Stiefzus Van Luke Hemmings

4.

Lucienne

Het landschap van Sydney is niet veel anders dan dat van Melbourne, merk ik op als ik naar buiten kijk. We zitten net een half uur in de auto naar het huis waar Liz woont. Het was ongeveer drie kwartier tot een uur rijden. Ik zit gelukkig aan het raam, de andere optie was tussen Ben en Jack in dus ik ben blij dat ik aan het raam zit. Ik heb niks tegen ze, maar ik ken ze net een uur ongeveer.

"Hier is jouw koffer Lucienne." Mijn vader geeft de koffer aan.

"Waar moet ik mijn spullen neerzetten?" vraag ik.

"Loop maar mee." zegt een jongen achter me. Ik draai me om en zie een jongen met blauwe ogen en blond haar staan. Hij komt me bekend voor, ik weet alleen niet meer waarvan.

"Dankje. Jij moet Luke zijn, of niet?" vraag ik gelijk. Hij knikt.

"Ja, en jij bent dan zeker Ivan's dochter?" vraag Luke. Ik knik en loop achter hem aan de trap op.

"Lucienne, ja. Leuk je te ontmoeten." zeg ik beleefd.

"Ook leuk om jou te ontmoeten, Lucienne. Ik hoop dat je het hier leuk gaat hebben."

Ja, dat hoop ik ook.

We lopen een grote kamer binnen, ik leg mijn koffer op het bed neer en ga naast Luke zitten. Een zucht glipt tussen mijn lippen door naar buiten. "Is dat koffer zo zwaar?" grinnikt Luke. Ik schud glimlachend mijn hoofd.

"Nee, het was alleen een vermoeide vliegreis en de rit naar huis verliep in stilte. En dan ook nog aan moeten horen dat je gaat verhuizen en al je vrienden gedag moet gaan zeggen." Ik sta zuchtend weer op en loop naar de deur. "Ik ga kijken of ik nog iets vergeten ben."

"Is goed, ik loop met je mee." Met een hand op de trapleuning en mijn andere hand die ik over de muur heen laat glijden, loop ik de trap af naar beneden.

"Jullie hebben elkaar al ontmoet zie ik." zegt Liz glimlachend. Ik knik.

"Ja, hij wees me de weg naar een slaapkamer."

"Klopt. Oh mam, ik was al eerder klaar dus ik heb al lasagne in de oven zitten. Het is bijna klaar denk ik." zegt Luke.

"Heel fijn, dankje." Ik loop achter Liz en mijn vader aan naar een grote zithoek waar Ben en Jack zitten. We lopen de keuken binnen, Liz trekt een la open en pakt er een aantal vorken en messen uit die ze aan mij geeft. "Als je door deze deur loopt, kom je in de eetkamer, wil je het bestek daar neerleggen?"

"Tuurlijk." zegt ik, terwijl ik door de deur naar de eetkamer loop. Ik leg bij zes stoelen een vork en mes neer. "Liz, we komen een stoel te kort denk ik." zeg ik, terwijl ik naar de keuken loop.

"Oh, die was ik helemaal vergeten te pakken ja. Komt goed." Ik glimlach en leun op het keukenblok van het kookeiland. Mijn vader komt de keuken binnenlopen en drukt een kus op Liz' wang. Ik zucht zacht en kijk om me heen. Ben staat naast me, ook op het kookeiland geleund.

"Dat is helemaal niet ongemakkelijk hoor." fluistert hij zacht. Ik grinnik.

"Nee, totaal niet. Waarom zou het ongemakkelijk zijn om je vader een kus te zien geven aan een andere vrouw dan je moeder." Ik bijt op mijn lip bij het uitspreken van die zin.

"Ik snap dat het moeilijk is, we maken hetzelfde door." Hij wrijft kort over mijn rug en haalt dan zijn hand weer weg. Het piepje van de magnetron gaat af.

"Ben, wil jij Luke en Jack halen. We kunnen eten." vraagt Liz. Ik zie Ben knikken, waarna hij wegloopt.

"Lucienne." begint mijn vader. Ik kijk op van mijn bord en richt mijn ogen op mijn vader. "Ik heb met Liz, in het vliegtuig nog een aantal dingen besproken. Qua ruimte kunnen we hier zo intrekken, maar zou jij het erg vinden om dan al je meubels in je slaapkamer van het oude huis weg te moeten gooien?" Ik schud langzaam mijn hoofd. Een nieuwe start dan maar. Ik merk dat mijn ogen langzaam vol lopen met tranen. Ik sta op en loop de ruimte uit.

Als ik bij de trap aan kom, ren ik naar boven. Jammer genoeg ben ik vergeten op welke kamer mijn spullen staan, ook dat nog. Ik laat me op de grond zakken en leg mijn hoofd op mijn knieën.

Een nieuwe start, oké. Een nieuwe moeder, nee. Oude vrienden niet meer zien, ik hoop dat ik het ksn overleven. Nieuwe vrienden moeten maken, ik hoop maar dat het lukt en dat mensen me mogen.

Inmiddels verlaten luide snikken mijn mond, mijn handen zijn nat van de tranen.

Niet veel later hoor ik voetstappen de trap op komen, gevolgd door een hand die op mijn rug wrijft. "Het komt wel goed." zegt een jongensstem. Ik til langzaam mijn hoofd op, mijn ogen kijken recht in die van Luke.

"I, ik weet het niet." snik ik nog steeds. "I, ik wil geen andere moeder." Ook al klink ik nu als een  negen-jarig kind, ik wil het niet.

"Snap ik. Ik zal er voor je zijn, en Ben en Jack ook. We zullen er voor je zijn alsof we je echte broers zijn.

Ineens gaat er een ringtone van een telefoon af. Luke haalt zijn mobiel uit zijn broekzak en kijkt wie het is. "Oh het is Ashton, ik moet deze even opnemen, sorry." Ik knik als teken dat het oké is.

"Luke heeft gelijk. We zijn er voor je, als broers." zegt een andere jongensstem me. Ik draai me maar het geluid toe en zie Jack en Ben staan.

"Dankje, jullie zijn geweldig."  Luke komt terug lopen, terwijl hij zijn mobiel weer wegstopt. "Laten we maar terug gaan."

"Ik leg het je later wel uit van dat telefoontje, jij hoort dat ook te weten als stiefzusje." Ik glimlach kort en loop de eetkamer weer binnen.