Η Πρόκληση

7 μερες

Ιζαμπέλα
 Ιζαμπέλα, καλύτερα να μείνεις μακρυά μου. Δεν θέλεις να μπλέξεις μαζί μου. Δεν θέλω να κινδυνεύσεις. Συγγνώμη.

 Αυτά τα λόγια παίζονται σαν ταινία στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Είναι τα τελευταία λόγια που μου είπε πριν από 1 εβδομάδα ακριβώς.

  Ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα αυτές τις μέρες, όμως τώρα συνειδητοποιώ τι χαζή που ήμουν. Τις πρώτες μέρες μου ήταν αρκετά δύσκολο να χωνέψω το ότι δεν θέλει να ξανά μιλήσουμε. Έκλαψα πολύ για αυτό. Είχα φτάσει σε σημείο να μην φάω αλλά και να μην πιω τίποτα. Χαζή Ιζαμπέλα. Όλα αυτά γίνονταν μέχρι που συνάντησα τον Ίθαν. Πήγαινα στο εμπορικό μια βόλτα, όταν έπεσε καταλάθος πάνω μου. Μου κέντρισε πραγματικά το ενδιαφέρον. Είχε ξυρισμένο κεφάλι και μελί μάτια. Ήταν πολύ όμορφος. Ο Ίθαν είναι 19 και δουλεύει σε ένα ξενοδοχείο. Μου χαμογέλασε, γνωριστήκαμε και από τότε είμαστε κάθε μέρα μαζί. Με βοήθησε να ξεπεράσω τον Κλάους και του είμαι ευγνώμον για αυτό. Σήμερα το απόγευμα θα βγούμε μαζί. Θα ήθελα να ξέρω που θα με πάει για να ντυθώ ανάλογα, όμως είπε ότι είναι έκπληξη για αυτό και εγώ αποφάσισα να βάλω ένα απλό γαλάζιο φόρεμα με άσπρες βούλες και τα πέδιλα μου. Βάφτηκα ελαφρά και έβαλα μια κορδέλα στα μαλλιά μου. Όταν τελείωσα με την κορδέλα και πήρα το τσαντάκι μου, ακούστηκε το κουδούνι.

   -Είσαι πανέμορφη, είπε μόλις άνοιξα την πόρτα προσπαθώντας να κάνει την φωνή του να μην ακούγεται εντυπωσιασμένη.

   -Ευχαριστώ πολύ, είπα και του χαμογέλασα κάνοντας μια υπόκλιση. Γελάσαμε και οι δύο και τον ακολούθησα στο αυτοκίνητο.

   -Ακόμα δεν μου είπες που θα πάμε, του είπα και εκείνος χαμογέλασε.

   -Θα δεις όταν φτάσουμε.

 Δεν μιλήσαμε για την υπόλοιπη διαδρομή πράγμα περίεργο γιατί πάντα μιλάμε όταν είμαστε μαζί.

   -Συμβαίνει κάτι; τον ρώτησα και με κοίταξε με μισόκλειστα μάτια.

   -Όχι, απλά έγιναν διάφορα σήμερα στη δουλειά, αλλά δεν θέλω να μας χαλάσουν αυτά την μέρα. Μου έπιασε το χέρι και το έφερε στο στόμα του.Το φίλησε και για την υπόλοιπη διαδρομή μου το κρατούσε σφιχτά.

 Αυτή η στιγμή είναι που θέλω να κρατήσω. Εμείς οι δύο να κρατιόμαστε χέρι χέρι, κάτι που με τον Κλάους δεν πρόκειται να έκανα ποτέ. Όχι πάλι Μπέλα, απώθησε από το μυαλό σου. Πάει τελείωσε. Έχεις να τον δεις μία εβδομάδα και ακόμα ελπίζεις; έλεος πια.