Storm at heart (greek)

Κεφάλαιο 10

 Αυτή τη φορά το Λονδίνο δεν της έκανε τη χάρη. Ο ουρανός ήταν γκρίζος και βροχερός. Σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου βροχή σήμαινε συνήθως μια γενναιόδωρη  νεροποντή, η βροχή εδώ έπεφτε τσιγκούνικα και με τέτοιο τρόπο, που καθιστούσε τις παραδοσιακές ομπρέλες άχρηστες. Οι σταγόνες ξεπηδούσαν μίζερα και αψυχολόγητα από παντού, αδιαφορώντας για το νόμο της βαρύτητας.

Ευτυχώς είχε φορέσει ένα πιο ζεστό φουστάνι από ζέρσεϊ και το είχε συνδυάσει με ένα βαθύ μπλε σάλι. Παρόλα αυτά, είχε επιλέξει και πάλι ένα ρούχο που θύμιζε Ελλάδα, και το έκανε επίτηδες. Το γαλάζιο χρώμα θύμιζε τη θάλασσα του καλοκαιριού, αλλά δυστυχώς και το χρώμα των ματιών του Αλεξάντερ. Το μόνο σίγουρο ήταν, ότι δεν θα επέτρεπε ποτέ ξανά σ’ αυτόν τον άνδρα να την ταράξει και να την αναστατώσει. Θα κρατούσε τις απαραίτητες αποστάσεις.

Η Μαριάννα αποφάσισε να κλείσει την ομπρέλα της και χώθηκε κάτω από το 

υπόστεγο περιμένοντας καρτερικά να την παραλάβουν.   Ξαφνικά σταμάτησε μπροστά της ένα πολυτελέστατο Ρόβερ. Η πόρτα του οδηγού άνοιξε και κατέβηκε ένας σοφέρ, ο οποίος κοίταζε εξεταστικά γύρω του. Το βλέμμα του σταμάτησε πάνω στην Μαριάννα και την πλησίασε δειλά δειλά.

«Κυρία Στάμου;» τη ρώτησε αβέβαια.

«Μάλιστα. Ο κύριος Έντινγκτον;» τον ρώτησε εκείνη εξίσου αβέβαιη.

«Ω, όχι. Είμαι ο Τζων ο σοφέρ του κυρίου Στόουν. Η κυρία Έντινγκτον δεν μπόρεσε να έρθει, θα σας περιμένει στην οικία του κυρίου Στόουν.» Η Μαριάννα αναρωτήθηκε για πιο λόγο οι μπάτλερ και οι σοφέρ συστήνονταν πάντα με το μικρό τους όνομα, κάτι που είχε προσέξει στο σινεμά και σε σειρές του Μπι μπι σι. Να λοιπόν που συνέβαινε και στην πραγματική ζωή. 

Ο Τζων πήρε τη βαλίτσα της και αφού την έβαλε στο πορτ μπαγκάζ της άνοιξε την πόρτα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου για να μπει. Όλο αυτό της φαινόταν εξωπραγματικό και όχι με τη θετική έννοια του όρου.

« Η οικία του κυρίου Στόουν βρίσκεται στο Σάρεϊ. Υπάρχει και ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, στο Ίτον Σκουέρ. Αλλά εμείς πάμε στο Σάρεϊ. Είναι πενήντα χιλιόμετρα από το Λονδίνο, οπότε ας απολαύσετε την διαδρομή και ας ξεκουραστείτε.»

Η αλήθεια ήταν, ότι ήταν ήδη πολύ αργά. Αν και ήταν μόλις δέκα η ώρα στην Αγγλία, για την Μαριάννα ήταν δώδεκα σύμφωνα με την ώρα Ελλάδας και η συγκεκριμένη μέρα ήταν κάθε άλλο παρά ξεκούραστη. Μέσα σε ένα δεκάωρο βρέθηκε τελείως απροειδοποίητα από την πανσιόν στην Πελοπόννησο στην Αγγλία, οπότε ήταν φυσικό να νιώθει εξάντληση. Εξάντληση και κάτι άλλο που δεν μπορούσε να προσδιορίσει. Είχε να κάνει ωστόσο με τον Αλεξάντερ Στόουν. Αμέσως προσπάθησε να τον βγάλει από το μυαλό της, αλλά ήταν αδύνατον. Άλλωστε  πήγαινε στο σπίτι του και θα τον έβλεπε αργά ή γρήγορα. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να μάθει να διαχειρίζεται όλα αυτά τα συναισθήματα που την κατέκλυζαν.  Πως να διαχειριστείς όμως κάτι το οποίο δεν είναι ξεκάθαρο;