Storm at heart (greek)

Κεφάλαιο 5

Η Μαριάννα πήρε το καφεδάκι της και ανέβηκε στο αίθριο. Λάτρευε αυτήν την ώρα του χαράματος, παρότι δεν είχε κλείσει μάτι το προηγούμενο βράδυ. Κάτι που θα της γινόταν κακή συνήθεια με τον Αλεξάντερ μέσα στα πόδια της.

Αυτή όμως ήταν η στιγμή που ο ήλιος ετοιμαζόταν να κάνει την μεγάλη του εμφάνιση και από τότε που θυμόταν τον εαυτό της, της άρεσε να ξυπνά λίγο πριν την ανατολή του ήλιου για να απολαύσει εκείνα τα λίγα λεπτά, που η φύση περίμενε με κομμένη την ανάσα να λουστεί στο φως. Δεν θα επέτρεπε λοιπόν σε κανέναν Αλεξάντερ Στόουν να της χαλάσει αυτή την ιερή για εκείνη στιγμή.

Ακούμπησε το καφεδάκι της στο πεζούλι, τράβηξε μια καρέκλα και έκατσε θαυμάζοντας τα χρώματα του ουρανού και την αντανάκλασή τους στο νερό. Η άφιξη του Αλεξάντερ δεν την είχε ευχαριστήσει. Κάθε άλλο μάλιστα! Κοντά του ένιωθε τρομερά άβολα και νευρική. Ήταν σαν να έδινε κάθε στιγμή μια μάχη. Όταν τον πρωτοείδε στο επιβλητικό γραφείο του με το κοστούμι του, της ήταν εύκολο να αποστασιοποιηθεί. Τώρα όμως ο Αλεξάντερ κυκλοφορούσε με μακό και τζιν. Περιφερόταν στο χώρο της. Και να που είχε καταφέρει και πάλι να τρυπώσει στο μυαλό της!

«Γιατί σταμάτησες να ζωγραφίζεις;» η βαθιά φωνή του την έκανε να αναπηδήσει. 

Γύρισε πίσω της και είδε τον Αλεξάντερ να έχει απλώσει τους πίνακες γύρω του και να τους περιεργάζεται. 

«Το φως τέτοια ώρα είναι ιδανικό για τα έργα σου», πρόσθεσε χωρίς να πάρει το βλέμμα του από τα έργα της.

Η Μαριάννα τον κοίταξε έκπληκτη.

«Αυτό συμβαίνει, διότι τέτοια ώρα ζωγράφιζα.» του απάντησε καθώς σηκώθηκε για να πάει προς το μέρος του.

Η μεταξένια ρόμπα κρεμόταν χαλαρά στο κορμί της και με κάθε της βήμα το ύφασμα χόρευε γύρω από τα μακριά της πόδια. Τα καστανά μαλλιά της έπεφταν κυματιστά μέχρι τους ώμους της και μαρτυρούσαν ότι μόλις είχε σηκωθεί από το κρεβάτι. Έχοντας ξεχάσει τελείως την περιβολή της, στάθηκε δίπλα του και ακούμπησε με το δάχτυλό της ονειροπόλα τον πίνακα μπροστά της που απεικόνιζε ένα ξέφωτο στο δάσος.

Ήταν ειρωνικό ότι ο Αλεξάντερ Στόουν ήταν μόνος άνθρωπος που είχε μαντέψει το μυστικό της. Κανείς, ούτε φίλοι ούτε καν δάσκαλοι δεν είχαν μαντέψει, ότι η Μαριάννα ζωγράφιζε τη στιγμή της ανατολής του ήλιου. Όλοι θεωρούσαν ότι τα χρώματά της ήταν αποτέλεσμα μίξης και ότι το φως στα έργα της, ήταν ένα προσωπικό της τέχνασμα. Η αλήθεια όμως ήταν άλλη.