Zomerstop

hoofdstuk 23

Het was de eerste keer dat ze samen hadden afgesproken bij haar. Als in een ander soort afspraakje als vrienden dan.

Hanna voelde zich anders dan normaal, en had het idee dat ze extra haar best moest doen. Ze had nog nooit een echte relatie gehad. Nou hadden ze ook nog niet officieel, het was in ieder geval door beide partijen nog niet gevraagd. Ook waren ze er niet dieper op in gegaan. Misschien wou hij niet eens een relatie.

Toen er op de deur werd geklopt, snelde ze er naar toe. Normaal keek ze niet eens wie er voor de door stond. Ze wist dan dat hij het was, trok de deur open en liep weer weg. Maar ja. Het was niet meer normaal en het gaf Hanna de kriebels bij het idee dat het het ook nooit meer zou worden.

"Hoi," het was geen nuchtere hoi, of een hoi zoals normale mensen bij elkaar zouden zeggen. Ze zei het naar haar gevoel echt als een mongool.

"Hé." lachte hij. Duidelijk had hij gemerkt dat ze stuntelde met haar hoi.

"Ga eens zitten," beval hij haar in haar eigen huis.

Ze keek hem niet begrijpend aan, maar deed wel wat die vroeg. En opeens leek alles wat ze deed wel stom te zijn. Ze ging zitten maar voor haar gevoel zakte ze er helemaal in, de bank.

Hij kwam tegenover haar staan, pakte haar handen die een beetje trilde van zenuwen, boog zich voorover en keek haar aan. Het koste haar moeite om terug te kijken.

"Doe eens even niet zo zenuwachtig," hij lachte er bij. Een lach waarvan Hanna smolt. "Normaal was je ook niet zo, dus doe maar normaal ja?"

Hanna knikte haar hoofd. Hij had ook gelijk. Ze moest doen hoe ze normaal ook zou doen, en dat was niet zo.

Hij gaf haar snel een kus op haar mond en een knipoog.

"Wat te drinken?" Vroeg ze zo normaal mogelijk.

"Ja," zei hij. Hij maakte het zichzelf wat gemakkelijker op de bank.

Hanna liep naar de keuken toe. Ze wist precies wat die wou. Een Cola Light. Ze zuchtte toen ze zag dat het er niet stond en liep naar de berging waar ze een nieuwe fles haalde.

Net toen ze had ingeschonken, keek ze naar buiten. Het was voor het eerst sinds tijden dat het weer eens regende. Zomer was echt Hanna's seizoen, maar van regen kon ze ook heel erg genieten.

Al snel raakte ze verdwaald in haar eigen gedachten. Ze raakte uit haar trans toen ze twee handen op haar schouders voelde. Ze voelde een warme wang tegen die van haar en spontaan werd ze weer helemaal rood. Waarom was ze toch zo slecht met jongens?

"Ik vroeg me af waar je bleef? Ben je soms bang van me geworden?" Fluisterde Vaclav in haar oor.

"Nee ik uhm," ze vervloekte zichzelf om de uhm. Nu leek ze zenuwachtig en verlegen, precies wat die wou. Ze hoorde hem ook zachtjes lachen.

"Vasa stop," lachte ze. Ze wurmde zich onder hem vandaan met het glas in haar hand.

"Mag ik niet meer aan mijn eigen vriendinnetje zitten?" Vroeg die.

Met een ruk draaide Hanna zich om. "Vriendinnetje?" Vroeg ze.

"Oh? Niet. Uhm," ongemakkelijk haalde Vaclav een hand door zijn haar. "Ik dacht dat het wel duidelijk was wat ik voor je voel toch? Ik bedoel..."

Ongemakkelijk stonden de twee tegenover elkaar. Hanna met haar rug tegen het aanrecht. En hij voor haar.

"Ja... maar, vind je ook niet dat het een beetje snel gaat dan?" Vroeg Hanna. Stomme vraag. Tuurlijk vond hij dat niet. Zo ging het altijd bij zijn vriendinnetjes en hem. "Sorry," mompelde ze er meteen zachtjes achteraan. Ze wist niet waarom ze het zei, maar toch deed ze het.

"Waarvoor?" Vroeg Vaclav.

Hanna haalde haar schouders op.

"Je hebt gelijk," zuchtte die. "Alleen hoe moeten we het dan aanpakken?"

Nogmaals haalde Hanna haar schouders op. Dat vroeg zij zich eigenlijk ook af.

"Zullen we dan maar genieten van elkaars aanwezigheid zonder dat we het een relatie noemen?" Hij straalde bij zijn eigen plan. "Dan moeten we natuurlijk wel héél veel samen zijn."

Hanna lachte en tikte hem op zijn neus. "Goed plan Vassie."

"Vassie?" Quasi beledigd keek hij haar aan.

"Ja," zei ze eigenwijs.

Hij sloot haar in door beide handen aan een kant van het aanrecht te zetten. Ééntje tilde hij weer op en legde hem om haar kin.

Hanna kreeg het er spontaan warm van. Ze wou wegkijken, maar besloot het niet te doen. Ze keek naar hem omhoog en wachtte tot hij haar zoende. Alleen deed hij dat niet. Opzeker om haar te plagen, wist ze.

Net toen zij dan naar hem toe wou buigen keek Vasa verschrikt op door het raam dat leidde naar de tuin.

Ze keek om en keek recht in het gezicht van Sunny. Hij keek alles behalve blij. Nee sterker nog, hij keek woedend. En Hanna wist precies waardoor.

Hij was zo'n beetje de enige die ze toe liet vlak na de begrafenis van haar opa. Hij troostte haar en wist alles. Hij was er voor haar geweest. En dat deed haar zoveel, dat ze hem bijna meer dan gewoon leuk was gaan vinden. Alleen nu besefte ze pas dat dat alleen kwam doordat ze hem als enige zag. Ja het was een leuke jongen, maar haar gevoel voor Vaclav ging veel dieper.

"Sunny laat het me uit-"

Sunny snelde alweer weg. Hij rende haast weg.

"Leggen," mompelde ze uiteindelijk zacht.

Vasa keek haar een beetje raar aan toen ze weer aandacht voor hem had. "Wat was dat?" Vroeg die.

"Lang verhaal," zuchtte ze. "Ik voel me zo lullig," ze sloeg haar handen voor haar gezicht. "Wat ben ik toch ook een trut."

"Zeg dat niet Hanna," hij trok haar in een knuffel en nam haar mee naar de bank, waar ze beide op plofte.

Hij keek haar nogmaals vragend aan waardoor ze maar begon te vertellen.

"Hij was zovaak bij me na de begrafenis. Door hem ben ik er een beetje overheen gekomen, en sinds college begon en jij weer terug kwam ben ik hem helemaal vergeten. Terwijl ik weet dat hij me volgensmij wel leuk vond. Ik ben zo'n enorme bitch."

"Hij had even goed geen misbruik van de situatie mogen maken. Hij wist dat je hem nooit écht zag staan toch? Wat verwacht die dan."

"Je hoeft het niet goed te praten," zuchtte Hanna. "Het punt blijft dat ik het niet zo stom had moeten afhandelen. Nu denkt die vast dat ik de hele tijd misbruik van hem gemaakt heb. Terwijl hij was echt aardig."

"Waarom lach je?" Vroeg Hanna toen ze na een poosje merkte dat hij eigenlijk redelijk blij keek naar haar verhaal.

"Laat ik dat maar niet zeggen voordat je klaar met mij bent," hij hefte zijn armen omhoog en Hanna ging ertegenaan liggen.

Voor een moment verstijfde ze even. Hij sloeg zijn armen over haar heen en fluisterde dat ze moest ontspannen, waar ze heel hard haar best op deed.

"Zeg het nu maar, ik beloof niet boos te worden." Ze sloot haar ogen terwijl Vaclav door haar haren aaide.

"Nou, ik was altijd al een beetje gefrustreerd door die gast. Weet je nog toen ik doorliep en je geen gedag zei bij de boederij? Sorry hoor, maar hij deed altijd alsof jij zijn bezit was. Nu is het... tenminste duidelijk ofzo."

Hanna kwam omhoog en keek hem met samengeknepen ogen aan. "Jij was gewoon jaloers Meneer Cerny."

"Gaat mevrouwtje arrogant doen," hij legde zijn hand op haar mond en drukte der weer zachtjes in zijn schoot.