Babe, Pls wake up

Kabanata 2

Nang mahimasmasan, ay tinapos na ni Hazel ang pagligo.

"Nakakapagod din palang umiyak." Sabi niya sa sarili habang nakatingin sa salamin.

"Kailangan maganda ako bago pumunta sa hospital, gusto ko ako ang unang makita ni Louie paggising niya."

"Ayaw niyang nakikita akong malungkot kaya kahit masakit pipilitin kong ngumiti para sa kanya."

Pagkatapos mag-ayos ng sarili. Lumabas na siya ng kwarto at dumiretso sa kusina.

"Gising ka na pala anak." Wika ni Aling Emily. Nanay ni Hazel pero di niya kasundo ito. Siya ang dahilan ng pagkamatay ng tatay niya, nahuli kasi itong may katalik na ibang lalaki na naging resulta ng Cardiac arrest sa ama niya.

Hindi sumagot si Hazel. Wala siya sa mood. Never niyang kinausap ng maayos ang nanay niya, kahit na anim na 10 taon na ang nakakalipas ay di pa rin niya limot ang lahat.

"Anak, nabalitaan ko ang nangyari kagabi kaya kung..." di pa tapos ang sinasabi ng nanay ay iniwan na niya ang ina.

Sa Hospital...

"Ma? Kamusta na po si Louie?" Tanong ni Hazel sa mommy ni Louie.

"Hindi ko alam anak, hindi pa siya gumigising, hinihintay pa namin yung resulta." Maluhang sagot nito.

"Kayo po ba ang kamag-anak ng pasyente?" Sagot ng Doktor.

"Opo" Sagot nito. Naghihintay ng sagot. Kinakabahan sa resulta ng operation.

"We tried our best, successful yung pagkatanggal ng bala sa ulo niya." Paliwanag ng doktor.

Nakahinga siya ng malalim.

"But sad to say, I'm very sorry. He's under COMA right now.

Halos mabiyak ang puso ni Hazel sa narinig, alam niya kung gaano ka kumplikado ang ma-comatose. Di mawala sa isip niya ang salitang comatose.. She wants to shout.. Gusto niyang ilabas ang lahat ng sakit na nararamdaman niya.

Wala siyang nagawa kundi ang mapaluhod sa sahig habang nilalabas ang paghihinagpis ng puso.

"Hanggang kailan?" Tanong ng Mommy ng binata na walang humpay din sa pag-iyak.

"Hindi natin alam, Maybe 6hours? 1 day? a week or even a year." Sagot nito. "Walang ibang nakakaalam kung hindi siya lang. Siya lang ang may kayang lumaban para sa buhay niya."

"Ano?! Hindi pwede to doc? Gawin niyo po ang lahat. Handa naman kaming magbayad kahit magkano." pagmamakaawa ni Dona Thelma. Mommy ni Louie.

"Sorry, pero ginawa na po namin ang lahat ng kaya namin. Masyadong senstibong bahagi ng utak niya ang natamaan ng bala. Kaya hindi nagreresponse ang kanyang katawan dahil utak ang nagdidikta sa atin para makagalaw tayo." paliwanag ng doktor. "Ang tanging magagawa lang natin ay Manalangin at maghintay.."

Tahimik na tinitigan ni Hazel ang nobyo. Walang tigil sa pag-agos ang luha niya.

"Babe? si Hazel to. Andaya mo naman ee." Nanginginig na sambit nito sabay hawak sa kamay ni Louie.

"Sabi mo gusto mo akong makasama habang buhay? bakit anjan ka? Babe? Ano na? Di ko alam kung paano ako magsisimula kung wala ka." She kissed his hands.

"Sayo lang ako di ba? I need you.. I really need you.. Lumaban ka please.. Lumaban ka para sa akin... para sa atin.?"

"Tignan mo." sabay pakita ng singsing na ibibigay ni Louie sa kanya nung gabi.

"Di ba.. di ba magpopropose ka na sa akin?? babe, hindi kita binigo.. OO pumapayag ako.. pumapayag akong magpakasal sayo, I want to marry you.. please just prmised me one thing.. na hindi mo ako iiwan."

"kahit gaano katagal ako maghintay, titiisin ko kasi Mahal kita.. Mahal na Mahal kita..."

"Babe, Pls wake up.." Hinagpis nito habang yakap ang kamay ni Louie..

(try to read this while reading heart broken songs)