Stiefzus Van Luke Hemmings

3.

Lucienne

"Het spijt me dat ik het je niet eerder verteld heb, ik wilde niet..." Ik onderbreek mijn vader.

"Wat wilde je niet? Zorgen dat ik er niet vanaf wist dat je weer wilt verhuizen? Je weet hoe het de vorige keer ging toen we verhuisden." Ik kijk hem aan, een traan rolt naar beneden wat een gekwelde blik van mijn vader opleverd.

"Nee, nou ja. Ik wilde het je vertellen op een ander moment, als we thuis waren." Ik adem diep ik, en vervolgens adem ik weer uit.

"Dus, we gaan weer verhuizen?" vraag ik rustiger. Mijn vader knikt het houdt zijn armen open om me een knuffel te geven. Ik knuffel hem kort terug en sta daarna op. "Laten we maar weer terug gaan."

Langzaam naderen we de tafel waar Liz nog zit. "Het spijt me dat ik ineens wegliep." verontschuldig ik me. Liz glimlacht.

"Het is oké, ik begrijp je." Ik glimlach terug en bedank de ober, die het eten op tafel zet.

Liz. Haar naam doet me steeds aan iemand denken, ik weet alleen niet meer aan wie.

Ik neem een hap van het eten. "Hoe oud zijn je zoons eigenlijk, Liz." vraagt mijn vader na een tijdje.

"Ben is 23, Jack 22 en Luke is negentien jaar oud."

"Oh, ze verschillen dus niet zoveel met jou Lucienne."

"Klopt, dat is wel fijn denk ik."

"Je gaat ze aardig vinden, dat weet ik zeker." stelt Liz me gerust.

Aan het einde van de avond, loop ik de trap op naar boven. Mijn vader en Liz vroegen me of ik gelijk mijn koffers pakken en zoveel mogenlijk spullen meenemen, morgen kan ik nog afscheid nemen van Adelinde en dan vertrekken we die avond al gelijk naar Sydney.

Het gaat allemaal zo snel, waarom. Ik begrijp dat mijn vader van haar houdt, maar vervolgens wordt er niet meer naar me omgekeken door hem.

Ik leg het koffer open op de grond en maak mijn kledingkast open. Ik probeer zo veel mogelijk kleding in het koffer te leggen door alles zo dun mogelijk op te vouwen.

"Ik ben klaar met mijn koffer pap!" roep ik naar beneden.

"Past alles er in of niet?" vraagt mijn vader. Ik schud mijn hoofd.

"Niet alles, ik denk dat ik net de helft van mijn kleren in het koffer heb kunnen krijgen, en de rest van mijn spullen passen er ook nog net bij."

"Dat is geen probleem, zolang je maar al je spullen alvast meeneemt, de meubels van jouw kamer kunnen we laten overvliegen als je wilt, maar dat ligt eraan of je daar een eigen kamer hebt of niet."

"Mij maakt het eigenlijk niet zoveel uit, ik heb er geen probleem mee om nieuwe meubels in mijn kamer te hebben."

"Oke, we zien dan wel. Ga maar lekker slapen, morgen wordt nog een moeilijke dag." Ik knik en pak mijn mobiel die op mijn  bureau lag.

"Tot morgen pap, slaap lekker!" zeg ik nog voor hij de kamer uit loopt.

Ik: Ik moet je morgen iets vertellen, ik ben bang dat je het niet leuk zal gaan vinden. :(

Adelinde: Wat is er? Gaat het wel?

Ik: Ja het gaat wel, nu nog ten minste. Ik leg je morgen wel alles uit. Tot morgen!