Zomerstop

hoofdstuk 17

{"Sorry dat ik je zoende"}

Hanna kon de hele nacht niet slapen. Normaal had ze daar nooit moeite mee. Tenzij het heel warm was, of ze had teveel suiker gegeten. Nu had het een hele andere rede.

Haar telefoon wou ze net uitgaan zetten zodat ze daar niet meer Door afgeleid zou worden, toen ze opeens Faya zag bellen.

Faya was naar een feest in Amsterdam en zoals gewoonlijk was Hanna niet mee gegaan.

"Als je me belt om één van je bekende 'ik ben dronken en wil aandacht' praatjes te houden hang ik op," opende Hanna het gesprek.

"Ik behen gegevahallen," piepte een Faya. Hanna kon horen dat ze aan het huilen was. "En een jongen. Ik heb hem weg geduwd en wouhou toen toen weggaan."

Hanna keek even paniekerig om haar heen. "wat kan ik doen? Wacht, nee zeg waar je bent ik kom eraan."

"Het is donker ik zie niks!" Schreeuwde Faya paniekerig.

"Schijn met je mobiel," Hanna kon het niet schreeuwen. Iedereen in haar huis was tenslotte al aan het slapen.

"Kliangelstraat!" Riep Faya.

"ik kom eraan!" Hanna hing meteen op. Recht in haar bed zat ze al. Wat moest ze doen? Die vraag speelde zich voortdurend af in haar hoofd.

Gelukkig kreeg ze nadat ze zichzelf rustig had gemaakt een ingeving. Nemanja bellen, hij had een auto. Faya zou het niet leuk vinden, maar meer kon ze echt niet bedenken. Haar geniale hersens lieten der behoorlijk in de steek.

"Hanna?" Nemanja nam op met een slaperige stem.

"Haal me op met je auto, daarna moeten we naar de Kliangelstraat!"

"Sorry Hanna maar ik moet morgen vroeg op en-"

"Het gaat om Faya." Zei ze. Hij kon haar nu niet in de steek laten.

"Oké ik kom." Hij leek meteen wakker aan zijn stem te horen. "Shit... ik kan niet rijden, ik heb teveel alcohol op."

"Hoe kan je dan ook zo dom-"

"Wacht, Vasa rijd! Je ziet me zo." Nemanja hing op.

"Verdomme." Vloekte Hanna. Snel deed ze een broek aan en een shirt. Strikte ze de veters van haar schoenen en wachtte ze ongeduldig tot ze de auto van Nemanja zag.

Nemanja stapte uit waardoor Hanna voorin moest zitten. "Waarom moet ik voorin?" Vroeg ze toen ze eenmaal zat.

"Omdat ik echt helemaal gek word van die gast," Vaclav keek strak voor zich uit op de weg.

"Wat is er nou precies aan de hand?" Vroeg Nemanja met luide stem.

"Ze was gevallen nadat een jongen iets deed wat ze niet wou, zoiets. Weet het alleen niet zeker," Hanna keek ook recht voor zich uit. Als Faya nou gewoon één keer zich niet als een hoer gedroeg, speelde er in Hanna's hoofd af.

In een steegje dat er redelijk verlaten uitzag, troffen ze Faya aan. Midden op de weg lag ze met haar been in een positie die niks goeds kon betekenen.

Overbezorgde Nemanja sprong uit de auto en rende naar zijn zusje toe. Faya's mascara zat op haar wangen ookal leek het erop dat ze nu niet aan het huilen was.

"Gaat het wel?" Nemanja was goed in het maken van drama en knielde bij haar neer.

Faya duwde zijn hand weg. "Zorg nou maar dat ik in een ziekenhuis kom. Ik heb het koud en mijn been doet pijn."

"Daar was ze weer. Faya de 'maak niet van alles een probleem' vriendin."

Hanna en Vaclav stonden het beide vanaf de auto te volgen. "Heb je hulp nodig?" Vroeg Vaclav aan Nemanja toen hij Faya wou optillen en naar de auto wou brengen.

"Zo dik ben ik nou ook weer niet ja!" Schreeuwde Faya bot. Hanna kon haar lach niet inhouden en steunde met haar elleboog op de zijkant van de auto. Ze haalde haar hand door haar haren en voelde een paar ogen naar haar staren.

Ze keek opzij naar Vaclav. "Ik heb Appie gesproken gisteren," zei hij. Hanna's wangen werden licht rood en ze keek meteen weg. Wat wou hij hiermee zeggen? Dat Abdelhak het had doorvertelt? Ze had het zelf nog niet eens bevestigd.

"Dat is leuk voor je," zei Hanna kalm. Hij mocht geen enkel spoor krijgen dat zij hem leuk vond.

"Hij zei iets apa-"

"Ja rijden Vasa," zei Nemanja die samen met Faya op de achterbank zat.

Vaclav kende Amsterdam op zijn duimpje en reed rechtstreeks door naar het ziekenhuis. Bij de eerste hulp werden ze gelukkig eens een keertje wel snel geholpen. Één iemand mocht mee, en zoals logisch was dat Nemanja.

"Zullen wij naar buiten gaan?" Vroeg Vaclav.

"Oké," zei Hanna droog.

Het was best koud voor een zomeravond. Hanna bevroor zowat doordat ze door de haast een hemdje had aangetrokken.

"Neem deze maar," Vaclav deed zijn vest uit en Hanna pakte het dankbaar aan. Ze ging zitten op het bankje dat tegen de stenen muur aanstond. Het was pikdonker en ze zag niet veel.

"Wat gaat er mis?" Vroeg Vaclav.

"Wat?" Hanna keek hem fronsend aan. Ze wist niet wat die bedoelde.

"Tussen ons," verduidelijkte hij.

Er viel een stilte van een paar seconden. "Weet ik niet," loog Hanna. Ze wist prima waar het mis ging. Het lag aan haar. Zij vond hem leuk, dus zij vermeed hem.

"Sorry dat ik je zoende, en sorry dat ik wegliep zomaar toen ik jou met die jongen zag."

Rick, die Hanna ook al had ingelicht - eigenlijk had ze het in de thuis app groep gezet - kwam opeens aanrijden op zijn fiets.

"Wat doe jij hier?" Vroeg Hanna verbaasd. Vaclav hoorde ze naast haar zuchten. Ze keek hem nog even aan, maar liep toen naar Rick toe.

"Waar is ze?" Vroeg hij. Hanna liep met hem mee naar binnen en toevallig stond daar Nemanja.

"Ik ben door Faya weggestuurd," lachte hij. Zijn lach verdween toen hij Rick zag. "Wat doe jij hier?" Vroeg hij.

"Gaat het goed met haar?" Weer vermeed Rick de vraag. Hij wou verder lopen, maar Nemanja ging voor hem staan. Kinderachtig vond Hanna.

Rick haalde een wenkbrauw op. Hij was minstens even groot als Nemanja en het zag er ook niet heel bedrijgend uit.

"Ze voelt zich prima, je mag gaan." Faya werd de wachtkamer binnen gerold in de rolstoel waarin ze zat.

"Rick?" Vroeg ze verassend blij.

"Hé," zei hij.

Vaclav die inmiddels ook alweer terug de wachtkamer in was stond lachend toe te kijken naar Nemanja's geïrriteerde gezicht. "Lekker bezig Ricky," hij sloeg op Rick's schouder.

Hanna zou toch zweren dat ze haar broertje licht zag blozen en dat Faya haar hoofd lachend neersloeg.

"Mooi gips," verbrak Hanna droog de stilte die volgde.