Stiefzus Van Luke Hemmings

12.

Lucienne

"Ik ga de foto erop zetten!" roept Luke vanuit de keuken.

"Is goed!" roep ik lachend terug.

"Wacht, een probleempje." Luke komt naar me toe lopen en leunt op de rugleuning van de bank. "Ik volg jou nog niet op Instagram." vervolgt hij zijn zin glimlachend. Ik pak zijn mobiel uit zijn handen en zoek mezelf op.

"Dit is mijn account."

@lukehemmings volgt je nu.

@lukehemmings heeft een foto van je gemaakt. 

Ik like de foto en een paar minuten later krijg ik het nummer van Adelinde, op mijn scherm te zien.

"Sinds wanneer ben jij Luke's stiefzus en waarom weet ik daar niks vanaf?" roept ze gelijk door de telefoon.

"Sinds mijn vader van plan was om met Luke's moeder te daten." grinnik ik. Kort daarna hoor ik een gil door de telefoon heen. Ik houd mijn mobiel van me af en kijk Luke aan.

Adelinde stopt met gillen, waarna Luke hard begint te lachen. "Lucie, skype, nu." zegt ze, met pauzes tussen de woorden.

"Is goed." zeg ik nog steeds lachend. Ik heb werkelijk geen idee waarom ik moet lachen. Ik hang op en ren naar boven. "Luke! Kom!" roep ik naar beneden.

"Ja wacht! Ik ga nog even naar de wc!" Ik start mijn laptop op en open skype.  Zodra ik online ben op skype, word ik gebeld.

"Lucienne Vanessa Rose."

"Oh god help me, nu wordt het serieus." mompel ik grinnikend.

"Waarom heb je me niks verteld?" vraagt ze, rustiger dan normaal.

"Je weet nog dat ongeluk?" Adelinde knikt, zonder iets te zeggen. "Ik ben door de hersenschudding ook heel 5 seconds of summer vergeten, ik herkende Liz niet meteen en daarbij had pap me pas verteld hoe ze heet toen we gingen uiteten. Dat had ik je verteld." leg ik uit.

"Oh, oh ja. Sorry."

"Geeft niks. Kan gebeuren." Ze glimlacht.

"Waar is Luke nou eigenlijk? Ik wil 'm spreken." vraagt ze meteen.

"Als het goed is kan hij elk mome..." Luke komt de kamer binnenlopen en zwaait naar de camera. Adelinde zwaait blij terug. "Succes alvast." fluister ik naar Luke. Hij grinnikt en gaat naast me op het bed zitten.

"Hey Adelinde, dat was je naam toch?" Adelinde knikt. "Hoe gaat het?"

"Goed, maar ik mis Lucie. Waarom hebben jullie haar van me gestolen?"

"Mijn moeder vondt het een goed idee om Ivan en Lucie hier in te laten trekken." Ik voel tranen in mijn ogen.

"Ik ga even wat te drinken pakken, wil jij ook Luke?" Hij knikt.

"Doe maar iets." Ik loop snel de kamer uit, ik barst gelijk in tranen uit als ik de deur achter me sluit.

Waarom moesten we dan ook zo ineens verhuizen naar een compleet andere stad. Ik zal niet zeggen dat hier hier slecht is, maar ik mis Adelinde zo erg, ik kom moeilijk met mensen in contact, omdat ik bijna nooit vrijwillig naar iemand toe stap om te leren hem of haar kennen, ik ga hier ten slotte niet naar school.

Alles is zo anders geworden in een paar dagen tijd, waarom?