maar aan met hun betraande ogen. Hij leek even verdrietig als haar. Ze wilde hem zo graag knuffelen, maar het kon niet. Ze mocht dat niet toelaten van zichzelf. Vaclav liep ook alweer weg.

Ze durfde eerst niet te kijken en kneep haar ogen stijf dicht. Maar toen ze besefte dat het niet ging werken, deed ze ze toch maar open. Daar lag die dan.

Ze zat er niet lang. Elk familielid moest nog even apart tijd met hem krijgen. In die tijd dat ze er zat deed ze ook niks anders dan naar hem staren. Ze praatte niet met hem zoals de meeste zouden doen. Ze geloofde niet in die dingen. Wat zou het nou helpen?

Drie dagen daar weer na was de begrafenis. Hanna sloot zich compleet buiten van iedereen. Faya had dat duidelijk door. Haar ouders en Rick natuurlijk niet. Die stonden in dezelfde positie als zijzelf. Het enige wat ze wist was dat haar moeder de begrafenis aan het regelen was en Rick elke dag boos stond te voetballen.

Eten probeerde ze te halen op de momenten dat ze niemand op weg naar de koelkast tegen zou komen. Het was de enige informatie die ze dus had.

Hanna zat nu op haar bed in een zwarte jurk. Weer wat anders dan liggen in haar pyjama in bed. Precies uit haar raam had Hanna zicht op het goaltje in de tuin die er al zo'n eeuwigheid stond. Rick trapte er een aantal keer vol de voetbal in. Ze vond het zo zielig voor hem. En voor haar ouders. En voor Vasa... dat was nog één van de ergste dingen. Beseffen dat je dierbare even veel pijn hadden als zijzelf.

In de auto was de stilte om te snijden. Nog een rede waarom Hanna iedereen vermeed de afgelopen dagen. Het gezin was niet zo van het praten en de spanningen die dat opleverde was nogal ongemakkelijk.

Het liefst rende Hanna weg toen ze eenmaal op haar stoel zat te kijken naar de kist die op een soort van klein podium iets stond. Er is Hanna gevraagd of ze iets wou zeggen, maar dat weigerde ze resoluut af. Ze zou niet uit haar woorden komen door het huilen.

Het standaard proces bij een begrafenis was afgelopen en nu brak het O zo leuke moment aan dat de kist in het gat werd gelegd. Vaclav stond in een zwart pak tegenover haar. Faya, Rick, Nemanja en zelfs Dragi waren er ook allemaal bij. Allemaal stonden ze tegenover Hanna. Faya natuurlijk naast Rick. En op dat moment irriteerde het Hanna even heel erg. Alsof er een soort onrealistische muur was tussen haar vrienden en haarzelf. Iedereen had haar de afgelopen dagen vermeden. Ze kende haar goed, want het had inderdaad geen nu gehad om een gesprek aan te knopen.

Snel was de gedachte over. Het draaide nu even niet om haar. Daarnaast had ze het al druk genoeg met haar tranen wegvegen, die als een waterval over haar wangen bleven rollen. Ze zag dat het bij Vaclav niet hetzelfde was. Hij keek een soort van uitdrukkingsloos.

Gelukkig zat alles er snel op. Ze wou hier gewoon liever niet zijn. Na afloop kwam Faya wél naar haar toe. "Dit is het foute moment, maar je luistert maar want anders vergeet ik weer wat ik wou zeggen. Jij en Vaclav hebben elkaar nu nodig. Dus je zorgt maar dat het goed komt."

Het was zo het slechte moment. Meestal trok Hanna zich heel erg aan wat haar beste vriendin haar mening was, maar het boeide haar nu oprecht niet.

Ze ging helemaal niks. Later zou ze ook niet zomaar naar hem toe kunnen als er iets ergs was. Dit hoorde bij een vriendschap verbreken toch? Wat klonk het toch weer kinderachtig in haar hoofd, besefte Hanna.