Storm at heart (greek)

Κεφάλαιο 25

Η Μαριάννα άπλωσε το χέρι της. Το μαξιλάρι δίπλα της ήταν ακόμα ζεστό, οπότε ο Αλεξάντερ θα είχε σηκωθεί πριν λίγο για να πάει για κολύμπι. 

Τεντώθηκε και έπιασε στα τυφλά τη ρόμπα της. Αφού την φόρεσε, άνοιξε τα παραθυρόφυλλα και μύρισε την αλμύρα της θάλασσας. Σε λίγο θα ανέτειλε ο ήλιος. 

Είχε περάσει ένας χρόνος από τότε που την είχε πάει ο Αλεξάντερ σηκωτή στο διαμέρισμά του. Ο έρωτας που είχαν κάνει ήταν απελπισμένος, γεμάτος λαχτάρα και όταν έγειραν ο ένας εξαντλημένος στην αγκαλιά του άλλου, ο Αλεξάντερ έβγαλε από το συρτάρι του κομοδίνου ένα βελούδινο μαύρο κουτάκι και το έβαλε στο χέρι της.

«Τι είναι αυτό;» τον είχε ρωτήσει έκπληκτη. 

«Αυτό ακριβώς που νομίζεις.» της απάντησε εκείνος με μάτια που άστραφταν «Το πήρα την μέρα που γύρισα από το Κάιρο.» 

Η Μαριάννα ένιωσε τα μάτια της να γεμίζουν δάκρυα.

«Δεν περιμένω απάντηση τώρα. Αν και όποτε είσαι έτοιμη απλά φόρεσέ το. Εγώ μπορώ να περιμένω μέρες, μήνες, χρόνια για να πεις το ναι», της είπε ο Αλεξάντερ διαγράφοντας με το δάχτυλό του την απαλή καμπύλη του στήθους της. 

Από εκείνη τη μέρα και έπειτα, αν και δεν της είχε θίξει ποτέ ξανά το θέμα, τα μάτια του έπεφταν κάθε πρωί στο χέρι της, αναζητώντας τη λάμψη του μονόπετρου και η Μαριάννα απολάμβανε το γλυκό βασανιστήριο στο οποίο τον υπέβαλε.  Μοιραζόταν το κρεβάτι του, τη ζωή του. Τον συνόδευε όταν έπρεπε να πάει στο Λονδίνο και εκείνος μοιραζόταν μαζί της τη διαχείριση της πανσιόν. 

Μα η Μαριάννα δεν είχε απαντήσει ακόμα στην πρόταση που της είχε κάνει. Δεν είχε καν κοιτάξει μέσα στο κουτάκι.

Αναζήτησε την μπιζουτιέρα της στην ντουλάπα και έβγαλε από μέσα το κουτί. Με χέρια που έτρεμαν το άνοιξε και αντίκρισε το πιο όμορφο δαχτυλίδι που είχε δει ποτέ της. Το διαμάντι άστραψε μόλις ελευθερώθηκε από το σκοτεινό κουτί και η Μαριάννα το πήρε προσεκτικά και το πέρασε στο δάχτυλό της. Αφού σκούπισε ένα δάκρυ ευτυχίας που κύλησε στο μάγουλό της, ξεκίνησε αμέσως για την παραλία.

 Ο Αλεξάντερ πλησίαζε με σταθερές κινήσεις την ακτή. Τη στιγμή που βγήκε από το νερό και έφερε πίσω τα βρεγμένα μαλλιά του, φάνηκε η πρώτη ακτίνα του ήλιου και η Μαριάννα σήκωσε την παλάμη της. Το φώς έπεσε πάνω στον πολύτιμο λίθο και έκανε αντανάκλαση. 

Ο Αλεξάντερ κοντοστάθηκε μια στιγμή, σαν να μην πίστευε αυτό που έβλεπε, μα μετά έφερε τα χέρια του πάνω από το κεφάλι του ξεσπώντας σε ένα γέλιο απόλυτης ευτυχίας. 

«Ο κόσμος κουτσομπολεύει και η αλήθεια είναι ότι σε έχω εκθέσει ανεπανόρθωτα...» του απάντησε η Μαριάννα πειράζοντάς τον. 

Με σταθερό βήμα την πλησίασε. Οι σταγόνες του θαλασσινού νερού κυλούσαν στο υπέροχο κορμί του, ενώ τα μάτια του ήταν καρφωμένα στα δικά της. Ποτέ της δεν θα τον χόρταινε, μια ζωή δεν θα της έφτανε για να λατρέψει αυτό το υπέροχο αρσενικό που είχε απέναντί της. 

«Και εγώ που είχα εγκαταλείψει την ιδέα ότι θα με αποκαταστήσεις...» της είπε με τον ίδιο παιχνιδιάρικο τόνο. Τα δάχτυλά του τυλίχθηκαν με τα δικά της, ενώ τα χείλια του της χάιδεψαν απαλά το λαιμό, αναστατώνοντας κάθε κύτταρο του κορμιού της. 

«Σήμερα περιμένουνε τον Μάθιου, τη Σόφι και το βαφτισιμιό μας», του είπε με βραχνή φωνή από τον πόθο που είχε ξυπνήσει μέσα της. «Δεν θα άντεχα λοιπόν άλλη μια διάλεξη του Μάθιου για το πως σε κρατώ αστεφάνωτο», του είπε η Μαριάννα μην μπορώντας να συγκρατήσει έναν αναστεναγμό που ξέφυγε από τα χείλι της. 

«Και κουμπάρος εγώ!» ακούστηκε μια φωνή του Μάνου ακριβώς από πάνω τους.

«Έγινε!» του απάντησε γελώντας ο Αλεξάντερ. «Πόση ώρα έχουμε μέχρι να έρθουν τα παιδιά;» ψιθύρισε στην Μαριάννα. 

« Το απόγευμα φαντάζομαι ότι θα έρθουν», η Μαριάννα τύλιξε τα χέρια της στο λαιμό του.

«Τότε έχω αρκετή ώρα στη διάθεσή μου για να κάνω έρωτα στην μέλλουσα γυναίκα μου!» της είπε ο Αλεξάντερ σηκώνοντάς την σαν πούπουλο στην αγκαλιά του. 

«Περίπου δέκα ώρες», του είπε η Μαριάννα γελώντας. 

«Όλη μας τη ζωή!» της απάντησε εκείνος επισφραγίζοντας τα λεγόμενά του με του με ένα φιλί.

«Όλη μας τη ζωή!» τον διαβεβαίωσε η Μαριάννα αφήνοντάς τον να την μεταφέρει στο δωμάτιό τους. 

ΤΕΛΟΣ